Hoe word ik supermoeder? Zenmama? HELP!!

Falen....zucht...of toch niet?

Ik ben aan het werk....ik heb nog welgeteld 20 minuten voordat ik moet vertrekken richting school om de kids op te halen. Dan krijg ik een mailtje van de baas.....of ik niet toch nog even wat dingetjes wil wijzigen aan een bepaald document. Het moet voor het einde van de dag op de post...foutloos en wel.

Ik begin aan de klus, maar het gaat niet echt vlot. Het lettertype blijkt ineens anders te zijn dan eigenlijk zou moeten, de paginaverdeling klopt niet meer. Ik voel dat er een kleine ontploffing in mijn hoofd plaatsvindt. Nog 10 minuten.......ik schuif en schuif....zoek naar het juiste lettertype...print...weer niet goed. Nog 7 minuten.....ik begin langzaamaan te zweten. Want ja, de brief moet weg, maar de kids kunnen niet alweer wachten. Ik was laatst ook al te laat, toen moest ik ook al naar school bellen. Ik wil dat vandaag echt niet. Ik ben sowieso al altijd de mama die te laat komt. De mama die weer niet geheel op de hoogte is van de activiteiten op school, de mama die het vlees laat aanbranden. "Nee, vandaag niet...vandaag niet".

Nog 3 minuten en het document lijkt echt nergens op. Mijn hartslag stijgt en ik word lichtelijk agressief. "Waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaarom nu?!".

Ik wil echt niet in de stress schieten. Ik heb geleerd creatief te denken. Ik heb geleerd om door te ademen en tot tien te tellen. "EEENN....TWEEEEEEEE....DRRIEEEEE,....WTF!!! ik had al weg moeten zijn...NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!".

Echt leuk hè? Nou, niet echt...ik vind mezelf vreselijk als ik zo ben. Maar wat als het even niet lukt? Als het dan toch lichtelijk tegenzit? Ook al ben je nog zo realistisch positief....het lukt gewoon niet. Wat dan?

Op het hoogtepunt van de ontploffing in mijn hoofd kwam een lieve collega net met de oplossing. Zij zou de taak overnemen en ik kon gaan. Hoe graag ik het ook zelf wilde doen en hoe belangrijk het document ook was...ik moest het loslaten en eindelijk de kindjes ophalen.

Mijn twee hartjes stonden in de regen bij school. Met sippe gezichtjes en natte jasjes.

Je begrijpt het: ik voelde me miserabel, ellendig, een flut moeder.....

Als het leven Pacman was, was ik nu af......zucht...

Waarom ben ik niet zoals al die supermoeders? Die moeders die naast hun kids, drukke baan, huishouden, huisdieren en hobby's ook nog tijd hebben om activiteiten op school te begeleiden? Waarom kan ik met geen mogelijkheid leesmoeder worden? Waarom zit ik niet in de Ouderraad? Waarom krijg ik het niet voor elkaar om bij elke voetbalwedstrijd van dochterlief langs de kant te staan, net als al die andere drukke mama's en papa's? Ik ga echt nooit. Begrijp me niet verkeerd; ik ben ontzettend trots op haar, maar mijn weekenden zijn gevuld met boodschappen, hond, huishouden enz. enz. enz. Dus manlief gaat trouw met onze stoere meid richting het voetbalveld.

Ik ben altijd te laat, ouderbijeenkomsten mis ik altijd geheel of half, ik kan eigenlijk nooit mee met de schooluitjes van die twee. En weet je wat erg is....ik ben stiekem zo jaloers op die dames die het wel lukt. Want ik wil dat ook. Ik wil niet alweer met de nek worden aangekeken omdat ik weer iets vergeten ben of te laat kom. En sommige moeders (en vaders) kijken mij ook soms ietwat vreemd aan als ik als een wervelwind aan kom stormen. Het kan toch niet dat ik de enige ben met het "ontspoorde moedersyndroom"?

Misschien draaf ik nu door, maar soms lijkt het een wedstrijd. Het begint al bij de kinderfeestjes. Het ene feestje is nog gekker dan het andere....lasergamen in combinatie met zelf pizza maken, slaapfeestjes in combinatie met trampolinespringen (nee, niet op het bed...nee, hoor, gewoon even naar een trampolinepark), bioscoop in combinatie met een workshop taart versieren en sushi halen.
Allemaal super leuk. Maar waarom moet het? De beurzen worden leeggeschud en er worden snipperdagen genomen om de kids een onvergetelijke dag te bezorgen.

Ik frons nu....diepe rimpels verschijnen in mijn voorhoofd. "Niet meer doen, Joyce. Voor je het weet blijft je gezicht zo staan". Wat is schrijven toch fijn, want tijdens het schrijven kom ik tot een fijne conclusie. Schrijven bevordert creatief denken echt, dat blijkt nu wel weer. Dus: ga schrijven! Maar ik dwaal weer af.

Ik kom tot de volgende conclusie: "IK WIL HET NIET EENS!".

Das bevrijdend....dat kan ik je vertellen. Zeker is het vervelend dat ik vaker te laat ben en ook vaker bijeenkomsten en uitjes van school moet missen. Maar ik werk en ik heb mijn uren aan de tijden van school aangepast. Soms moet iets af en tja, dan kan ik wel eens iets later arriveren. Want ik voel me door mijn werk compleet. Ook al ben ik soms compleet gestrest. Want ook dat hoort bij mij. Het is soms rennen door de regen met verwaaid haar. Maar de gezichtjes van mijn kids veranderen van sip naar vrolijk zodra ze mij zien. Ook al zijn de jasjes nat, thuis gaat de verwarming aan en mijn kinderen zijn blij dat ze weer thuis zijn.

Op dit moment is mijn zoontje nog te klein om iedere week naar het voetbalveld te gaan. Hij is liever thuis en dat is goed. Hij blijft niet altijd klein en dan is het ook gemakkelijker allemaal en dan gaan we zeker als gezin naar de wekelijkse wedstrijden van de kids. Als man en dochter thuis komen na het voetbal is het huis opgeruimd en staat de thee klaar. Ik bel manlief ook tijdens de wedstrijd en vraag dan naar de stand en heb tranen in mijn ogen als ik hoor hoe goed dochterlief het doet.

Ik draai niet meer mee in de kinderfeestjestrend. Geen discofeestjes met 20 kids meer (wat een ellende!), geen bioscoop met lunchpakketjes en frietjes na (geen cent te makken na die dag). Nee, dochterlief wil graag thuis blijven met haar allerbeste vriendinnen (regel: het aantal moet zonder proppen op onze bank kunnen zitten), film kijken en gourmetten. Hoe ouderwets gezellig is dat dan? En wat is er mis met een speurtocht door het bos met pannenkoeken na voor zoonlief? Niks toch?

Er zijn zeker moeders die de superkracht hebben om de schoolse activiteiten erbij te jongleren, maar ach....Ik heb die krachten niet. Ik doe weer net iets andere dingen. Ik leer ze schilderen, leer ze al heel vroeg hoe ze echt moeten koken, maak mijn liefjes en hun vriendjes en vriendinnetjes aan het lachen, zet twee of soms drie kerstbomen op en neem ze mee op avontuur. Ik daag ze uit om alles creatief te bekijken en maak hun leven spannend en gezellig. Dat zijn mijn superkrachten.

Ik weet heel goed wat mijn Kryptonite is.....het gevoel van het moeten hebben van controle. Het gevoel van machteloosheid als één bal op de grond valt. Maar het gekke is; als je weet wat je zwakke plek is, is 'ie ineens niet meer zo zwak!

Dus: ontdek jouw superkrachten en laat die vervelende controle voor wat het is. Want volledige controle hebben is een illusie. Doe wat je goed kan en doe het met plezier. En accepteer dat je niet alles hoeft te kunnen en dat niet alles altijd hoeft te lukken.

Heel veel liefs van eens soms fabelachtige, avontuurlijke, soms gestreste en vervelende, maar vooral liefhebbende mama. xxx