Mind Full of What? Een blog over de kunst van het leven.

Barry Schwartz beschreef het allemaal al in 2005 in zijn geweldig boek "The Paradox of choice". In dit boek legt Barry heel duidelijk uit dat de honderdduizend keuzemogelijkheden ons echt niet gelukkiger maken. Integendeel..te veel keuzes kunnen zelfs zorgen voor een burnout of een depressie. Ik zal het uitleggen. Je staat op. Het is zaterdag. Je gaat boodschappen doen in de supermarkt. Je zoekt koffie. Je vindt koffie. Heel veel koffie. Koffiebonen, gemalen koffie, koffiepads, koffiecups en oploskoffie. Er zijn verschillende smaken van Mocca, via cappuccino naar espresso door naar Wiener Melange terug naar ouderwetse koffie met een vleugje Vanille. Er zijn verschillende sterktes en Decafé. Verschillende merken voor verschillende koffiezetapparaten. Er zijn trouwens 1000-den soorten koffiezetapparaten te krijgen. In honderden kleuren en uitvoeringen. Welke is het beste? Welke maakt de lekkerste koffie? Welke koffie is lekker? Ik weet het niet meer. Je moet ook br

Ik moet zijn wat ik schrijf. Dat is eerlijk. Kijk eens naar Instagram. Hoeveel van die content is nep? Fake? Welke foto's zijn echt op de moment gemaakt, door diegene die claimt ze te hebben gemaakt? Wat blijft er over na het verwijderen van al het neppe? Het onechte? Niet veel. Maar de foto's die ik op Insta zet, zijn oprecht en echt en van mij in het moment gemaakt en tonen wat ik doe of voel of ben. Soms steel ik heel stiekem een quote die alles vertelt over mij en mijn situatie. Dat doe ik wel. Ik schrijf over de kunst van het leven. Dus ik moet die kunst, zo goed als maar mogelijk is....beheersen. Als ik schrijf over gezond leven, moet ik dat zelf ook doen. En dat doe ik. Ik eet m'n quinoa en kwark met dadels en walnoten. Ik drink mijn gemberthee vers, maar gebruik soms ook zakjes, want dat is ook wel gezond, mits biologisch...toch? Ik schrijf over moed en het nemen van risico's en dan moet ik dat zelf ook doen. Want ik ben wat ik schrijf. Dus ik doe

...13 was ik. En blij. Eigenlijk vond ik mezelf natuurlijk veel te volwassen voor knuffeldieren. Maar, ach...wat was ik blij met die witte, pluizige muis met dat hartje in z'n pootjes. Wat voelde ik me bijzonder. En dat kaartje.....oef. Ik weet de tekst gelukkig niet meer, maar het was om te huilen...zo lief. Hou op. Een week later was het uit. En daar zat ik. Te janken op m'n bed. Met die domme muis. Zoute tranen vielen op z'n witte, pluizige, plukjes pluche. Valentijnsdag. Wat een hartverscheurende, met pek doordrenkte, teleurstelling. Pek..ja. Want die teleurstelling was duister en ging maar niet weg...bleef maar aan mijn gebroken hart plakken. Bah. Misschien houd ik door die ervaring niet van die vervloekte rot Valentijnsdag. Nee...dat is niet de reden. Zou het dat verdomde roze imago zijn? Die eeuwige hartjes? Die goedkope chocolaatjes? Die (net op deze ene dag) zo belachelijk dure bossen rozen? Hmmm....dat zou zomaar kunnen. Ben ik gewoon een zuur mens....is d

Een zaterdagavond in 1988. Mijn ouders zitten beneden voor de tv. Mijn broer speelt op zolder op zijn Commodore Amiga (voor de piepjonge of niet zo technische lezers: dat was een van de eerste home computers. Toen was 'ie ongelofelijk cool....nu misschien iets minder). En ik zat rechtop in bed met mijn eerste exemplaar van die Unendliche Geschichte van Michael Ende. Voor de niet-Duits lezende lezers onder ons: Het oneindige Verhaal van Michael Ende. Ik weet niet precies hoe vaak ik dit boek nu al heb gelezen...in 't Duits, in 't Nederlands en zelfs in 't Engels. En toen ik van mijn moeder mijn lamp uit moest maken en moest slapen, fantaseerde ik verder over Fantasië, Bastian, Atréje en Fuchur. Ik stelde me voor dat ik de kleine Keizerin was en me zorgde maakte over de bedreiging door het grote Niets. Ik viel in slaap en mijn avonturen gingen verder in mijn dromen.  Volgens Einstein is fantasie belangrijker dan kennis. Kennis is immers beperkt en fantasi