Mind Full of What? Een blog over de kunst van het leven.

Is het leiden of toch lijden? Taalkundig weet ik natuurlijk hoe het zit. Maar hoe zit het in het dagelijks leven. Ik word dagelijks geconfronteerd met vormen van leiderschap. Op mijn werk natuurlijk, op de school van de kids, in de opvoeding van de kids en in de opvoeding van de hond. Constant ben ik bezig met het bepalen van mijn positie. Hoe kom ik over? Heb ik overwicht of lopen mens en dier over mij heen? Ik ben absoluut geen overheersend type. Ik hou van rust en heb een hekel aan ruzie en confrontatie. Maar soms het je geen keuze. Soms moet je voor jezelf opkomen. Doe je dat niet, dan wordt je al gauw de deurmat. Als je kijkt naar de rollen in je leven, zijn er altijd wel situaties waarin je moet beschikken over leiderschapsvaardigheden. In je rol als moeder, opvoeder, werknemer, dierenbezitter en bijvoorbeeld oppas. Het kan je zo overkomen. Daar sta je. Jij moet de zaken aanpakken. Jij moet zorgen dat alles goed verloopt. Zomaar, zonder dat je daarvoor hebt gestudeerd of

Ik zat te denken... Dat doe ik vaker, soms gewoon nutteloos. Niet doelgericht, bedoel ik dan. Niet zo van: "ik moet nog aardappelen halen". Of: "Hoe vertaal ik die zin nou in fatsoenlijk Engels?". Nee, gewoon zo maar. Meestal doe ik dat in de douche. Gewoon dingen in mijn hoofd halen en erover denken. Maar goed, ik zat nu te denken. Op de bank. Onderuit gezeten. Kijkend naar een of ander programma op die mannenzender. Ja, nee...niet die....die andere. Spike. Ik hou wel van de programma's van die zender. Lekker stoer en niet standaard. Zo hou ik ook van die wijvenzooi van TLC (The Ladies Channel). En mijn man kijkt vrolijk mee. Naar beide zenders. Zonder voorkeur. Dus...ik zat te denken.....Wat hou ik toch van mannen. Goed, dat klinkt fout. Ik zal mezelf verklaren. Wat hou ik toch van dat eenvoudige. Dat ongecompliceerde. Niet druk maken over wel of juist niet verzonden appjes. Geen drama over wat anderen daar nou van zouden kunnen vinden. Geen bierglas

Tja, jaren geleden ging ik me nu douchen....mijn outfitje lag al klaar op mijn bed. Voor 23.00 uur was er niks te beleven. Om 23.15 uur ging ik helemaal opgedoft en opgetut op stap. Ik had de hele avond de tijd om alles in de krul en in de lak te hijsen. Muziekje aan, glaasje "weet ik wat voor zoete rotzooi met alcohol" erbij. En maar tutten. Nu zit ik hier met mijn haar in een mislukte knot aan de tafel te tikken, terwijl dochterlief een of ander bizar "ik ben eigenlijk te moe om een balletje te vangen" balspel met haar nichtje speelt. Dat nichtje blijft logeren, dus het eerstkomende uur is het nog gniffelen en giechelen. De hond sloopt haar nieuwe kussen en ik tik rustig door. Hoe anders was het vroeger, hè. Ik heb vandaag 5 vuilniszakken speelgoed en andersoortige kindgerelateerde troep opgeruimd. Ik heb zojuist de laatste zakken het keldergat naar beneden gegooid. Nee, daar blijft het niet liggen. Volgende week gaat die rommel weg. Maar nu even niet.

Toen ik een tijdje geleden tijdens het ontbijt nadacht over hoe ik hier in godsnaam terecht ben gekomen en waar ik nu eigenlijk heen wilde, wist ik nog niet wat ik nu weet. Maar ik ben erachter.....ik ben erachter gekomen dat ik iets vergeten was. Iets belangrijks. Ik heb het jaren geleden achtergelaten toen ik overrompeld werd door allerlei keuzes. Huis kopen, huis verbouwen, meer geld verdienen en dus meer werken, meer verbouwen, kindjes krijgen, groter wonen, doorzetten en doorbijten. Ik was op het lopend band van het leven terecht gekomen en tjonge jonge...de tijd begon om te vliegen. Vroeger...vroeger kropen de dagen voorbij. Met 14 jaar kon ik niet wachten om 16 te worden, want dan mocht ik voor het eerst op stap. Maar ja...toen ik 14 was, duurde één week 3 en een half jaar...tenminste zo voelde dat. Nu knipper ik een keer met mijn ogen en de week is om. We vliegen van school, naar werk, naar de supermarkt, met de hond door het bos, naar zwemles, naar voetbalclub, naar hu

Joh....soms zit het mee en soms.. Sinds de kerstvakantie is mijn auto stuk. Het is een mooie Opel Vectra station uit 2007 met alles erop en eraan. Vorig jaar heeft de auto me al een kapitaal gekost. Waterschade....zonder dat ik in de buurt van water ben gekomen. Gek hè. Het bleek dat de autoruit niet goed was geplaatst en dat daardoor een lekkage was ontstaan. Allerlei elektronische dingen waren beschadigd....de auto stonk en de bekleding was zo nat dat we de auto 3 dagen lang bij de autogarage hebben laten staan om te drogen. Nu staat hij sinds eind december stil. Verroert zich niet. Begin december kreeg de auto kuren. In eerste instantie dachten we dat de accu kapot was. Het bleek inderdaad dat dat ding niet alleen niet meer goed werkte, maar dat ie ook te klein was voor mijn auto. Rot garage......zo hebben ze de auto verkocht. Met een te kleine accu. En bedankt. Maar goed, nieuwe accu laten plaatsen en het ding reed weer. Even....na nieuwjaar bleef ie staan. Hij reed gewoon, i

Serotonine, endorfine, oxytocine, noradrenaline en dopamine... De hormonen. Ze bepalen immers jouw geluksgevoel. Ik zal even iets meer vertellen over deze hormonen. Serotonine. Dit gelukshormoon wordt niet alleen in de hersenen aangemaakt. 95 % van dit geluksgoedje wordt in de darmen geproduceerd. De overige 5 % ontstaan wel in de hersenen. De serotonine uit de hersenen is betrokken bij stemming, sociaal gedrag, slaap, libido, geheugen en leervermogen. De serotonine uit de darmen heeft waarschijnlijk (want dit is nog onderwerp van medisch onderzoek) effect op de eetlust. Een tekort aan serotonine kan leiden tot angstgevoelens, depressies, trek in koolhydraten, emotionele overgevoeligheid, problemen met de spijsvertering, vermoeidheid, stemmingswisselingen, gewichtstoename, overgevoeligheid voor geluiden en slapeloosheid.  Endorfine. Dit hormoon werkt pijnstillend en stress verminderend. Het komt vrij tijdens lichamelijke activiteit (sport, hard werken), maar ook als je pijn erv

Vorige keer had ik het al over onze massale verslavingsgevoeligheid. Vandaag gaat onze zoektocht naar de reden van afhankelijkheid verder. Ik heb wat boeken doorgebladerd en ben op zoek gegaan naar wetenschappelijke feiten. Daarbij kwam ik de volgende uitspraak tegen: "Er bevinden zich meer verslaafden in de Boardroom, dan onder de brug". En dat is precies mijn punt. We zijn massaal en soms verborgen verslaafd. Hoe kan dit nu eigenlijk? Waarom zijn wij zo verslavingsgevoelig? Wat houdt ons afhankelijk? Waarom kiezen we allemaal voor een gevangenis in plaats van vrijheid? Het antwoord is heel simpel. Verslaving is een hersenziekte.  Verslaafden zijn niet zwak, nee, ze zijn ziek. Bij verslaving zijn drie delen van de hersenen betrokken: Het beloningscentrum. Dit deel zorgt ervoor dat bepaald gedrag wordt beloond. Je gaat je dan fijner voelen. Er wordt dan dopamine (het zogenaamde gelukshormoon) aangemaakt. Drugs, alcohol, sigaretten, gamen, internetten.....deze

Ik had even pauze....want ik was verslaafd...verslaafd aan het schrijven. Zo erg dat andere dingen moesten wijken en ik rusteloos en vervelend werd als ik een keer niet een blogbericht kon schrijven. Niet goed, dus even pauze. Dat ging gemakkelijk. Maar dat is niet altijd het geval als je verslaafd bent. No way......maar als je goed om je heen kijkt, zie je dat we massaal verslaafd zijn. Stuk voor stuk. En het wordt steeds erger. Natuurlijk hebben we de bekende verslavingen aan sigaretten en alcohol. Iedereen kent wel iemand die de ochtend niet doorkomt zonder koffie. En ik ken genoeg mensen die met gemak 24 uur achter elkaar kunnen gamen. Verslavingen zijn van alle tijden....vroeger waren er ook genoeg alcoholisten en drugs konden ook vaak een probleem veroorzaken. Maar ik heb het idee dat in deze prestatiegerichte wereld steeds meer vormen van verslavingen te voorschijn komen. Maar waar komt die algemene verslavingsdrang vandaan? Waarom hebben we allerlei aanvullingen nodig om he