Heeft geluk vier poten?
Eigenlijk wilde ik niet schrijven. Ik heb namelijk onbeschrijfelijk veel verdriet.
Ik heb moeite om erover te praten. Hopelijk gaat schrijven gemakkelijker.
Gisteren hebben wij, totaal onverwacht, afscheid moeten nemen van onze hond Bo. Bo was een kruising Bullmastiff en Bordeaux dog en ze zou bijna 8 jaar worden. Sinds eerste kerstdag voelde ze zich niet helemaal lekker. We maakten ons meteen zorgen, maar op tweede kerstdag ging het alweer wat beter met haar. Gisteren was het dan toch goed mis. Ze was kortademig en wilde niet meer opstaan. We konden gelukkig gauw bij de dierenarts terecht en kregen daar het slechte nieuws. Bo had een milttumor en er waren al flinke bloedingen ontstaan. Van de tumor heeft ze geen last gehad, maar de bloedingen hebben haar geveld. We konden niets meer voor haar doen. We wisten niet dat ze ziek was, totdat het te laat was. We moesten haar laten gaan. De week ervoor rende ze nog in volle vaart door het bos....met kerst was ze er nog gewoon bij. En nu is ze weg. Ik kan het niet bevatten.
Ik moet hierbij vertellen dat we jarenlang drie honden hadden, Kyra (een kruising uit het asiel), Dana (een Amerikaanse Stafford) en Bo. Begin 2014 moesten we afscheid nemen van Dana. In 2015 overleed Kyra. En dit jaar ging Bo...Alle drie de honden hadden een geweldig karakter. Lief, betrouwbaar en aanhankelijk.
Bo heeft ons bij het verlies van zowel Dana als Kyra opgevrolijkt, bezig gehouden, weer gelukkig gemaakt. Ze was extra lief en op het moment dat ik erdoor heen zat, kwam ze mij troosten. Ze was mijn steun en toeverlaat in mijn depressieve periodes. Ze wist iedereen altijd op te vrolijken.
En nu is ze er niet meer. Zomaar ineens. Mijn maatje is weg.
Ons huis ligt aan de rand van het bos...en dat is nu extra pijnlijk. Ik kijk niet meer graag uit het raam, terwijl het uitzicht mooi is. Haar kussen en deken liggen er nog. Haar riem ligt erbij. De drinkbak heb ik al opgeruimd. Haar foto staat nu op de vensterbank, naast die van haar zussen. Haar kussen blijft leeg. Haar riem wordt niet meer gebruikt.
Er staat een grote zak brokken en er liggen nog diverse lekkernijen voor haar in haar kast.
Jarenlang hadden we honden. En nu? Er waren zeker ergernissen, zoals de alom aanwezige hondenharen en de kwijlsporen die Bo achterliet. Ook waren we altijd gebonden aan huis, moesten de honden tijdig uitlaten. Alle drie waren actief en hadden veel energie. Diverse matten werden onder gespuugd, vloeren waren dagelijks smerig, muren bleven niet wit. Honden kosten ook wel geld. Naast hondenbelasting, brokken, koekjes, speeltjes en riemen, moesten we ook regelmatig naar de dierenarts. En het einde betekent intens verdriet en dat is zeker niet gemakkelijk.
Nu onze laatste, Bo, is overleden, krijg ik van veel mensen het welgemeende advies: "neem maar geen hond meer, want dat verdriet is echt te erg" of "ga maar lekker met het vliegtuig op vakantie, want dat kon je immers nooit".
En ik neem het advies ter harte en ga op zoek naar een vakantie voor deze zomer. En bij elke klik word ik verdrietiger. Want is dat echt wat ik altijd heb gemist? We gingen altijd naar een vakantiepark met de honden. Ze waren alle drie niet echt geschikt voor opvang in een pension. De een was al te oud (ons oude besje Kyra), de ander werd niet geaccepteerd omdat ze toevallig een Stafford was (onze zachtaardige kindervriendin Dana) en de derde was te bang (onze imposante Bo). Dus we hadden inderdaad geen keuze. Nu wel. We kunnen nu gaan en staan waar we willen met de kids.
Waarom word ik dan niet blij van die foto's van luxe hotels en zwembaden met glijbanen? Want ...dat wilden we toch? En wat weegt zwaarder? De ergernissen? Het verdriet aan het eind? Of de liefde die je in de tussentijd ontvangt? De lange wandelingen? De gezelligheid? De loyaliteit? De hartelijke ontvangsten bij binnenkomst? Het veilige gevoel? Het harige gezinslid?
....of toch 2 weken bij een zwembad liggen....
Ik ben toch maar weer het wijde web gaan doorzoeken en stelde daarbij de volgende vraag:
Maakt een huisdier gelukkig?
Dit leverde mijn zoektocht op:
Van belang voor mij is:
Een hond maakt je aan het lachen, voelt je verdriet aan en kan je opfleuren en een hond is dus goed voor je gezondheid. Daarnaast maakt een hond je socialer, is een hond goed voor je zelfvertrouwen en zorgt voor een gevoel van veiligheid. Een hond houdt je fit, helpt tegen depressie en maakt dus echt gelukkiger.
Waarom dan zo vaak het advies om toch maar alsjeblieft geen hond meer aan te schaffen? Misschien omdat ze alleen het leed zo diep voelen en zo goed meekrijgen? Of misschien omdat ze zelf geen hond hebben? Of misschien omdat ze je gewoon rust en mooie vakanties wensen?
Mooie vakanties kun je ook met honden hebben...
Je komt iedere dag buiten en wordt gratis vermaakt.
En ze zorgen voor een leven vol aandacht en liefde en zorgen voor onvergetelijke herinneringen. De ergernissen vergeet je dan al gauw.
Ik wist dit stuk te tikken zonder weer eens een keer in tranen uit te barsten. Het heeft me wel weer een beetje verder geholpen. Bo was net als Kyra en Dana onmisbaar. En het moeten missen is echt niet te doen. Het zal moeten slijten, ik zal het een plekje moeten geven. Ik ben blij met de mooie jaren die ik met elk heb gehad. Bo's afscheid was abrupt en veel te vroeg. Ik ben haar dankbaar voor alles , de steun, de liefde, de loyaliteit, de humor, het hartelijke, haar aanwezigheid. Ik ben blij dat ik haar mocht leren kennen en voor haar mocht zorgen. Het is het huilen waard. Zonder duisternis kun je de maan en de sterren niet zien. Zonder verdriet leer je het echte geluk niet kennen.
Deze blog is voor mijn maatjes Kyra, Dana en Bo. Voor altijd in mijn hart, voor altijd samen.
Heel veel liefs, van een snikkende en missende hondenmama xxx
Ik heb moeite om erover te praten. Hopelijk gaat schrijven gemakkelijker.
Gisteren hebben wij, totaal onverwacht, afscheid moeten nemen van onze hond Bo. Bo was een kruising Bullmastiff en Bordeaux dog en ze zou bijna 8 jaar worden. Sinds eerste kerstdag voelde ze zich niet helemaal lekker. We maakten ons meteen zorgen, maar op tweede kerstdag ging het alweer wat beter met haar. Gisteren was het dan toch goed mis. Ze was kortademig en wilde niet meer opstaan. We konden gelukkig gauw bij de dierenarts terecht en kregen daar het slechte nieuws. Bo had een milttumor en er waren al flinke bloedingen ontstaan. Van de tumor heeft ze geen last gehad, maar de bloedingen hebben haar geveld. We konden niets meer voor haar doen. We wisten niet dat ze ziek was, totdat het te laat was. We moesten haar laten gaan. De week ervoor rende ze nog in volle vaart door het bos....met kerst was ze er nog gewoon bij. En nu is ze weg. Ik kan het niet bevatten.
Ik moet hierbij vertellen dat we jarenlang drie honden hadden, Kyra (een kruising uit het asiel), Dana (een Amerikaanse Stafford) en Bo. Begin 2014 moesten we afscheid nemen van Dana. In 2015 overleed Kyra. En dit jaar ging Bo...Alle drie de honden hadden een geweldig karakter. Lief, betrouwbaar en aanhankelijk.
Bo heeft ons bij het verlies van zowel Dana als Kyra opgevrolijkt, bezig gehouden, weer gelukkig gemaakt. Ze was extra lief en op het moment dat ik erdoor heen zat, kwam ze mij troosten. Ze was mijn steun en toeverlaat in mijn depressieve periodes. Ze wist iedereen altijd op te vrolijken.
En nu is ze er niet meer. Zomaar ineens. Mijn maatje is weg.
Ons huis ligt aan de rand van het bos...en dat is nu extra pijnlijk. Ik kijk niet meer graag uit het raam, terwijl het uitzicht mooi is. Haar kussen en deken liggen er nog. Haar riem ligt erbij. De drinkbak heb ik al opgeruimd. Haar foto staat nu op de vensterbank, naast die van haar zussen. Haar kussen blijft leeg. Haar riem wordt niet meer gebruikt.
Er staat een grote zak brokken en er liggen nog diverse lekkernijen voor haar in haar kast.
Jarenlang hadden we honden. En nu? Er waren zeker ergernissen, zoals de alom aanwezige hondenharen en de kwijlsporen die Bo achterliet. Ook waren we altijd gebonden aan huis, moesten de honden tijdig uitlaten. Alle drie waren actief en hadden veel energie. Diverse matten werden onder gespuugd, vloeren waren dagelijks smerig, muren bleven niet wit. Honden kosten ook wel geld. Naast hondenbelasting, brokken, koekjes, speeltjes en riemen, moesten we ook regelmatig naar de dierenarts. En het einde betekent intens verdriet en dat is zeker niet gemakkelijk.
Nu onze laatste, Bo, is overleden, krijg ik van veel mensen het welgemeende advies: "neem maar geen hond meer, want dat verdriet is echt te erg" of "ga maar lekker met het vliegtuig op vakantie, want dat kon je immers nooit".
En ik neem het advies ter harte en ga op zoek naar een vakantie voor deze zomer. En bij elke klik word ik verdrietiger. Want is dat echt wat ik altijd heb gemist? We gingen altijd naar een vakantiepark met de honden. Ze waren alle drie niet echt geschikt voor opvang in een pension. De een was al te oud (ons oude besje Kyra), de ander werd niet geaccepteerd omdat ze toevallig een Stafford was (onze zachtaardige kindervriendin Dana) en de derde was te bang (onze imposante Bo). Dus we hadden inderdaad geen keuze. Nu wel. We kunnen nu gaan en staan waar we willen met de kids.
Waarom word ik dan niet blij van die foto's van luxe hotels en zwembaden met glijbanen? Want ...dat wilden we toch? En wat weegt zwaarder? De ergernissen? Het verdriet aan het eind? Of de liefde die je in de tussentijd ontvangt? De lange wandelingen? De gezelligheid? De loyaliteit? De hartelijke ontvangsten bij binnenkomst? Het veilige gevoel? Het harige gezinslid?
....of toch 2 weken bij een zwembad liggen....
Ik ben toch maar weer het wijde web gaan doorzoeken en stelde daarbij de volgende vraag:
Maakt een huisdier gelukkig?
Dit leverde mijn zoektocht op:
- Mensen met huisdieren zijn meestal gelukkiger, minder eenzaam en hebben minder kans op langdurige depressies. Je moet immers opstaan voor je maatje, zorgen voor eten, drinken, wandelingen en gezelschap. Huisdieren zijn afhankelijk van jou en doen alles voor jou.
- Een huisdier zorgt voor een lagere bloeddruk.
- Een huisdier verlaagt je cholesterol.
- Het maken van de wandelingen en het aaien van je huisdier is goed voor hart en bloedvaten.
- Door het houden van huisdieren ontwikkel je immuniteit tegen astma en allergieën.
- Met een huisdier blijf je actief.
- Een huisdier helpt kinderen in hun ontwikkeling. Ze leren hoe het is om te zorgen, kweken empathie, blijven actief en werken aan hun sociale vaardigheden.
- Een huisdier kan het leven van een chronisch zieke patiënt fijner maken en zelfs redden.
- Een huisdier zorgt voor structuur. Ze vragen om een vaste dagindeling.
- Met name honden zorgen voor een gevoel van veiligheid. Ze bewaken niet alleen jouw huis, maar je hele gezin. Daardoor geeft een hond dus ook een gevoel van zelfvertrouwen. Ik ging met Bo in het donker het bos in, ook al was ze net zo bang als ik. We gingen immers samen en samen waren we ineens niet meer zo bang. In mijn eentje ga ik echt niet meer het bos in.....dat zelfvertrouwen en het gevoel van veiligheid is weg.
Van belang voor mij is:
Een hond maakt je aan het lachen, voelt je verdriet aan en kan je opfleuren en een hond is dus goed voor je gezondheid. Daarnaast maakt een hond je socialer, is een hond goed voor je zelfvertrouwen en zorgt voor een gevoel van veiligheid. Een hond houdt je fit, helpt tegen depressie en maakt dus echt gelukkiger.
Waarom dan zo vaak het advies om toch maar alsjeblieft geen hond meer aan te schaffen? Misschien omdat ze alleen het leed zo diep voelen en zo goed meekrijgen? Of misschien omdat ze zelf geen hond hebben? Of misschien omdat ze je gewoon rust en mooie vakanties wensen?
Je komt iedere dag buiten en wordt gratis vermaakt.
Ik wist dit stuk te tikken zonder weer eens een keer in tranen uit te barsten. Het heeft me wel weer een beetje verder geholpen. Bo was net als Kyra en Dana onmisbaar. En het moeten missen is echt niet te doen. Het zal moeten slijten, ik zal het een plekje moeten geven. Ik ben blij met de mooie jaren die ik met elk heb gehad. Bo's afscheid was abrupt en veel te vroeg. Ik ben haar dankbaar voor alles , de steun, de liefde, de loyaliteit, de humor, het hartelijke, haar aanwezigheid. Ik ben blij dat ik haar mocht leren kennen en voor haar mocht zorgen. Het is het huilen waard. Zonder duisternis kun je de maan en de sterren niet zien. Zonder verdriet leer je het echte geluk niet kennen.
Deze blog is voor mijn maatjes Kyra, Dana en Bo. Voor altijd in mijn hart, voor altijd samen.
Heel veel liefs, van een snikkende en missende hondenmama xxx
Reacties
Een reactie posten