Het Hoe van geluk? Deel 2: optimisme (alweer?) en Deel 3: niet piekeren en jezelf niet vergelijken met anderen!

Vandaag pakken we meteen twee punten van het Hoe van geluk!

Deel 2: Optimisme. 

We hebben het er al over gehad in mijn blog (Optimist vs pessimist vs realist). Toen bleek dat ik van nature een mengelmoesje ben, een zogenaamde "optisemipessirealopporidelsnihilescapistioloog". Ik pas me meestal aan aan de situatie. Want mij leek het nooit een strak plan om altijd optimistisch te zijn.

Maar nu lees ik voor de zoveelste keer dat optimisme gelukkig maakt. Maar hoe dan? Dat zou betekenen dat ik op elke situatie optimistisch moet reageren.

Even in de praktijk:

"De ochtend begint al goed. Al mijn voor het werk geschikte kleren zijn in de was....jezus...heb ik nou echt alleen nog maar spijkerbroeken met gaten erin? Aaah...wacht....daar is nog eentje....even aandoen. AAARGH....die past niet....ben ik nu echt dikker geworden? Maar ik eet toch niet meer?". "Mam! Ik voel me niet......". "Wat?" En ik hoor hoe mijn zoon zijn buik vanuit de hoogslaper leegt op de vloer...het geluid is niet te beschrijven. Het is duidelijk dat er flink wat kracht achter zit en dat de hele kamer onder de spetters zit......"Ok, Ok, Ok....denk na....ik moet mijn ouders bellen, de rotzooi opruimen of andersom?"... "Mam, kun je mij nu nog wel naar school brengen? Ik wil met de fiets gaan, maar mijn band is lek... en nu hij ziek is, kun je mij niet brengen! Ik kom te laat als ik nu nog moet lopen." MAAAMAAAA...ik moet weer..........". Mama? Mama? Waarom ga je nou zitten? Je moet me toch echt naar school brengen, want mijn band is lek....
"Joyce? Joyce? Ben je nog boven? Er is geen brood meer....".

Hoe? Hoe moet ik dit nou positief aanpakken? Mijn kleren passen niet of zijn vies. Mijn zoon is ziek en spuugt alles onder. De band van de fiets van mijn dochter is lek, dus ik moet haar naar school brengen, anders komt ze te laat. Ik moet mijn ouders nog bellen om te kijken of zij op de zieke kunnen passen. Het brood is op. "Het enige dat ik nog mis, is dat de hond in de gang heeft gepoept of 

zo. Met mijn geluk kunnen mijn ouders niet komen en moet ik nog proberen vrij te krijgen en dan komt mijn dochter ook nog te laat en moet ik maar kijken wat we nog eten...wat nu!!?". 

Optimisme: er zijn geen problemen, alleen uitdagingen. Iedereen maakt dit wel eens mee en er zijn echt wel ergere dingen dan dit. Maar ja, waar beginnen zonder door te draaien? 

Ten eerste toch maar de spuug opruimen en zoonlief rustig krijgen. Alles in de was, want stank is vies en maakt echt niet positiever. Dan bel ik mijn ouders en vraag of ze meteen kunnen komen, want ik heb echt hulp nodig. En JEEJ! Wat een geluk! Ze komen er meteen aan. Dochterlief heeft in de tussentijd de tafel toch maar gedekt en is in de kastjes gaan zoeken en vond muesli, crackers en yoghurt in de koelkast. Een banaan erbij en het ontbijt is klaar. Wat heb ik toch een zelfstandige meid! Manlief pikt onderweg naar het werk wat broodjes op, dus die heeft ook iets te eten. Super! Zoonlief ligt op de bank onder zijn favoriete dekentje en het gaat alweer iets beter. Hij moet gewoon even uitzieken met zijn favoriete tekenfilmpjes. Wat is het toch een schatje! Mijn ouders komen binnen (wat een geluk heb ik toch met ze!) en ik kan gaan. In mijn kapotte broek. Jammer dan. Soms is niet alles perfect en soms moet je een uurtje eerder vanuit het werk vertrekken om nieuwe kleren te kopen. Soms moet dat gewoon. Dochterlief komt net op tijd aan op school. Gered. Goed bezig.....

Als je je optimisme-knop aanzet, begin je meteen aan het karwei. Begin er aan en achteraf zal het allemaal wel meevallen. En heel belangrijk: tussendoor stilstaan bij de dingen die fijn zijn of goed gaan. In plaats van dat ik denk: "wat een rot ochtend! Wat heb ik toch altijd veel pech!", denk ik nu: "Wat is mijn dochter zelfstandig en lief. Wat denkt mijn man toch goed mee. Wat is mijn zoon toch een schatje. Wat heb ik toch geweldige ouders. Tijd voor nieuwe kleren. Goed bezig!". 

Het vergt wel oefening, maar hoe positiever je situaties bekijkt, hoe gemakkelijker je aan de uitdaging begint, hoe soepeler het dus verloopt. Het lukt mij heus nog niet om dit altijd toe te passen. Maar het is een goeie oefening. En het zorgt ervoor dat je de paniek los kan laten. 

Daarnaast vind ik het ook steeds belangrijker om negatieve mensen te vermijden. Ik vermijd niet veel, maar negativiteit vind ik niet prettig. En dan bedoel ik niet de mensen die het soms zwaar hebben of soms hun verhaal kwijt willen. Nee, meer de kritische mensen, mensen die nergens het goede in zien. Die anderen afkraken om er zelf beter van te worden. Die mensen mogen van mij thuis blijven. Ver weg....misschien verhuizen als ze te dichtbij wonen...naar Verweggistan of zo. 

Deel 3: niet piekeren en jezelf niet vergelijken met anderen!

Niet piekeren. Niet te ver vooruit denken. Niet denken dat mijn ouders niet kunnen oppassen. Niet denken dat ik dan vrij moet vragen en dat ik dan problemen krijg op mijn werk en dat ik dan verlof in moet leveren en ik had al zo weinig over en dan kan ik de kerstvakantie op mijn buik schrijven en hoe moet ik dat dan nu weer doen deze kerst...want ik moet altijd alles in mijn eentje doen en dan heb ik nooit op tijd de cadeautjes en dan zijn de kids teleurgesteld en dan moet ik ook maar kijken wat we eten, want uitbreid eten kan dan echt niet en wanneer moet ik dan kleren kopen, want ik heb nu al niks fatsoenlijks meer in mijn kast hangen en dan wil ik er toch wel netjes uitzien en niet zoals vorig jaar als een slons met een te kleine broek en een gat in mijn sokken aan de kersttafel zitten. 

Dat dus niet. 

Want het heeft geen nut. Een optimist leeft in het nu. Nu. Je pakt je uitdagingen stapje voor stapje aan. Stapje voor stapje zorg je dat alles goed komt. En soms neem je een grote bocht en soms een afkorting. Hoe het ook gaat, je komt er wel. Hoe dan ook, je vindt de goede weg. 

Piekeren is op de rem blijven trappen, terwijl je vooruit wil. Dat doe je in een auto toch ook niet? Dan rem je toch ook niet terwijl je van A naar B wil komen? Laat 'm los en alles gaat vanzelf. 

Vergelijk jezelf niet met anderen....Denk niet dat je beter bent en zeker ook niet dat je slechter bent. Je bent. En dat is genoeg. En de ander is en dat is fijn. Vergelijk ook niet je situatie met die van anderen. Het gras is overal hetzelfde. Soms wat vergeeld, soms afgetrapt, soms ineens een modderpoel. Maar zaai en u zult door het gras kunnen rollen. Als je alleen staart naar de grasmat van de ander, zul je vaak in de modder of in een uitgedroogd woestijntje rollebollen. Zorg voor jezelf en geniet van de mensen om je heen. Accepteer jezelf zoals je bent en de ander zoals 'ie is. 

Stapsgewijs komen we er wel. Iedere dag brengt nieuwe ervaringen en inzichten. We hoeven niet te haasten. Eigenlijk hebben we tijd zat, toch? 

Tot de volgende keer!

Liefs van de mama die bijna weet hoe....xxx