Mind Full of What? Een blog over de kunst van het leven.

Het is momenteel een beetje hectisch. Niet stressvol-hectisch, eerder leuk-hectisch. Mijn werk als Office Manager vraagt even wat meer tijd. Het is mooi weer, dus worden de dagelijkse wandelingen wat langer. De kinderen krijgen het drukker en daardoor wordt mijn agenda ook steeds voller. En ik ben de laatste tijd creatiever dan ooit en dat kost ook wel wat tijd. Ik vlieg en ren van het een naar het ander. Maar het is eigenlijk allemaal leuk. Natuurlijk moet ik goed op mijn tellen letten en zeker niet te veel hooi op mijn vork nemen. Hoewel dat wel verleidelijk is en ik soms zelfs op zoek ga naar een tweede vork. Ik heb één regel: ik moet het leuk vinden.  Dat klinkt wel heel egoïstisch, hè. Maar zo is het wel. Want ik leef maar één keer en ik wil er het beste van maken. Ik ben altijd een "people-pleaser" geweest, iemand die leeft voor anderen. Iemand die er alles voor doet om anderen happy te houden. En wie bekommert zich om mijn eigen gelukt? Juist....dat moet ik dus

Met moeite open ik mijn ogen en het beeld wordt langzaam scherper. De vormen tekenen zich duidelijker af en ik kan een aantal gezichten onderscheiden. Hoe lang ben ik in godsnaam buiten bewustzijn geweest? En waar ben ik?  Ik knipper nog steeds tegen de felle stralen van de zon. Ik zie nu dat ze door een prachtig glas-in-lood raam een grote stoffige ruimte binnen schijnen. De ruimte is gevuld met een enorme hoeveelheid boeken.  "Gaat het, Eva?". Ik draai mijn gezicht naar de stem en merk dat het beeld nu echt wel stukken duidelijker is. Het is het meisje met het rode haar. "Ja, gaat wel...denk ik. Waar ben ik, eigenlijk? En....hoe kom ik hier?". Het meisje giechelt aanstekelijk en trekt haar kleine neus weer lichtjes op. Ik zie dat ze een spleetje tussen haar voortanden heeft en enorm veel sproetjes. "Je bent in meneer Koreander's boek- en antiekwinkel, Eva. Herken je het niet uit je fantasie? Je bent er toch echt ooit geweest? Meneer Koreander is er nu

Kun je het je nog herinneren? Spreekbeurt op school? De klamme handjes, de angst om iets te vergeten, om te gaan stotteren, om uitgelachen te worden? Nee?  Nou, ik weet het nog goed. Bang dat ik was. Weken van te voren was ik al nerveus.  De ochtend van de grote dag wilde ik het liefst thuisblijven. En natuurlijk wist ik dat dat niet kon en natuurlijk ging ik ook maar gewoon. En natuurlijk had de juf dat verschrikkelijke moment ook nog in de middaguren gepland. De dag kroop dan voorbij en om het uur voelde ik de lichte tintelingen van nervositeit langs mijn ruggengraat gaan.  Eindelijk was het zover. Het onderwerp van mijn spreekbeurt was striptekenen en ik moest dus ook dingen op het ouderwetse krijtbord schrijven en tekenen. Ik klopte het stof van de krijtjes van mijn handen en sputterend en stotterend kwam ik op gang. Ik dwong mezelf om de klas rond te kijken. Mijn klasgenoten keken mij tot mijn grote verbazing geïnteresseerd aan. Na afloop van mijn verhaal werden er

Toen ik aan Joyce vroeg of ze een blog-uitwisseling wilde doen, vertelde ik dat ik graag meerdere perspectieven op het leven laat zien. Want "wat weet een studentje nou van het leven?" Daar was ze eigenlijk wel benieuwd naar. Ik ook. Want ik heb nooit een huis gekocht, ik heb nooit een kind op de wereld gezet, ben niet getrouwd laat staan gescheiden, heb nooit de wereld rondgereisd. Oke, ik studeer. Specifieker gezegd studeer ik al bijna zeven jaar. in die tijd kun je een heleboel kennis in je opnemen, en dat doe ik ook. Maar is die kennis nou altijd zo zinvol voor je toekomstige bestaan? Het antwoord is nee. Nadenken over het heelal bijvoorbeeld, maakt me misselijk. Ik vind het begrijpen van de Nederlandse politiek al lastig, laat staan de wereld. Laat staan meer. Het feit dat er een oneindigheid aan ruimte is, vind ik juist heel vernauwend. Waarom is het universum zo groot en een mensenleven zo klein? Wat zal de impact van mijn bestaan zijn? Op school leerde ik d

Ik blog nu al een tijdje en de inhoud van de blog is sinds het eerste bericht toch wel ietwat veranderd. Want was ik in het begin nog op zoek naar mijn drijfveer in het leven, ben ik nu vol overtuiging bezig met het werken aan mijn missie. Stapje voor stapje ga ik vooruit. Ik moet er hard voor werken, maar ik kom er wel. En hoe kan dit nu zomaar gebeuren? Ik denk dat ik daar wel een verklaring voor heb. Sinds het hele denkproces is gestart, dwing ik mezelf om iedere dag iets nieuws te proberen. Van nieuwe receptjes tot verschillende creatieve projecten. Ik spreek mensen aan op hun gedrag en zeg nee als ik dat wil. Ik doe dingen die ik eigenlijk niet durf en ga mijn eigen gang. Ik moet zeker nog aan mezelf werken en ik probeer iedere dag iets anders. En ik blijf proberen, ook al lukt het niet. Het denkproces heeft er ook voor gezorgd dat ik me besef dat ik gewoon moet doen wat ik leuk vind. Velen vinden het vreemd, zonde van de tijd, snappen niet wat ik bedoel. Maar dat doet mij n

Ik schrijf wat minder vaak. En dat is niet erg. Want schrijven is niet het enige dat ik doe. Op de een of andere manier moet ik altijd iets creëren. Die drang was er heel vroeg bij mij. Toen ik heel klein was, wilde ik tekenen, schilderen, dansen en zingen. Zonder creativiteit ben ik ongelukkig. Weet je wat ik raar vind? Dat ik daar soms ook ietwat rare reacties op krijg. Of nog erger: geen reactie...stilte, staren, ogen draaien. Ik trek mij dat niet aan, maar ik kan het ook niet begrijpen. Is dat erg? Want wie kan nou leven zonder creatieve handelingen? Zonder kokkerellen in de keuken en afwijken van dat recept? Zonder handwerk, handvaardigheid, kunst, muziek, schrijven, tekenen, creëren? Hoe komen mensen de dag door zonder dat ze iets gemaakt, gezongen of gespeeld hebben? "Wordt het niet eens tijd dat je volwassen wordt?".  Zo. Das een binnenkomer. Die opmerking kreeg ik een hele tijd geleden. De persoon bedoelde het misschien niet slecht (nou ja?). Deze persoon

Het is al laat. We zitten aan de wijn. Bram heeft mijn verhaal rustig en geduldig aangehoord. Hij onderbrak me niet en bleef begripvol. Uiteindelijk wist hij me te overtuigen van het feit dat het toch echt mijn oververmoeidheid was die mij parten speelde. Misschien was ik wel op de bank in slaap gevallen en was ik daarna heftig wakker geschrokken, waardoor ik ineens in shock midden in de kamer stond, wie weet...toch? Een andere verklaring is er gewoon niet. Een kat kan zich niet in twee exemplaren splitsen. En een kat kan al zeker niet door een spiegel wandelen. De kachel brandt en mijn wangen gloeien. Ik ben blij dat Bram er is. Hij brengt rust en ik  voel me weer ontspannen en op mijn gemak. Na drie glazen wijn besluiten we naar bed te gaan en ik val wonder boven wonder heerlijk in slaap. Tot 04.20 uur precies. Mijn ogen gaan als vanzelf open en ik staar weer eens naar mijn wekker. Normaal zijn die cijfers het laatste dat ik zie voor ik in slaap val. Nu zijn ze het eerste dat

De week vliegt voorbij en is gevuld met de dagelijkse dingen die ik gewend ben. Geen gekke briefjes, geen vreemde e-mails, geen rare gebeurtenissen. Gewoon doorgaan, hard werken, concentratie, vast ritme en slapeloosheid.  Slapeloosheid? Nee, das nieuw. Das het enige afwijkende deze week. Elke nacht ben ik wakker tot een uurtje of vier. Of eigenlijk ben ik elke nacht wakker tot exact twintig minuten over vier. Want elke ochtend herinner ik mij het beeld van mijn digitale wekker....04:20. Ik zie de cijfers duidelijk voor me voor ik mijn ogen open. Iedere ochtend weer.  Dus als resultaat zit ik op vrijdagavond brak op de bank. Bram heeft vandaag een etentje met collega's en zal pas laat thuis zijn. Ik gun het hem. Hij werkt keihard om een eigen zaakje op te richten. Hij droomt van een eigen evenementenbureau en ik heb enorm veel respect voor zijn inzet. Hoewel hij zijn werk op een accountantskantoor afschuwelijk vindt, doet hij het met overgave om over een tijdje de grote stap te