Mind Full of What? Een blog over de kunst van het leven.

Reclames ergeren me soms. Of eigenlijk best vaak. Ze verdraaien de waarheid, proberen ons in te palmen, verleiden ons tot onnodige aankopen. Zijn vals, oneerlijk, bedrieglijk en ronduit nep. Social media ergert me soms. Maar soms biedt social media mij de mogelijkheid om me te verzetten tegen bijvoorbeeld reclame. In dit geval was het reclame van Zalando. En wat deed ik ermee? Ik verzette me met....RECLAME. Reclame voor mijn blog.  Dit was de schitterende reclame van Zalando: Wees vooral zoals topmodel Hanne. Hanne die bakken met geld krijgt om dure kleren te verkopen. Ze is letterlijk een levende kledinghaak. Hanne werkt en doet het goed. Hanne is goed bezig. Volgens Zalando is Hanne niet bang om outside the box te denken. Ze kan (wederom volgens Zalando) creatief denken en geeft bij Zalando 375 euro uit om een herenvest, een bloemenjurk en een paar sandalen te kopen. De sokken? Dat staat niet op de site vermeld. Ik denk dat je daar ook al gauw 15 euro voor neertelt.

Albus Dumblemore...oftewel Albus Perkamentus. Ik haal mijn wijsheden uit alle hoeken van de wereld. Van het Zenboeddhisme tot de boeken en films over Harry Potter.  Uit onze keuzes blijkt wie we werkelijk zijn, veel meer dan uit onze talenten. Denk daar maar eens over na. Het maakt niet uit hoe getalenteerd, rijk, slim, geschoold, mooi of grappig je bent. Je keuzes bepalen wie je bent. En ze bepalen niet alleen wie je bent. Ze bepalen je leven. Maar als dat zo is, dan kan ik dus zelf mijn leven kiezen? Want dat zeg ik toch net?  Nou, bijna. Als ik merk dat ik niet gelukkig ben met wat ik doe of hoe ik leef, kan ik kiezen. Ga ik door omdat dat gemakkelijk is? Omdat dat veilig is? Of.....kies ik de moeilijke weg? Ok...wacht...ik wil je een paar vragen stellen. Probeer ze voor jezelf zo eerlijk mogelijk te beantwoorden. Ben je fit?  Zorg je goed voor jezelf? Beweeg je genoeg?  Kun je 'nee' zeggen tegen dingen, mensen, situaties die slecht voor je zijn?  Be

Ik schrijf graag. Het is een uitlaatklep. Stress, drukte, negativiteit, kritiek, afwijzing. Het tikken op de toetsen van mijn laptop zorgt er zo weer voor dat ik ervan af ben. Al die dingen verdwijnen dan als sneeuw voor de zon. Ik zit er dus niet mee.  Maar dat was heus niet altijd zo. Een aantal jaar geleden trok ik 't me allemaal heel erg aan. Ik kon heel erg boos worden, onredelijk, verdrietig. Heb ik daar spijt van? Misschien....of nee, eerlijk? Eerlijk gezegd niet. Want, hey....ik ben niet perfect geboren. Die fouten moest ik maken. Want tja, ik moet ook dingen leren in het leven. En wat heb ik eraan overgehouden? Nou....rust. Door de tirades van vroeger ben ik geworden wie ik nu ben. Ik heb nu vrachtwagenladingen vol met begrip voor anderen.  Ik snap het dus als anderen boos zijn, gefrustreerd of verdrietig. Ik heb er begrip voor dat ze me soms bombarderen met kritiek, negativiteit en afwijzing. Ik had namelijk ook altijd kritiek, was negatief en wees mensen af. Dus

Shunryu Suzuki (1905-1971) Beginner's Mind or Shoshin: In the beginner's mind there are many possibilities, but in the expert's there are a few. We worden geboren als kleine ontdekkers. We hebben nog niets bereikt, geen geld, geen status, geen kennis. In die eerste fase van ons leven zijn we puur, goed en vooral nieuwsgierig. We leren ontzettend veel in korte tijd. We ervaren dagelijks nieuwe dingen. We zien, horen en voelen voor het eerst wat er om ons heen gebeurt. We gaan deze ontdekkingsreis aan met een open instelling, zonder vooroordelen, zonder angst. De jonge dreumes kruipt en propt allerlei voorwerpen in zijn mondje. Smaak, textuur, gevoel. Alles is nieuw. Deze mindset is een van de uitgangspunten van het zenboeddhisme. We worden allemaal geboren met een Beginner's Mind. We beseffen niet dat we dit uitgangspunt moeten vasthouden. Ik zal je wakker schudden: HET MOET. Waarom? Omdat deze mindset ervoor kan zorgen dat je leven totaal verandert. Maar het i

Ogimi, een klein dorpje in Okinawa in Japan. De inwoners zijn gelukkig en tevreden en....ze worden heel, heel oud. Okinawa telt ontzettend veel 100-plussers. Ze zijn fit en hebben weinig te kampen met kanker, hart- en vaatziekten, osteoporose en dementie. Maar hoe? Hoe kan dit? Het klimaat speelt een rol. Het is er heerlijk leven. Niet te warm en niet te koud. Niet te nat en niet te droog. Prima. Het leven in Ogimi is eenvoudig. Men houdt niet van stress en blijft graag kalm. Prima. Maar dat is toch niet voldoende om de gemiddelde levensduur op te schroeven naar 100 en nog wat? Voeding speelt ook een rol. 'Hara Hachi Bu' bepaalt het eetpatroon van de inwoners. Het betekent: 'vul jezelf maar tot 80 procent'. Dus: blijf niet proppen, maar eet wat minder. Het Okinawa dieet bestaat grotendeels uit groenten (1 kg per dag per persoon is heel normaal). Voor mij klinkt dat als muziek in mijn oren.  Als manlief en kids zin hebben in friet, gooi ik voor mezelf de wok vol groe

Wees gerust. Het zijn er niet echt 1.236.258. Maar het zijn er wel veel en er komt soms echt een beetje bloed en zweet bij kijken. En soms, ja soms...vloeien er ook tranen.  Toen ik in november 2016 begon met bloggen, wilde ik mijn leven ook veranderen. En ik dacht echt (hoe naïef kun je zijn) dat ik dat wel even binnen een paar weekjes voor elkaar zou krijgen. Het is nu maart 2018 en ik heb mijn leven inderdaad weten te veranderen. Maar ik ben er nog lang niet.  Maar eigenlijk gaat het helemaal niet om het behalen van de einddoelen. Wat die einddoelen ook mogen zijn. Het gaat nu juist om het proces. Het proces van veranderen is de essentie van het leven. Dat klinkt heel zwaar, maar het is waar. Op het moment dat jij ervoor kiest om je beste leven te leiden en te werken aan je 'ik'....dan pas ga je echt leven. Dan pas daag je jezelf dagelijks uit. Dan pas ga je bewust met je voeding om, zodat je lijf zich optimaal voelt. Dan pas sta je stil bij wat er om je heen gebeurt.