Mind Full of What? Een blog over de kunst van het leven.

Jaren geleden had ik een dipje. Nou ja, zeg maar een dip...of DIP....een mentaal dalletje...nou ja dal...uhm......een krater...een kloof...nou een mentale Grand Canyon.... Nou ja, whatever...ik kon wel wat hulp gebruiken. Toen ben ik op zoek gegaan naar hulp. Via via kwam ik toen terecht bij een Hypnotherapeut. Ik wist absoluut niet wat zo'n therapeut doet, maar ik had zoiets van "baat het niet, dan schaadt het niet". Ik kwam aan bij het huisje van de therapeut. Het lag midden in een woonwijk en het was dan ook een doodgewoon rijtjeshuis. Ik had de avond van te voren nog gauw een artikeltje over Hypnotherapie gelezen, maar mij was het verhaal nog niet helemaal duidelijk. Want ik dacht toen alleen maar: "het zal toch niet zo'n Rasti Rostelli zijn, hè? Want dat gaat bij mij echt niet gebeuren! Mij krijg je niet zover!". Even uitleggen wie Rasti is; das een ietwat vreemd uitziende gast die bezoekers van zijn ook ietwat rare show onder hypnose brengt. D

Joh....ik weet het niet. Wat is dat nu eigenlijk Life Hacking?  Wacht...ik zoek het even op!  ........Wikipedia : De term life hack of life hacking verwijst naar onconventioneel gebruik van ICT en andere simpele hulpmiddelen die je helpen om te gaan met overvloed aan informatie.  Wacht even......Is dat niet wat ik doe? Ik pluk mijn laptop en smartphone letterlijk leeg voor mijn blog. Jeetje... Life Hacks zijn dus creatieve sluiproutes, manieren om zo snel mogelijk informatie te verzamelen om je leven gemakkelijker te maken. Je leest niet de hele bibliotheek, maar verzamelt de informatie die je op dat moment nodig hebt. Ik vond het volgende stukje op het mooie internet: "Een life hacker heeft een open kijk op de wereld, is niet bang voor (technologische) vernieuwing, durft zijn nieuwsgierigheid te delen met anderen, is positief kritisch over de toekomst en durft de status quo aan te vechten. Een life hacker deelt zijn/ haar kennis en alles wat hij/ zij leert. De life

Ik dacht te weten wat dat was....mijn zogenaamde "innerlijke kind". Ik zag de term regelmatig voorbij komen en heb mij er eerlijk gezegd nog nooit in verdiept. Ik dacht simpelweg dat het alleen betekende dat je je speelsheid, je onbevangenheid nooit mag verliezen. Maar het blijkt dat het innerlijk kind heel veel meer is. Nu moet ik heel eerlijk zeggen dat ik het nogal een zweverig begrip vind, maar ik ben toch gaan lezen en onderzoeken. Ik...... Het kan namelijk voorkomen dat dat innerlijke kind zich zo nu en dan daadwerkelijk laat zien. Er zijn situaties waarin je jezelf ongemakkelijk kan voelen, zomaar uit het niets. Je voelt je misschien ineens heel dom of klein, angstig en onzeker. Misschien ga je je wel zomaar schamen in die situatie. Meestal probeer je jezelf zo snel als je kan uit die situatie te manoeuvreren, want het voelt immers helemaal niet fijn. Maar eigenlijk moet je jezelf dan het volgende gaan afvragen: "Hoe oud voel ik mij nu eigenlijk?"

Ik loop even tegen een muur vandaag. Eerder deze week viel ik van de trap, vandaag staat die muur er ineens. Want ik merk dat ik grote stappen maak. Maar ik merk ook dat ik het nu wel benauwd begin te krijgen. Want wat als ik aan het einde van de rit erachter kom dat ik mijn hele leven wil omgooien? Wat als ik wil emigreren naar Alaska om daar een bestaan op te bouwen? Wat als ik een eigen bedrijf wil beginnen en 80 uur per week moet gaan werken om het draaiend te krijgen en te houden? Wat als ik af wil van mijn grote huis en toch kleiner wil gaan wonen? Wat als ik naar de stad wil vertrekken of juist boerin wil worden? Ik krijg het steeds warmer nu. Want bij het aanpakken van je zelfbeeld, het ontwikkelen van je ik, kan het zomaar gebeuren dat je je leven radicaal wil veranderen. Even doorademen...even bijkomen. Want ik wil dingen veranderen. Anders was ik hier helemaal niet aan begonnen. Maar ik heb kinderen en een hypotheek. Ik kan toch niet zomaar risico's nemen. Overa

"Het is je lot! Je kan het niet ontvluchten!" Kijk maar naar de film(serie er is inmiddels al een zesde deel gemaakt) Final Destination. Hierin staat de tiener Alex op het punt om per vliegtuig richting Parijs te vertrekken. Op dat moment krijgt hij een visioen waaruit hij opmaakt dat zijn tijd is gekomen. Hij ontvlucht het vliegtuig, samen met nog 7 personen. Hoe vreselijk is het moment dat het vliegtuig daadwerkelijk explodeert. Alex en de andere overlevenden zijn ontsnapt aan de dood. Maar voor hoelang? Want was het niet hun lot om die dag te sterven?  Ik ben vandaag van de trap gevallen. Niet eenvoudig van hupsakee. Nee, van de bovenste trede in een enorme rotvaart naar beneden. En tijdens die bijna meesterlijke val, raakte het snoer van de stofzuiger verstrikt om mijn been, waarna dat zware huishoudelijke apparaat heel gewillig achter mij aan kwam gevallen. Ik stuiterde onderdaan de trap met mijn knieën op de oude tegels en met mijn hoofd tegen de muur. Te

Half vol, half leeg?  Hoe kijk ik tegen situatie aan? Hoe weeg ik afwegingen af? Zie ik overal het positieve en denk ik echt altijd dat het wel weer goed komt? Is dat niet een beetje naïef? Of ben ik toch diegene die alles wat donkerder en grijzer en negatiever ziet?  Een echte pessimist ziet de goede dingen naar mijn mening wel degelijk, maar denkt dan toch dat er weer iets raars, onverklaarbaars, onverwachts, maar in ieder geval ook iets naars en vervelends staat te gebeuren. "Het kan toch niet goed aflopen, toch?" Pessimisten piekeren en denken dat ze geen invloed hebben op gebeurtenissen. "Aaargh...zie je? Ik heb ook altijd pech!".  Een echt optimist ziet ook dat er slechte dingen zijn, maar gelooft in een goede uitkomst. "Maak je niet gek! Het komt altijd goed!" De optimist piekert niet, maar laat alles op zich afkomen. Dat is misschien soms naïef, maar is het dom? Hmmm..... Maar wat is dan een realist? Kijkt diegene dan alleen naar

Lieve mede-levers en mede-lezers en mede-belevers,  Ten eerst wil ik deze blog even beginnen met een klein dankwoordje. Een dankwoordje aan iedereen die in mij gelooft. Aan iedereen die mij steunt. Aan iedereen die mij inspireert. Aan iedereen die op mijn blog heeft gereageerd en aan iedereen die de tijd neemt om mijn blog te lezen. Zonder jullie kon ik niet werken aan nummer 4 op mijn bucket list, oftewel mijn emmer-lijst.  Een bucket list.....ik zal meteen maar even uitleggen waar die term vandaan komt. In 2007 verscheen er een prachtige film met de naam "The Bucket List" van de regisseur Rob Reiner met hoofdrollen van Jack Nicholson en Morgan Freeman. Deze film is trouwens een echte aanrader, een zogenaamde "must see". Jack Nicholson speelt Edward, een steenrijke zakenman. Hij werkt graag en veel, maar heeft weinig sociale contacten. Tijdens een verblijf in het ziekenhuis ontmoet Edward de automonteur Carter. Bij beide mannen is kanker geconstat

Het woord normaal komt voort uit het woord ‘norm’. De norm of standaard is een een maat waarvan een groep mensen met elkaar heeft afgesproken dat ze hem zullen hanteren. De norm is een gemiddelde. De norm wordt vaak gewaardeerd als het gene dat goed is. Als iets teveel afwijkt van het gemiddelde zou je kunnen zeggen dat het ‘niet normaal" of abnormaal is. Maar ja, het is nogal subjectief omdat niet iedereen de norm kent en de norm per subgroep verschilt. Iedereen bepaalt zelf zo'n beetje wat hij of zij normaal of niet normaal vindt. Veel mensen passen zich vervolgens aan bij anderen om zo normaal mogelijk te zijn. Als je je aanpast en daardoor ‘normaal’ gevonden wordt, val je het minst op. Je kunt er ook voor kiezen je juist te onderscheiden. Ben je ‘abnormaal’ dan valt dat op. Je springt er dan in positieve of negatieve zin uit. Nou, ik ben dus niet normaal. Nope....geen greintje normaliteit. Ik schijn excentriek te zijn en ik vind het prima!  REMEMBER........B

Sorry.....ik was er even niet. Ik was even druk met het onder ogen zien van mijn angsten. Sinds kort doe ik dat bijna dagelijks. Maakt het mij bang? Dan probeer ik het sowieso. Een tijdje geleden had ik een geheel tegenovergestelde levensinstelling: "Maakt het mij bang? Dan laat ik het ook maar liever". Ik had een talent voor angstontduiking en confrontatievermijding. Ik was een kei in omlooptactieken en erlangs manoeuvreren. Nu niet meer. Over en voorbij. Ik confronteer mensen met hun gedrag. Ik spreek ze op een nette manier aan op hun gedrag. Ik groet iedereen op straat, ook mensen die kijken alsof zij mij het liefste met hun winkelkarretje willen aanrijden. Het maakt mij niet meer uit wat anderen van mij vinden, als ik mezelf maar leuk vind. En dan vinden anderen mij ineens toch wel aardig, tot nu toe dan. En ik nam een besluit: ik wilde nu eens eindelijk die tatoeage, die al jaren door mijn hoofd spookt. Maar omdat ik als de dood voor naalden ben, was het er nooit

Ok. We hebben ze allemaal wel eens....problemen... Ja, we zijn het allemaal wel eens....we staan wel eens stokstijf van de stress.  Yep, we hebben allemaal wel eens een flinke portie van dat vervelende gedoe.  Maar hoe komen we van dat problematische, stressvolle gedoe af? Hmm..... Eerst moeten we daarom even die hersenen van ons eens beter bekijken:  De hersenen bestaan dus uit twee helften die onderling verbonden zijn. Ze werken samen, maar kunnen ook onafhankelijk van elkaar functioneren. Meestal zijn beide helften in balans, maar soms is ook één helft dominant. Meestal schakel je bij nieuwe leertaken spontaan de meest dominante hersenhelft in.  Beide hersenhelften hebben verschillende talenten, zoals je op het plaatje al ziet. De meeste mensen hebben een dominante linker hersenhelft. Deze helft moet je ook het meest inzetten tijdens je school- en studietijd. Je moet immers nadenken, je leert taal, grammatica, je gaat rekenen... en dit alles wordt verzorgd

Ik neem jullie mee op reis, toch? Wij zijn gestart in de middle of nowhere, gingen via een land hier ver vandaan naar een stille plek van bezinning, gingen daarna op bezoek bij een gastblogger en kwamen nu hier uit. En hier kan overal zijn. Als kind verslond ik het ene boek na het andere. Heerlijk was dat. Bladzijde na bladzijde werd ik meegevoerd naar prachtige plekken, spannende achtervolgingen, grote paleizen en spookachtige lege vlaktes. De tijd vloog dan voorbij en ik kwam echt tot rust. Een van de meest inspirerende boeken uit die tijd was voor mij toch echt "Het oneindige verhaal" van Michael Ende. Nu heb ik dat gelukkig nog. Ik kan lezen en wegdromen bij een goed boek. Of het nu spannend is, of humoristisch, romantisch of informatief. Het boek pakt mij en sleept mij mee naar een andere wereld. Als je vaker lichamelijk uitgeschakeld bent, is de mogelijkheid tot ontsnappen uit de realiteit geweldig. Je bent dan toch nog in staat om draken te doden, ridders te v