We stoppen niet met spelen omdat we oud worden. Nee...we worden oud omdat we niet meer spelen. En jij? Blijf je serieus of ga je voor de eeuwige jeugd?
Hij lacht in zichzelf en zijn tong steekt iets uit zijn mondje. Na nog 10 viltstiftwisselingen is hij klaar en laat hij mij trots het resultaat zien. Geen monster en geen griezelhuis. Dit keer is het een oerwoud, met apen in de bomen en een grote krokodil op de voorgrond. De wolken zijn blauw en de lucht is wit. Dat kan zomaar. "Kijk! Ik heb ook linialen getekend!" ...linialen. "Lianen, bedoel je, toch?". "Ja, linialen, mama, kijk!".
Hij is trots op zijn werk. Niet onzeker, nee, gewoon trots. Hij ruimt de stiften op en ploft op de bank. Tijd voor pauze. Hij heeft immers hard gewerkt.
De volgende dag nemen we de tijd om te kleien en te bouwen. Samen. We maken cakejes en een bord met groene spaghetti met rode saus en gele gehaktballen. We bouwen een stad en een tempel en een weg met waterputten. We praten en leren nieuwe dingen van elkaar. Hij vindt mijn tempel mooi en ik vind zijn bouwwerk prachtig. Ze zijn misschien wat scheef...maar ja, het is ook handwerk, hè. We vergeten de tijd en komen bijna te laat bij een afspraak. Maar das niet erg, want het is zaterdag. Dan mag je best een keertje te laat komen.
Kinderen zijn puur. Ze zijn magisch. Ze zien de dingen nog zoals ze echt zijn en soms zien ze dingen die wij niet eens meer zien. Zure volwassen zouden kunnen zeggen dat ze naïef zijn, onwetend, vervelend, vermoeiend en ongehoorzaam. Kinderen zitten vaak met hun hoofd volledig in hun spel. Ze zitten dan in een betoverende flow, waardoor ze hun omgeving letterlijk kunnen vergeten Vandaar dat ze soms wat minder goed luisteren als je ze roept of waarschuwt. Dat is geen ongehoorzaamheid, dat is nu juist de magie van het kind.
De magie die zure volwassenen willen vergeten en negeren.
Maar hoe kan het dat veel volwassenen zuur worden, als zure melk op een zomerse dag? Ze slaan niet zomaar om, nee, dit proces duurt wel eventjes.
De oorzaak ligt in onze opvoeding. Onze ouders verwachten stuk voor stuk dat we rustig zijn, luisteren, niet wegrennen, niet dagdromen, goed opletten en vooruitkomen in het leven. Waarom? Omdat er ontzettend veel moet vandaag de dag. We moeten met succes een opleiding afronden, we moeten werken, centen verdienen, rekeningen betalen en ook nog eens gelukkig en succesvol zijn. Dan heb je geen tijd voor ongehoorzame kinderen. Dan heb je ook geen tijd om met onzinnige dingen bezig te zijn, zoals spelen, voorlezen en fantaseren. Daar heb je toch appjes voor? Geef dat kind nou gewoon die laptop, pc, telefoon, tablet of whatever, pleur die applicatie op dat ding en hop...het kind is stil.
We gaan niet meer zitten om samen te kleien. We nemen niet de tijd om met Lego te bouwen. We springen niet meer uitbundig rond in de kamer terwijl de muziek van Beyoncé door de speakers galmt. Waarom niet? Nou simpel...omdat we volwassen zijn en volwassen mensen spelen niet. Ze springen niet rond, ze huppelen niet en ze gaan zeer zeker niet kleien. Dat hoort niet, dat past niet, dat klopt niet.
"Doe niet zo druk".
"Gedraag je nou eens".
"Ik heb geen tijd voor spelletjes".
"Klei geeft zo'n troep. Koop gewoon een tablet. Das veel beter".
"Niet rennen, niet springen, niet knoeien".
"Doe eens rustig. Mama heeft hoofdpijn".
"Doe niet zo kinderachtig"..(alsof een kind anders kan dan kinderachtig doen).
Op elk moment van de dag beperken we onze kinderen. We beperken hun fantasie en hun bewegingsdrang. Kinderen zijn druk omdat dat bij hun ontwikkeling hoort. De bewegingsdrang is een natuurlijk iets. Ze hebben veel energie en die energie moeten ze kwijt. Wij volwassenen vinden dit allemaal maar vervelend en we willen het liefst dat die kleintjes altijd rustig zijn, beleefd en netjes. We zorgen er met al onze regels voor dat de natuurlijke schaamteloosheid wordt vervangen door terughoudendheid en bedachtzaamheid. "Is het wel oké als ik gek doe? Wat als iemand het ziet?". We durven niet meer zorgeloos te dansen. We laten onze talenten veel minder zien. Kinderen zingen nog uit volle borst. Veel volwassenen durven geen deuntje mee te neuriën als anderen erbij zijn. Hieperdepiep Hoera: de faalangst is geboren!
En wat doet dit alles met ons? We worden dus zuur. Onze mondhoeken gaan hangen. We zijn ten allen tijden serieus en we onderdrukken onze creativiteit.
Spelen vermindert stress, daagt je hersenen uit, geeft innerlijke rust en maakt vrolijk. Geen enkele activiteit is zo veelzijdig als spelen. En toch schoppen we deze activiteit al heel vroeg uit ons leven, omdat we denken dat het kinderachtig is. En dat willen we natuurlijk niet zijn. We geven sporadisch toe aan gezelschapsspellen, omdat die vallen in de categorie "Sociaal vermaak". Maar elke vorm van spel buiten deze categorie wordt gekoppeld aan kinderachtigheid. Alsof er iets mis is met kinderachtigheid. Kinderachtigheid is juist magisch. Als je de wereld kan zien door de ogen van een 6-jarige, dan ben je ontzettend rijk. Als je de dagen kan beleven als die kleine man, dan gaat er weer een wereld voor je open. Je kan dan namelijk weer genieten van nieuwe dingen, nieuwe omgevingen, nieuwe indrukken. Je ziet de schoonheid van een kromme boom in het bos. Je verbaast je nog over de vreemde vormen van de wolken. En niemand kijkt je vreemd aan als je zandkastelen gaat bouwen met een dak van schelpjes.
Datgene wat blij maakt, ineens koppelen aan minderwaardigheid...das toch vreemd. Ik ben voorstander van het verbieden van NIET SPELEN. Je mag niet NIET SPELEN. Je MOET SPELEN om te voorkomen dat je een zuur, 'mondhoekhangend' monster wordt. Ik vermijd mensen met hangende mondhoeken. Ze passen niet bij mij. Ze zijn me niet kinderachtig genoeg. Als ik zure bommen wil, ga ik wel naar de supermarkt. Ik vind mensen die constant vitten op hun kinderen misschien nog wel erger. Zij zijn namelijk de makers van zure 'mondhoekhangende' monsters. Ze creëren een leger van ongelukkige zielen die later niet meer weten hoe ze zichzelf moeten opvrolijken. Hoe ze de veertjes in hun mondhoeken weer kunnen activeren....
Doe mij een plezier. Ga eens voor de spiegel staan en check jouw 'mondhoekveertjes'. Kun je nog onbezonnen lachen? Durf je uit volle borst te zingen? Wanneer heb je voor het laatst gehuppeld? Gespeeld? Gesprongen als een kikker? Gedanst als Beyoncé? Getekend als Picasso? Wanneer? Wat is het ergst dat er kan gebeuren als je ineens gaat huppelen op straat? Zullen mensen gaan lachen? Ja? Maakt dat eigenlijk iets uit? Als iedereen nou eens gewoon zou gaan inzien dat huppelen gewoon een heel goede manier is om vooruit te komen in het leven, dan zou het leven al veel plezieriger en vrolijker zijn. Of is het toch leuker om met een pruillip en hangende mondhoeken vittend, scheldend en zuur al schoorvoetend en dralend het leven door te schuifelen?
Liefs,
Joyce
Reacties
Een reactie posten