Het Hoe van geluk: Deel 6: Ontwikkel overlevingsstrategieën

Overlevingsstrategieën? Gaan we survivallen? Nee...ik ga het hebben over het omgaan met verdriet, tegenslag, verlies, dramatische gebeurtenissen.

We krijgen allemaal ooit een portie verdriet, drama en tegenslag voor de kiezen. De een vroeg en de ander laat. Ook worden we dagelijks geconfronteerd met wreedheden in nieuwsberichten op tv, radio, internet en de krant.

Hoe blijven we positief als we een vreselijke periode moeten doorstaan? Hoe kunnen we doorzetten als we zo vaak worden geconfronteerd met emotionele hindernissen? Hoe gaan we om met de vreselijke berichten in onze directe omgeving, maar ook verder weg?

Overleven en vergeven spelen hierbij een grote rol.

Maar hoe?

Ooit werd ik geconfronteerd met verdriet en verlies. Er ging ineens een onzichtbare valdeur onder mijn voeten open en ik viel. Ik kwam op een klein stuk stabiele grond terecht en ik werd geleefd. Toen dat voorbij was, ging de deur onder mijn voeten weer open en viel ik nog wat verder. Ik huilde tot ik niet meer kon. Tot ik alleen maar emotieloos voor mij uit kon staren.

En dan? Waar haal je dan de kracht vandaan?

Ik deed dat stapje voor stapje. Maar het ging niet echt goed, hoor. Ik ga hier niet verkondigen dat ik wist waar ik mee bezig was. Ik was echt finaal de weg kwijt. Ik ging stapje voor stapje richting afgrond. Ik was mezelf kwijt.

En ineens wist ik dat ik niet verder kon zo. Dus toen ging ik weer leven. Verder studeren, werken, verder groeien. Hoe ik dat dan uiteindelijk deed?

Door de focus op vooruitgang te leggen. Ik wilde er wat aan doen en deed dat wederom stapje voor stapje. Ik probeerde vooruit te kijken in plaats van altijd achteruit. Ik ging weer plannen maken, ook al was het met frisse tegenzin. Ik ging er weer op uit en zocht weer mensen op. En ik praatte veel....ontzettend veel. Eerst met medestudenten, vrienden, familie. Later ook met collega's. Want mijn verdriet is er nog op de achtergrond. Het bepaalt nu alleen niet meer mijn leven. Maar het heeft mij wel gemaakt tot wie ik ben.

En ik ging ook langzaam inzien dat ik door mijn verdriet, door het verlies wel bepaalde zaken had geleerd:

• Zo wist ik van mezelf dat ik sterker ben dan ik van te voren dacht. Ik kan doorzetten. Ik kom er wel doorheen. 
• Door de verdrietige periode kwam ik erachter wie tot mijn netwerk behoren, wie er altijd voor mij zijn. Ik weet wie ontzettend belangrijk voor mij zijn. 
• Ik heb meer empathisch vermogen, kan mij heel goed in een ander verplaatsen. Want ik weet hoe verdriet voelt, hoe het is om iemand te verliezen. Dit verandert mijn kijk op menselijke reacties, stelt mij open voor menselijk contact. 
• Ik sta anders in het leven. Ik weet wat ik belangrijk vind. En dat is niet geld of aanzien. Dat is echt dat menselijke contact, ervaringen, mooie momenten. 

Wat blijkt? Bij die zogenaamde overlevingsstrategieën zijn je vrienden en familie weer heel erg belangrijk. Daarom moet je dus ook die contacten goed onderhouden, want ze zijn meer dan goud waard! Je kunt je niet voorbereiden op een dramatische gebeurtenis. Dat overkomt je. Waar je wel voor kan zorgen, is dat je leven is ingericht om te overleven, om nare dingen aan te kunnen. Daarvoor heb je geen harnas nodig, maar liefde en geborgenheid. Want hoe fijner je directe omgeving (gezin, familie, vrienden, collega's, zelfs huisdieren), hoe sterker je in je schoenen staat. Ook kun je je levensinstelling proberen aan te passen. Door altijd positief in het leven te staan, raakt jouw brein aan die instelling gewend. Je zal dan ook gauwer weer de mooie dingen in het leven gaan herkennen na het meemaken van iets dramatisch.

Ook is vergeven daarbij belangrijk. Heeft iemand je iets aangedaan? Is iemand schuldig aan jouw verdriet, jouw zwarte periode? Leer diegene dan te vergeven. Want bitterheid maakt ongelukkig, zorgt voor lichamelijke en mentale klachten. Weet dat die ander ook maar een mens is en misschien even niet beter weet. Geef het een plekje en ga door. Dat maakt je aan het einde van de rit gelukkiger.

Nog even over de vreselijke gebeurtenissen op wat meer afstand, de vreselijke nieuwsberichten, de wreedheid in de wereld.  Ik merk dat ik daar elke keer meer moeite mee heb. Ik kan het niet naast mij neerleggen en na het zien van zo'n bericht, ben ik echt uit het veld geslagen. Hoe positief je ook bent, leed, pijn, kwaadaardigheid zal je raken. Want je bent immers empathisch en daar ben je trots op.

Het enige dat ik kan doen, is door fladderen en hopen dat mijn positieve levensinstelling zorgt voor een Butterfly Effect (lees mijn blogbericht Rare wereld....wees een vlinder! maar even terug). We mogen ons hoofd niet laten hangen. Dan wint het kwaad altijd. We moeten met opgeheven hoofd doorgaan en niet aan de kant gaan. Hoe moeilijk het soms ook is. 

Dit was een moeilijk hoofdstuk. Maar ook een belangrijk hoofdstuk. Want zonder donkerheid, zul je nooit de sterren en de maan kunnen zien. Zonder verdriet, leer je helaas niet hoe mooi het leven eigenlijk is. 

Genoeg geschreven en gedacht. Ik maak mijn hoofd even leeg. 

Tot de volgende keer! 

Veel liefs, jouw eigen survivalcoach, xxx