Wat is mijn lot? Of heb ik dat zelf in de hand?

"Het is je lot! Je kan het niet ontvluchten!"

Kijk maar naar de film(serie er is inmiddels al een zesde deel gemaakt) Final Destination. Hierin staat de tiener Alex op het punt om per vliegtuig richting Parijs te vertrekken. Op dat moment krijgt hij een visioen waaruit hij opmaakt dat zijn tijd is gekomen. Hij ontvlucht het vliegtuig, samen met nog 7 personen. Hoe vreselijk is het moment dat het vliegtuig daadwerkelijk explodeert. Alex en de andere overlevenden zijn ontsnapt aan de dood. Maar voor hoelang? Want was het niet hun lot om die dag te sterven? 

Ik ben vandaag van de trap gevallen. Niet eenvoudig van hupsakee. Nee, van de bovenste trede in een enorme rotvaart naar beneden. En tijdens die bijna meesterlijke val, raakte het snoer van de stofzuiger verstrikt om mijn been, waarna dat zware huishoudelijke apparaat heel gewillig achter mij aan kwam gevallen. Ik stuiterde onderdaan de trap met mijn knieën op de oude tegels en met mijn hoofd tegen de muur. Terwijl ik mij realiseerde waar ik was en wat ik voelde, hoorde ik een vreemd geluid van boven. Het bleek de stofzuiger te zijn die met een rotvaart richting mijn hoofd kwam suizen. En BAM! Ik voelde de harde klap op mijn hoofd, waarna de stang op mijn rug terecht kwam. 

Ok.....dit is niet goed, dacht ik. Maar, wacht even.....ik heb een stofzuiger op mijn hoofd gekregen. Waarom heb ik dan geen pijn aan mijn hoofd? Mijn kaak deed wel pijn, maar dat kwam door de klap tegen de muur. Ik moest even denken en toen ik op mijn hoofd voelde, realiseerde ik mij dat dat rotding bovenop mijn staart en bijbehorend elastiekje was gevallen. Mijn staart was mijn bumper. Ok....geluk bij een ongeluk, dus. Mijn knieën zijn geschaafd en gekneusd en ik heb niets gebroken. 

En...hij zuigt nog...de stofzuiger. 

Je snapt dat ik vandaag optimistisch ben. Ik ben dan wel gevallen, maar ik had heel veel geluk. Ik had mijn nek kunnen breken. 

Maar het gekke is dat ik me vlak voor het moment van vallen nog bedacht dat ik mijn haar vandaag los wilde doen. De borstel lag beneden, daarvoor deed ik ook een poging om de trap naar beneden te lopen. 

Hoe zit dat nou met toeval en lot? De staart heeft mij gered. Maar ik wilde mijn haar los en wilde beneden de borstel pakken. Had ik mij dat niet bedacht, dan was ik niet gevallen. Of toch? Was het mijn lot om te vallen om dan geluk te hebben en te denken: "wow...wat een geluk bij een ongeluk...ik ben er nog?".  Of was mijn eigen roekeloosheid gewoon de oorzaak en was het allemaal stom toeval? 

Is er voor iedereen een plan, waarin wij de hoofdrol spelen? Of beslissen wij zelf over ons leven en dus de uitkomst van dat leven?

Ik ben even gaan zoeken in boeken en ja, het internet heb ik ook even doorzocht. En man, wat wordt er veel over geschreven. Echt niet te geloven. Hele sites en dikke papieren pillen zijn ermee gevuld. 

Ik heb geen tijd en zeker geen zin om heel lang te filosoferen of allerlei geloven door te spitten op zoek naar de waarheid. Vandaar de volgende aanpak: 

Bij welke stelling voel ik mij beter?

A. Er is een plan voor iedereen. Iedereen heeft een rol in het grote verhaal. Het is je lot om bepaalde dingen in je leven te bereiken en te doorstaan. Volg je roeping. Jij bent een belangrijke pion in dit spel. Zonder jou ontbreekt er een hoofdstuk. 

B. Jij bepaalt hoe je leven eruit komt te zien. Jij maakt de keuzes op de breekmomenten. Soms is dat heel moeilijk, bijna onmogelijk, maar je moet het doen. Jij zet de stappen in dit spel, je bent geen pion. Jij schrijft jouw eigen hoofdstukken en zo ontstaat jouw eigen boek. 

Bij A heb ik geen invloed en word ik gestuurd door een hoger iets dat mijn lot heeft bepaald. Dit klinkt deprimerend in mijn oortjes. Ik ben een vrijgevochten typetje, hou niet van aansturing en vind mijn rol in het leven toch wel heel belangrijk. Ik wil best geloven in een hoger iets, maar niet in de zin van een poppenspeler, waarbij ik het slappe poppetje ben met van die touwtjes en zo'n vreemd loopje. 

Maar hoe zit dat bij B? Want ik kan willen wat ik wil en doen wat ik doe....als het stormt en er waait een tak van een boom, bovenop mijn hoofd...dan heb ik niets meer te willen, toch? En al ben ik voorzichtig...toch kan ik vallen. Ook al rij ik ontzettend langzaam en kijk ik uit, toch kan ik door een ander van de fiets worden gereden. 

Ben ik nu verder? Nee, nog niet. 

Hoe zit het in de liefde? Geloof ik in een voorbestemd iets? Soulmates? 

Het klinkt zo mooi...."Ze zijn voor elkaar gemaakt". "Hij is de ware". Maar is dat wel zo? 

Want dat zou toch betekenen dat iemand dat gepland heeft? Iemand die boven jou en je beslissingen staat? Zo van; "Och, hij is leuk en heeft sproeten, zij houdt daarvan...laat die twee maar samen komen..ze houden immers ook allebei van puzzelen!". Zou er zoiets als een God zijn die een eigen datingbedrijfje van boven runt? 

Ik ben katholiek opgevoed en wil wel in meer geloven (daar kom ik later ook weer op terug). Maar of God ook onze onderlinge relaties regelt? Holy Tinder....of Heavenly Badoo?

Ok...ik ben er wel wat meer uit. Ik denk en voel dat ik zelf mijn leven in de hand heb. Ik ben geen pop aan draadjes. Ik bepaal. Daarnaast zijn er dingen waar ik rekening mee moet houden. Natuurgeweld, menselijke interacties, andermans gevoelens en handelen, gevoelens en handelen van andere levende organismen.......onnoemlijk veel elementen waar ik niet ten allen tijde rekening mee kan houden. Dat er meer is, geloof ik wel, maar hoe en wat, dat moet ik nog voor mezelf uitzoeken. 

Liefde is speciaal, maar er is niet voor iedereen van ons slechts één speciaal iemand. Iedereen heeft meerdere zogenaamde soulmates. Mensen waar je een klik mee hebt, omdat je op elkaar lijkt, dezelfde interesses hebt, dezelfde dingen voelt op dezelfde momenten. Toeval? Kan.....het is gewoon zo. En soms moet je gewoon eens proberen hoe je iets kan opbouwen met een ander menselijk wezen. Soms moet liefde groeien en soms is het er meteen. 

Ik laat het lot mijn leven niet bepalen. Ik doe het zelf zo goed als ik kan en stuur bij als er iets anders dan anders gebeurt. Ik val van de trap en denk: ik had geluk. Ik mag nu morgen op de bank uitrusten met een boek en een kop thee. Ik had geluk: de stofzuiger doet het nog en ik ook. Volgende keer niet op de sokken de trap af en de stofzuiger zeker niet op het randje zetten. 

I feel lucky...morgen toch maar eens een lot gaan kopen....who knows....

Veel geluk en maak er wat van! Dikke kus van een lucky mommy!