Mind Full of What? Een blog over de kunst van het leven.

Thuis.... 2003. Manlief, onze twee honden en ik wonen op een flat. Problemen van deze flat: veel te klein, veel te gehorig, geen tuin, te veel trappen voor de honden. Oplossing: we gaan een huis kopen! Nou ja, huis...huisje. Want zoveel verdienen we op dat moment nog niet. We vinden: een klein mijnwerkershuisje. Een zogenaamde 'opknapper'. Problemen: geen goede elektra, de vloeren zijn rot, de plafonds zijn slecht, de badkamer en de keuken moeten worden gesloopt, de tuin is een oerwoud...maar, het is betaalbaar. We kopen het huisje, we knappen het op we verkopen het weer....en nu dan? We vinden een groot herenhuis. Problemen: te veel om op te noemen. Het hele huis moet van boven tot onder worden verbouwd, stallen moeten worden afgebroken, leidingen worden gelegd enz. enz. enz. Maar: het is betaalbaar. 2007: We kopen het huis en beginnen. 2018: We wonen er nog steeds en het huis 'groeit' terwijl we er wonen. Het 'groeit' als het ware uit het cr

"Mama!...het lukt niet!". "Mama! Waar is mijn tas?". "Mama! Ik snap die sommen niet!". Soms denk ik dat ik 'Mama' heet. Alleen nog maar 'Mama'. 'Mamamamamamamamamama!' Gelukkig laat ik dat niet toe. Ik ben niet de mama die zomaar alles oplost, zoekt en beter maakt. Als ik dat had willen doen, was ik wel toverfee geworden. Maar helaas (voor mijn kinderen dan) is dat niet het geval. Ik laat ze vaak ploeteren, zoeken, proberen en leren. Want alleen door ploeteren, zoeken, proberen en leren, kom je verder in je leven. We blijven dingen oplossen voor anderen en verwachten tegen beter weten in dat ze zelfstandige wezens worden. Helaas....het gaat niet vanzelf. Ik wil dat mijn kinderen goed en sterk in het leven staan. Ik wil dat ze 'Grit' ontwikkelen. True grit is making a decision and standing by it, doing what must be done. John Wayne   Check even deze Ted Talk van Angela Lee Duckworth voor meer informatie over de

Dit weekend hadden we een klein feestje. Mijn man was jarig en er was vlaai en toastjes. De vlaai sla ik altijd over, want dat is gewoon niet mijn ding. De toastjes zijn dat wel en als het feest is, sla ik ze dus niet over. Ook werd er een wijntje gedronken en het werd laat. Hoewel het een gezellige avond was, was ik de volgende dag ongelukkig. Niet omdat ik misschien een wijntje teveel had gedronken....nee, het was gewoon te laat geworden. Ik was moe. Te moe om te rennen. Mijn hardloopschoenen bleven in de kast en ik bleef op de bank. Zondag was ik moe. En op maandag was ik nog steeds moe. En vanochtend was ik het dus zat. Moe of niet, ik ging rennen. Het bos tijdens een trailrun om zes uur in de ochtend....Dit wil je toch niet missen?  Tijdens het rennen, kwam het besef dat ik ontzettend veel waarde hecht aan een vast ritme. Dit doe ik tijdens het rennen (ik hou een constante snelheid aan en luister naar de stappen die ik zet en naar mijn hart dat klopt). Maar ritme bepaal

Mag ik me even voorstellen? Je kent me wel. We leven al jaren samen. Zonder mij, kun jij niks....je stelt niks voor zonder mij. Zonder mij is het leven gewoonweg niet mogelijk. Wie ik ben? Is dat nog niet duidelijk? Ik ben het...jouw brein, jouw hersenen.  Bijna elke liedjesschrijver schrijft liedjes over het hart. Belachelijk! Dat hart wordt immers door mij aangestuurd! Zonder mij trekt dat suffe hart alleen maar lichtelijk nerveus samen om er daarna gewoon mee te kappen. Kom op nou...wanneer wordt er eens een tranentrekker over mij geschreven? Oh wacht...ik heb er eentje gevonden: Eindelijk heeft iemand het bij het rechte eind. Rihanna zegt 't goed: "It must be love on the brain..."....ja...want ik zorg daarvoor, liefde. Maar ik zorg ook voor verdriet, onzekerheid, faalangst en depressiviteit. Fijn hè. Maar dat komt gewoon omdat wij niet goed samenwerken. Nope....jij snapt mij namelijk niet. Weet je...het is heel simpel. Ik hou van gemak. Lekker