Mind Full of What? Een blog over de kunst van het leven.

Het was even stil, er was even geen tijd om te bloggen. Ik was even iemand anders. Dat is waar ik van hou. Soms de realiteit ontvluchten en je fantasie gebruiken. En Carnaval is daar een ideaal feestje voor. Ik kom uit het Zuiden en in het Zuiden feest bijna iedereen mee met Carnaval. Iedereen, behalve mijn dochter....die heeft er niets mee. Hoewel ze verkleden en schminken helemaal geweldig vindt, heeft ze niets met café's en optochten. Zoonlief wel. Die zou het liefst willen dat iedere dag Carnaval was. En Oud en Nieuw...liefst dan allebei tegelijk: verkleden, optochten, schmink en vuurwerk, wat een feest! Maar na drie dagen optocht kijken in weer en wind en drie keer per dag een andere karakter schminken, is mijn huid schraal en heb ik behoefte aan mijn dekentje, mijn bank en Eva....zullen we eens kijken hoe het met haar gaat? Verder met het "Eva"-experiment!  Gespannen staar ik naar mijn scherm.  Ik scrol door mijn mailbox en lees de belangrijkste

Ochtend. En nog wel zondagochtend. Ik lig naast een snurkende Bram. Ietwat jaloers kijk ik naar hem. Mijn nacht was kort en slapeloos. De schrik zat er goed in na Leo's plotselinge agressie. Ik ben een nare ervaring en een een paar schrammen op mijn armen rijker. En Leo? Die was meteen weg. Ik was zo perplex dat ik niet heb gezien waar ie naar toe is gedoken. Hij zal zich wel op de zolder verstoppen..of in de logeerkamer.  Wat mankeert dat beest nu ineens? Al jaren is Leonardo een onderdeel van onze familie. Ik weet nog goed dat ik bij oma ging logeren en dat Leo dan bij mij op bed ging slapen. Hij was lief, ondeugend en avontuurlijk. Hij hield van het buitenleven, maar was iedere avond weer lekker thuis bij oma. Nu ik erover nadenk...ik weet niet eens hoe oud Leo is. Het lijkt wel alsof hij er al altijd was.  Ik sta op om het ontbijt klaar te maken. En daar in de keuken, op de vensterbank zit Leonardo. Ik roep zijn naam, maar hij kijkt niet om. Raar....hij reageert altijd

Het gebeurt mij ook nog wel eens. Ik hol dan zo hard door het leven.... Als een jongleur die met alle macht probeert alle 23 ballen in de lucht te houden. (Waarom 23? Lees dat maar in  dit blogbericht over mijn bucketlist  van een tijdje geleden. Hierin schrijf ik over het enigma rondom het cijfer 23). Een mens is nooit constant voor de volle 100 % gelukkig. Soms zit iets niet lekker. Soms is dit een relatie, soms een huis of een baan. En dat ene ding kan een gigantisch blok aan je been worden. Je moet ervan af, maar je weet niet hoe. En het is ook nogal wat om je leven radicaal te gaan aanpakken. Want als je de relatie beëindigt, kun je dan wel alleen zijn? En als je het huis verkoopt, vindt je dan wel een andere plek waar je je thuis kan voelen? En als je die baan opzegt, heb je dan nog wel een kans op de arbeidsmarkt? Allemaal vragen die jou tegenhouden, die jou klein houden, die jou ongelukkig houden. En het ergste is: je doet het zelf. Nu snap ik heel goed dat je niet zomaar

Voor ik met mijn ogen kan knipperen, valt de stroom uit. Het is donker, het scherm van mijn laptop is nu geheel zwart. Geen witte letters.  De noodverlichting springt knipperend aan en ik hoor iets trillen. Het duurt even voor ik in de gaten heb dat het trillend geluid uit mijn tas komt. Mijn telefoon. "Blijf rustig, Eva, er is niets aan de hand. Het zal wel weer een geintje zijn van Jimmy van IT", mompel ik tegen mezelf terwijl ik verwoed op zoek ga naar mijn telefoon. Het trillen gaat door en ik word onrustiger. De noodverlichting is niet fel genoeg om mijn gigantische en onpraktische tas goed te doorzoeken. "AUW!....."....niet te geloven...de scherven zitten zelfs in mijn tas. Ik voel dat de scherf in mijn duim steekt, maar kan in dit halfduister niet genoeg zien. Ik moet weer naar de kantine, want daar staat de verbanddoos. Eerst de telefoon....net op tijd.  "Met Eva?". "Jezus, Eef, waar blijf je nou? We zouden toch naar de Italiaan gaan v

Ik lees veel. Heel veel. Te veel? Neuh...niet overdreven veel. Ik lees echte boeken. Van papier. Met bladzijden. Onze hond heeft gisteren een van die boeken zowat opgegeten. Zij neemt het "verslinden" van boeken erg letterlijk helaas. Maar dat is wel wat ik doe. Ik verslind boeken. Figuurlijk. Ik vind het heerlijk om me te verliezen in die mooie, interessante, spannende, vrolijke en soms ietwat vreemde en ronduit akelige verhalen. Ik heb dan ook heel veel boeken. Sommigen staan in kasten, anderen staan helaas nog in een doos op zolder. Onze boekenkast is trouwens niet alleen gevuld met die boeken. Nee, dit is ook de plek voor het tentoonstellen van de schatten van de kinderen. Van mooie stenen tot met veel geduld gemaakte spinnen van klei met een laagje glitterverf. Daardoor is dit geen gewone boekenkast. Nee, het is een kast vol fantasie en creativiteit. En omdat de boeken op zolder nogal jaloers zijn op de boeken in de kast in de woonkamer en de andere boekenkasten

Stil en storm gaan heel mooi samen. Gek, hè. Zo is er de stilte voor de storm. Voor de wind opzet en de regen komt, is het vaak opvallend stil. Er is geen briesje te bekennen en de vogels zitten afwachtend in de bomen. Dat er niets waait, komt door het feit dat de storm elders dendert en dat zorgt voor een vacuüm waarin nu juist  jij op dat moment zit. Gevolg: er waait geen wind bij jou. Maar wacht maar...ineens wordt de lucht donker en verdwijnt het vacuüm. De wind laat zich nu duidelijk voelen en waait je haar door elkaar. Gedaan met de rust. Vogels laten zich horen en zoeken dekking. Je wist tijdens de stilte eigenlijk al wat er ging komen, maar nu het zo stormt, is het toch even schrikken. Zo gaat het ook met de vele gebeurtenissen in het leven. Soms is het stil in alle drukte. Je weet dat er iets komen gaat. Je voelt het. En als het dan zover is, wordt je toch verrast door de kracht van die gebeurtenis, die storm. Iemand wordt ziek, sterft misschien zelfs. Of je krijgt ruz

Iedereen heeft wel eens een probleem, toch? Geldprobleempjes, lichamelijk ongemak, pech, liefdesperikelen,  ruzies met vrienden of familieleden enz. enz. enz. In een wereld gericht op presteren en hard werken staan we vaak alleen voor die muur van problemen. Tenminste....dat denken we. Dat voelt zo. Want in die wereld van prestatie en hard werken zijn we bang om een bepaalde stempel op ons voorhoofd gedrukt te krijgen als het even niet lukt. Zwak, onkundig, dom, onzelfstandig....allerlei waanideeën kunnen in ons mooie hoofdje opkomen. We krijgen het gevoel dat we falen als we hulp vragen. We voldoen niet aan de hoge eisen van de maatschappij. We zijn niet zo goed als onze mede planeetbewoners, want het leven lukt ons immers niet.  Velen houden nog liever de schone schijn op. Faken liefde, een goede relatie, tevredenheid en geluk. Ze praten liever niet over de moeilijkheden die ze dagelijks tegenkomen. Ze willen niet laten zien dat ze ergens mee zitten. Nee, want we moeten door.

Das toch eigenlijk het mooiste dat je tegen iemand kan zeggen. "Jij bent mijn gezellig". Maar wat is dat eigenlijk, gezellig zijn of gezelligheid? Het is meer dan een kaarsje of een tafel vol toastjes en kaasjes. Het is meer dan een wijntje bij het haardvuur. Gezelligheid geeft een bepaalde aangename omstandigheid of gevoel weer. Het is knus, vriendelijk, huiselijk, vertrouwd en ja....best kneuterig. Het is dus niet alleen jouw omgeving, of de muziek in je oor, niet alleen de warmte van het vuur. Het gaat met name om het gezelschap, diegene(n) met wie je graag samen bent. Daardoor wordt de sfeer gezellig. En een persoon kan ook gezellig zijn. De een is immers gezelliger dan de ander, zeg het maar eerlijk. En weet je wat bijzonder is? "Gezelligheid" is een typisch Nederlands woord. De landen om ons heen weten wel wat we bedoelen met gezelligheid. Maar geen enkel land heeft er een woord voor zoals wij dat hebben. Onze Duitse buren komen met hun "Gemütlichke

......tot ik ze uitvoer.... Ik heb al vaker mijn droom nagejaagd. Heb gedaan wat ik op dat moment wilde. Soms resulteerde dit in succes, soms liep het leeg als een ietwat slap ballonnetje. Ik wilde vroeger tekenen en schilderen, dus werd Tekenen een van mijn eindexamenvakken op het Atheneum. Tegen elk advies in. Ik ging daarna toch maar Rechten studeren, omdat ik dacht dat dat wel cool was. Helaas was die studie echt niks voor mij en moest ik er gewoonweg mee stoppen. Tegen elk advies in. De studie Rechten was een van mijn slappe ballonnetjes...pfieeeeeuwww.....! Na even zoeken, ging ik voor een korte opleiding tot Management Assistent. Waarom? Omdat ik dan gauw aan de slag kon. Dit keer wel op advies, vooral ook van mezelf. Na mijn examen ben ik de banenflipperkast ingerold. Ik heb van alles en nog wat gedaan. Ik was geen dag werkeloos. Van wasserij, via autofabriek, langs justitie naar een museum/ science center. In de tussentijd begon ik weer met mijn oude passie, teke