Mind Full of What? Een blog over de kunst van het leven.

In de afgelopen weken kreeg ik een aantal vragen voor de kiezen: Doe jij zelf wel wat je schrijft?  Heb je jezelf wel eens getekend?  Doe je aan Mindfulness?  Doe jij echt wat je leuk vindt?  En naar aanleiding van die vragen vind ik dat het tijd wordt dat ik open kaart speel. Ik zal het je allemaal vertellen. Weg masker, hallo waarheid.  Op 9 november 2016 begon ik met schrijven. Lees het maar even terug in dit bericht . Ik was de weg kwijt. Twijfelde over de inhoud van mijn bestaan. Ik wilde meer.....maar meer wat?  Voor ik verder schrijf, wil ik je even vragen het volgende filmpje te kijken:  Net als de adelaar wilde ik vliegen, maar ik had mijn vleugels nog niet gevonden. Ik ben toen aan mijn grote avontuur begonnen. Ik strompelde en struikelde, ik studeerde en probeerde. Ik zocht mijn weg en eigenlijk ook wel mezelf. Hoewel ik dacht dat ik mezelf niet kwijt was. Of toch? Tijdens deze ontdekkingstocht ontdekte ik natuurlijk heel veel. Ik ontdekte vooral

Life is like riding a biclycle. To keep your balance, you must keep moving. - Albert Einstein- Je fietst. Het is koud en nat. En het waait. Het waait hard. Te hard. Bah. En dan komt 't. Je valt om met je fiets. Je valt zo, pardoes (hey...dat woord heb ik al lang niet meer gebruikt) in een plas water. Nou, niet alleen water, nee modder. 'Pratsj', zoals we dat zo mooi in Limburg zeggen. Je ligt dus daar in de 'pratsj' en je probeert onder je fiets uit te kruipen. Je tas met je aantekeningen ligt in het water. En naast die nieuwe, maar nu doorweekte tas, ligt je telefoon. Hij is uit z'n veilige hoesje gegleden. Daar ligt ie in het water. Er komen bubbeltjes naar boven. Ze borrelen uit je telefoon. Maar...hij doet het nog! Nou, hij doet het nog tot je hem uit het water probeert te vissen, waar je jammerlijk in faalt, waardoor hij uit je handen schiet en kapot klettert op het asfalt. Zo das ook mooi. Oh ja, ik vergeet nog een stukje. Een vrachtauto ri

Ik weet hoe het is. Het zware gevoel van verdriet, nutteloosheid, eenzaamheid, zwaarmoedigheid. Ik ken het maar al te goed. Mijn manisch depressieve buien wisselden elkaar af en ik wist vaak niet hoe ik de dag door moest komen. Dan weer down en dan weer stuiterend van enthousiasme. Nu moet ik eerlijk zeggen dat mijn buien altijd mild waren. Vandaar dat ik ook heel laat te horen kreeg dat mijn ups en downs onder de term manische depressiviteit vielen. Ik heb dus een milde bipolaire stoornis. En volgens mij hebben ontzettend veel mensen daar wel eens last van. Zij weten niet dat dat het "buienbeestje"dat ze zo van de wap maakt een officiële naam heeft. Maar ook milde depressieve buien kunnen je leven flink lastig maken. Ik voelde me vreselijk slap, had allerlei lichamelijke klachten. Uit bed komen was niet altijd even gemakkelijk. Hoe kan loslaten helpen bij dit vreselijk gevoel? Hoe kom je uit de put door je niet meer vast te klampen, maar te accepteren en los te lat

Te dik? Te dun? Geen geld? Niet gelukkig? Depressief? Kom je niet meer vooruit? Ben je niet meer productief? Gestrest? Ik ken een geheim....de oplossing voor al deze dingen! Ik zie je sceptisch kijken...ik voel je twijfel. Want hoe kan 1 ding al die verschillende problemen oplossen? Hoe kan een dieet zorgen voor afvallen en bijkomen tegelijk? Antwoord: het is geen dieet. Nee, het is dit: Laat het los.  Dat is het. De oplossing. Voel je je een beetje bedonderd nu? Dat hoeft niet. Want echt....loslaten kan al die problemen echt aanpakken. Ik zal het uitleggen. Wij mensen pakken beet en houden vast. Dat doen we uit gewoonte. Het zit er gewoon in. Bij alle problemen bijten we ons vast en maken het onszelf moeilijk. Vasthouden en loslaten bij gewichtsproblemen.  We weten allemaal hoe we ons gewicht redelijk onder controle kunnen krijgen. Gezond eten, niet te veel vet, niet te veel koolhydraten, geen suiker, veel bewegen, voldoende slapen. Simpel.  Maar wat is he

We kennen ze allemaal. De zakelijke mensen zonder behoefte aan geloof of bijgeloof. De "als ik het niet kan zien, bestaat het niet" personen. De "ik hou niet van dat zweverige gedoe" typetjes. Weet je wat deze mensen doen? Ze stellen hun eigen hersenen teleur. Want ze beperken hun inzicht en dus hun levensvreugde. Ze geloven niet in een god, in een hogere macht, in wonderen, in hoop bij tegenslag. Ze vinden bidden maar onzin en rituelen zijn bijgeloof en bijgeloof is bull-....! Met een beetje geluk geloven ze wel in zichzelf en in de liefde. Hoewel ze het onzinnig vinden om te geloven in voorbestemde liefde of soulmates. Romantiek is ver te zoeken bij de ongelovige en niet-zweverige mens. Warm eten van de afhaalchinees, zittend op de bank  naast je partner, een spannende film en misschien nog net een dekentje. Dat is toch ook bijna romantische knusheid?  En als deze zakelijke, koele kikkers single zijn, zul je in hun huis geen kerstlampje aantreffen rond

Blijf trouw aan jezelf. Laat je niet meesleuren in het zogenaamd "normale". Want "normaal" bestaat immers niet. Ik had de laatste dagen even een schrijfdipje. Ik wist maar niet waar ik het over moest hebben. Want ik heb al zoveel gezegd, zoveel getikt. Heb ik misschien al alles gezegd?  Zou dat het zijn? De oorzaak van het inspiratieloos zijn? Ben ik klaar? Maar vandaag, tijdens het werken aan een schets, kwam de golf van inspiratie dan toch eindelijk. Op dat moment kwam er een schedel op mijn papier tot leven. Nou ja, niet tot leven, want de schedel bleef zo dood als maar wat, maar hij werd tastbaar....bijna werkelijkheid. En toen dacht ik: Vanwaar die fascinatie voor de dood? Voor het einde? De schoonheid van het verval?  Jee....ben ik wel goed bij mijn hoofd? Toen ik een jaar of 17 was, heb ik ook al zo'n schedel getekend. Niet opvallend...nee, ik had 'm verstopt. Mijn moeder vond het nogal wat. Waarom was ik toch zo bezig met negat