Even afdwalen...

Hoe kom ik hier terecht? En vooral......waar wil ik heen? 

Twee zeer filosofische vragen, gesteld door een totaal niet filosofisch ingesteld persoon. Ik stond daar nooit bij stil, leefde voort van dag tot dag. Hoe kun je ook anders als jonge moeder van twee kids en een drukke baan en een fikse verbouwing en ..en ..en. Ik had daar geen tijd voor. Geen tijd om te beseffen waar de tijd heen vloog.

Ken je dat? Dat je op donderdagochtend om 07.30 uur aan de ontbijttafel zit, terwijl twee mega drukke kinderen kibbelen over wie nou eerst de chocopasta mag, ondertussen een flink glas melk omstotend en onverstoorbaar verder ruziemakend, weigeren om een vaatdoekje uit de keuken te halen. Zij zijn beiden duidelijk ochtendmensen. Ik ben dat in mindere mate. Dat is een understatement. Ik ben dat niet. Ik ben diegene die eerst een flinke kop koffie achterover moet keilen om me mens te voelen.

Maar ik dwaal af.

Ken je dat gevoel? Dat gevoel dat je bekruipt terwijl de koffiepadmachine vreselijk in je rechteroor staat te brullen. Terwijl je opmerkt dat je niet alleen je truitje links aan hebt, maar dat je ook een flinke veeg chocopasta op je broek hebt weten te mikken. Terwijl je tot je grote ergernis hoort dat het gebrul van de machine wordt veroorzaakt door acuut watertekort. Terwijl de kids zitten te discussiëren over wie nou de rode boterhamtrommel mee naar school mag nemen en de hond stilletjes in een hoekje begint te piepen omdat daar op hetzelfde moment ook een watertekort is ontstaan? En dan....valt de laatste koffiepad op de grond in de hondenharen, want tja, stofzuigen zat er gisteren niet meer in.

Dat gevoel van: stond ik hier niet maandag ook met een brullende machine en een veeg in mijn broek? Dat klinkt fout. Ik weet het. Maar voor het humorgehalte van mijn blog, laat ik het vervelende zinnetje toch staan. Ook ik ben wel eens rebels.

Ik kwam deze week tot de conclusie dat ik meer ben dan de vrouw met de veeg in de broek. De vrouw die met verwaaide haren en twee verschillende kleuren sokken de kids naar school brengt. Weliswaar vaak te laat, maar met goede moed en enthousiasme. De vrouw die regelmatig laptoploos op het werk arriveert en dan weer rechtsomkeert kan maken om dat ding thuis weer op te pikken, waarna ze achteloos haar telefoon op het aanrecht laat liggen om de rest van de dag ongepland onbereikbaar te zijn.

Het is vandaag de dag natuurlijk al genoeg om je kinderen een goede opvoeding te geven. Het is daarbovenop bijna supervrouwenwerk om hierbij een baan te combineren. Maar dat doen we toch maar mooi allemaal. Dan hebben we ook hobby's, als we geluk hebben. Ik heb die ook, ik zing in een band, ik schilder, ik teken, ik lees, ik wandel met mijn vriendin op vier poten. Daar bedoel ik onze hond mee, voor diegenen die daar een aantal seconden over hebben moeten nadenken. Misschien zijn die er niet, maar voor de zekerheid toch even de opheldering.

Yes! Ik ben dus rijk!

Maar toch, knabbelt dat gevoel sinds kort aan mijn gemoed...mijn binnenste, mijn gevoel, mijn hart.

Hoe kom ik hier terecht? Waar wil ik heen? Vind ik wel voldoening in wat ik dagelijks doe? Kan ik daar iets aan veranderen? Of is het toch echt accepteren en doorgaan?

Ik ga deze blog gebruiken, bijna misbruiken om erachter te komen wat mijn drive is. Daarvoor ga ik niet op zoek naar mezelf. Ik ben immers al bij mezelf. Ik wil mezelf als het ware creëren. Daarnaast wil ik graag het gesprek aangaan met andere mensen. Mensen die mij inspireren. Wat is hun drive? Wat voedt hen behalve voedsel? Wat vergroot hun niet materialistische rijkdom en wat kan ik zelf doen om mijn aardse, mentale, fysieke en zelfs spirituele schatten te vergroten? Daarvoor zal ik ze vragen om een gastblog te schrijven.

Daarnaast wil ik me verdiepen in dingen als mindfulness, yoga, levenskunst, workshops, boeken (van de dikke wetenschappelijke papieren pillen tot de bekende zelfhulpboeken), lifehacking, de hele mikmak. Misschien ga ik wel pottenbakken...wie weet.  En ik zal mijn angsten gaan analyseren. Zal het mij lukken om die angsten recht in de ogen te kijken? (doodsbang voor naalden, maar toch ooit een tattoo? Hoogtevrees, maar toch eens een keertje in zo'n eindeloos hoog reuzenrad?...who knows?).

Natuurlijk zal ik ook dingen vertellen over mijn persoonlijke zoektocht en jullie meenemen in mijn wereldje. Ik zal je voorstellen aan mijn rol als moeder, kantoortijger, zangeres (amateur, maar met overgave), kunstenaar en huis-tuin en keuken cabaretière.

Ben jij soms op zoek naar jouw motivatie? Jouw doel? Misschien twijfel je net als ik aan je "ikzijn" in dit leven. Stel je jezelf weleens de vraag: "doe ik wel wat ik leuk vind?", "krijg ik wel voldoening en waar blijf ik in dit hele verhaal?". Dan hou mij in de gaten en reis mee. Ik vind het ontzettend leuk om te lezen wat jullie bezig houdt. Dus reageer en deel je verhaal.

Liefs van een mama die alles wil, maar of ze ook alles kan? En wil ze dat dan überhaupt?