Ben jij wel normaal?

Het woord normaal komt voort uit het woord ‘norm’. De norm of standaard is een een maat waarvan een groep mensen met elkaar heeft afgesproken dat ze hem zullen hanteren. De norm is een gemiddelde. De norm wordt vaak gewaardeerd als het gene dat goed is. Als iets teveel afwijkt van het gemiddelde zou je kunnen zeggen dat het ‘niet normaal" of abnormaal is. Maar ja, het is nogal subjectief omdat niet iedereen de norm kent en de norm per subgroep verschilt.

Iedereen bepaalt zelf zo'n beetje wat hij of zij normaal of niet normaal vindt. Veel mensen passen zich vervolgens aan bij anderen om zo normaal mogelijk te zijn. Als je je aanpast en daardoor ‘normaal’ gevonden wordt, val je het minst op. Je kunt er ook voor kiezen je juist te onderscheiden. Ben je ‘abnormaal’ dan valt dat op. Je springt er dan in positieve of negatieve zin uit.

Nou, ik ben dus niet normaal. Nope....geen greintje normaliteit. Ik schijn excentriek te zijn en ik vind het prima! 

REMEMBER........Be like Alice....

Ja, in positieve zin dan. Maar eigenlijk slaat dat nergens op. Want wie bepaalt wat normaal is? En weten we van elkaar hoe abnormaal we eigenlijk allemaal zijn? 

Nee, het blijkt dat we maar bitter weinig van elkaar weten. We denken wel veel te weten, maar dat blijkt vaak een illusie.  

Mensen denken bijvoorbeeld allemaal te snappen hoe ik in elkaar steek. Maar velen komen er nu pas achter dat dat beeld totaal niet klopt. Nou goedemorgen en welkom in miijn realiteit, mijn wonderland! 

Ik zal nu even uitleggen waarom ik het hier over "normaal" heb. 

Ik heb al jaren wat lichamelijke akkefietjes (soms ook "akkefieten") door die verrekte aandoening met de naam fibromyalgie. Deze aandoening zorgt ervoor dat ik soms uitgeblust ben, bijna op. Nu blijkt ook al jaren dat dat uitgeblust zijn, gepaard gaat met een bedrukt gevoel...een down-periode, ach ja, zeg maar depressie. En na die depressie volgt een periode van energie en daadkracht. Man! Ik ga dan als een trein. 

Conclusie na jaren: "gefeliciteerd mevrouw; u bent bipolair!". "Oh", zeg ik stamelend. "Tja, dan is dat maar zo". 

Ik zal het je eerlijk zeggen......het zegt mij helemaal niks. Ik ben zoals ik ben. Ik herken de symptomen en ik weet dat het een feit is. Ik ben lichtelijk manisch depressief. Als dat alles is...toch? Want ik ben ook echt zo. Ik voel alles heel heftig en daardoor is mijn leven best intensief. Ik ben impulsief, maar hou ook van structuur. Doordat ik alles nogal heftig voel, weet ik dus ook heel erg goed wat verdriet is. Wat eenzaamheid is. Wat verlies is. Daartegenover staat dan ook weer dat ik de rest ook mega heftig meemaak. Ik heb heel erg lief, ik heb heftig veel lol en ik geniet met de volste teugen. Ik ben zo en ik ben er eigenlijk best blij mee. 

Maar ik ben nu wel op zoek naar handvatten, handleidingen, ankers, tips en trucjes om het allemaal wat gemakkelijker te maken. Ik wil wat minder zwalken en wat meer dansen door het leven. En de laatste tijd gaat dat al iets gemakkelijker, hoewel ik nog regelmatig op mijn snoetje ga en nog de strijd moet aangaan met een aantal dingen. Maar goed, dat zie ik dus te zijner tijd. 

Dus voor mij bestaat er geen normaal. Want volgens mij hebben we allemaal elementen van allerlei dingen. Een beetje ADHD, een snufje ADD, een korreltje dwangneurose, een wolkje autisme, een friemeltje borderline. De keuken van het leven is gevuld met allerlei ingrediënten die buiten het zogenaamde normale vallen. Iemand die zegt dat ie 100 % normaal is, is in mijn ogen echt niet normaal! Want 100 % normaal bestaat niet. 

Maar hoe ga je met je excentrieke trekje om? Verberg je dat trekje voor de wereld? Verzwijg je je neurotische opruim en sleutel-controleer-trekjes? Laat je jouw niet standaard stemmingswisselingen verborgen achter een mooie glimlach? Moeten we altijd onze soms ietwat over de top emoties verbergen? 

NEE! Want dan gaat het mis. Dan blijf je doorgaan, zonder dat iemand weet dat er iets met je aan de hand is. Je hoeft je niet te schamen. Want het is een feit: we zijn allemaal lichtelijk abnormaal. We hebben allemaal een stukje absurditeit. Ik denk dat we allemaal een beetje verder komen als we juist trots zijn op onze afwijkende elementen. Dat maakt het nog gemakkelijker om de ander te accepteren. 

En bij mijn afwijkend element is het ook nog eens zo dat het mijn creatieve element versterkt. Ik voel de emoties sterker en kan er dan weer iets moois van maken. Ik gebruik die emoties als ik zing, teken of bijvoorbeeld schilder....

Dus misschien helpt jouw vreemde kenmerk jou wel verder te ontwikkelen. Kun je jouw rare trekje zo sturen, dat het niet meer een raar trekje wordt, maar een handig trekje. En als dat niet mogelijk is, dan kun je er wel voor zorgen dat je begrip krijgt, door je vreemde ietsje te accepteren en erover te praten. Ik ben erachter gekomen dat ik toch wel wat mensen ken met ongeveer hetzelfde trekje als ik. Raar hè...dat ik dat aantrek in een totaal normale wereld...nonsense natuurlijk, want nogmaals: we zijn allemaal niet normaal. 

Ik heb stilgestaan bij mijn hersenhelften, bij mijn creatieve brein, bij mijn talenten en bij mijn vreemde, buiten de norm vallende eigenschappen. Het heeft mij wel geholpen om dit even in kaart te brengen. Om mezelf even uit te pluizen als het ware. Ik hoop dat jij dit, tijdens het lezen van mijn blog, ook even bij jezelf hebt gedaan. Even stil hebt gestaan bij je hersenen, bij je manier van denken, bij jouw talenten en bij je rare trekjes. Zelfkennis is de weg naar zelfontwikkeling en dus naar zelfontplooiing. Vergeet daarbij a.u.b. de zelfspot niet, want zonder humor houdt de wereld op met draaien. Dat is waarschijnlijk wel ergens terug te vinden in een of andere wetenschappelijke studie. 

Maar dat ga ik nu niet meer opzoeken. Ik ga nog even genieten van mijn fotoalbums vol met kiekjes van mijn lieve excentrieke vriendjes en vriendinnetjes. Weer een deel van mijn drive gevonden: mijn gekkigheid in een abnormale wereld niet verliezen. 

Liefs van een abnormale mama in Wonderland xxx