Great minds think alike....

Lieve lezers, het wordt tijd om een gastblog te plaatsen. Het gekke is dat deze blog naar mij gezonden werd op het moment dat ik mijn laatste blog plaatste....en ik begon te lezen. En ik dacht: "No way.....". Op het moment dat ik voor het eerst in het echte openbare uitkom voor mijn lastige aandoening met die duffe naam (ja ja...fibromyalgie whatever...), levert mijn lieve vriendin Kelly deze blog aan. Net nu ik er zoveel moeite mee heb om me bij de pijn en de beperkingen neer te leggen, lees ik dit.

Hoe kan het dat sommige mensen een directe klik hebben? Hoe kan het dat je zoveel in het leven van de ander herkent? Vaak hetzelfde denkt? Dezelfde levensfilosie hanteert? Dat is weer een onderwerp voor een toekomstige blog.....

Conclusie: echte vriendschap is voelbaar, direct, soms verbazingwekkend en vooral onmisbaar.

Enjoy Kelly's verhaal! Liefs van de mama met de meest geweldige vrienden ever.....

Ik ben! 

Twee woorden, geleerd bij yoga.

Ja, want tegenwoordig doe ik semi-verplicht aan yoga.

Nou ja, ik begon er semi-verplicht aan, want na de eerste keer vond ik het al geen verplichting meer. Ik vond het leuk en het deed me goed. Nu nog steeds.

Waarom semi-verplicht? Ken je het fenomeen, dat als je je mobieltje te vol zet met apps en muziek en foto’s en ga nog maar even door… dat de batterij van dat mobieltje dan steeds sneller leeg gaat? En dat er met al die informatie die we erop zetten en opzoeken op internet er steeds een horde aan informatie ergens op blijft staan? En dat er programma’s en apps op de achtergrond blijven lopen, die je helemaal niet ziet?

Nou, welkom in mijn hoofd en lijf! Mijn hersenpan is de overvolle hardeschijf, waar steeds maar informatie op de achtergrond blijft hangen en lopen waarvan ik niet eens weet dat het er allemaal zit. En de batterij van mijn lijf loopt heel snel leeg.

Ik zal jullie nu nog niet vervelen met de overige zaken die ik in mijn leven meesleep, maar dit is de reden dat ik aan mijn yoga avontuur begonnen ben. Ruimte maken op de harde schijf.

Als je aan iemand vraagt: “wie ben jij?”, dan komen er steevast antwoorden als:

-          “ik ben moeder”

-          “ik ben lief”

-          “ik ben eenzaam”

-          “ik ben een goed mens”

-          “ik ben eigenwijs”

Het is ontzettend lastig om niks in te vullen achter “ik ben”.

Gewoon zijn is in de tegenwoordige maatschappij niet voldoende, je MOET altijd iets doen of zijn. Maar wie ben je in de kern van je wezen? Ik heb geen flauw idee :-P

En terwijl ik dit typ op mijn laptop, kijkt een van mijn honden die naast me liggen me aan met een blik van: “heur es op met dat getik” Ik ben….. irritant schijnbaar.

Op papier ben ik een spirituele vrouw, getrouwd zonder kinderen, momenteel volledig afgekeurd, hoofdzakelijk vanwege fibromyalgie (ik weet het, een rotnaam… lees hem nog maar een keertje) en dus zonder baan. Chill!!!!!!!!!

Nou nee… Het voelt vaak als een leven zonder doel, alsof ik niks te bieden heb.

Ik kan niet werken en dus niet veel verdienen, ik kan niet vaak op stap of leuke dingen doen, ik zit veel thuis maar het huishouden wilt ook niet altijd lukken… lekker dan.

Maar is dat alles dat ik ben? Is dat alles dat belangrijk is?

Waar voel ik me goed bij? Wat heb ik dan te bieden? Waar haal ik positiviteit vandaag?

Van de mensen om me heen J

Zolang ik mensen hoor zeggen: “dat is een goed idee, daar had ik nog niet aan gedacht”

of “wat leuk dat je even langskomt” of “bedankt dat je er voor me was” doe ik schijnbaar toch iets goed af en toe.

Mijn lieve mannetje zegt nog steeds dat hij zich geen leven zonder mij kan voorstellen.

Mijn honden kijken me iedere dag nog even blij aan…. ook als ik geen koekje in mijn handen heb :-P

 En ik heb in de afgelopen maand een belangrijk besluit genomen.

Ik wil niet meer in angst leven voor de pijn en de lange lijst van klachten die de fibro met zich meebrengt. Ik ga mezelf niet meer in een hoekje verstoppen en het leven laten passeren om de pijn en klachten van de fibro te voorkomen.

Ik ga vooruit met de instelling: Ja het zal pijn doen… maar dit WIL IK!

Genieten van een wandeling met de honden door het bos met zijn prachtige herfstkleuren.

Genieten van een avondje met vrienden of van een bioscoopje pikken met mijn lief.

Genieten van lekker eten en goed voor mijn lijf zorgen.

En op dagen dat het niet gaat, genieten met een kop koffie, een warme deken, knus op de bank. Niet langs de bloemist lopen, maar naar binnen lopen en voor jezelf een bosje bloemen kopen, omdat je blij wordt van de vrolijke kleuren J

Aandacht geven aan de “leuke apps” in mijn leven en de junkmail verwijderen!

Mijn harde schijf leegmaken en gewoon…. ZIJN!

Poeh, dat gaat nog lastig worden…. en dat zal in het begin vast niet altijd lukken.

Mijn geduld zit op een schaal van 1 tot 10 onder het vriespunt, ben een strebertje eersteklas en meer dan een tikkeltje eigenwijs. Maarrrr… ik heb me ook al vaker laten vertellen dat wat ik in mijn hoofd heb, ik nog lang niet in mijn spreekwoordelijke reet heb zitten, dus dat wordt mijn zoektocht, mijn doel: rust vinden en tevredenheid voelen bij de simpele twee woorden: Ik ben!

Groetjes Kelly