Risico's, moed, durf en veiligheid

Ik loop even tegen een muur vandaag. Eerder deze week viel ik van de trap, vandaag staat die muur er ineens. Want ik merk dat ik grote stappen maak. Maar ik merk ook dat ik het nu wel benauwd begin te krijgen. Want wat als ik aan het einde van de rit erachter kom dat ik mijn hele leven wil omgooien? Wat als ik wil emigreren naar Alaska om daar een bestaan op te bouwen? Wat als ik een eigen bedrijf wil beginnen en 80 uur per week moet gaan werken om het draaiend te krijgen en te houden? Wat als ik af wil van mijn grote huis en toch kleiner wil gaan wonen? Wat als ik naar de stad wil vertrekken of juist boerin wil worden?

Ik krijg het steeds warmer nu. Want bij het aanpakken van je zelfbeeld, het ontwikkelen van je ik, kan het zomaar gebeuren dat je je leven radicaal wil veranderen.

Even doorademen...even bijkomen.

Want ik wil dingen veranderen. Anders was ik hier helemaal niet aan begonnen. Maar ik heb kinderen en een hypotheek. Ik kan toch niet zomaar risico's nemen. Overal lees ik hetzelfde:

You can't innovate within your comfort zone!! Kom uit je schulp, je veilige hoekje! 

En dat wil ik ook wel doen. Ik pak mijn angsten aan en doe dingen die buiten mijn zogenaamde comfort zone liggen. Maar echte risico's? Hoe zit het daarmee? Je baan opzeggen, je huis verkopen, emigreren zelfs....Kleine dingen pak ik nu al aan. Ik pas mijn gedrag aan en ben actief op zoek naar manieren om mijn leven leuker en mooier te maken.

Maar dat is natuurlijk niet alles. Ik wil immers van dat "is dit alles?" gevoel af. En daarvoor zal ik toch nog veel dieper moeten graven.

Ik merk dat ik steeds vaker stil sta bij wat ik niet leuk vind. Wat ik bijna (en ik vind dit niet leuk om toe te geven) haat.

Ik haat herhaling. Ik haat verveling. Ik haat respectloos gedrag. Ik haat arrogantie. Ik haat egoïsme. Ik haat stilstaan. En zo zijn er nog meer dingen, maar deze zijn al een goed begin.
Poeh....maar ja, wat moet ik daar nu aan veranderen?

Ik haat herhaling. Ik vind het vreselijk om volgens een vast, zich herhalend patroon te leven. Elke week hetzelfde liedje is aan mij niet besteed. Ik hou van afwisseling. Ik vind het dus vreselijk om elke vrije woensdagmiddag de gehele bovenverdieping schoon te maken. Maar het moet gebeuren en het is er dan toch ingeslopen. Ik hou dus ook niet van gewoontes. Van die aangeleerde dingetjes die je uit automatisme altijd maar blijft doen, blijft herhalen. Ik merk dat ik die patronen dan weer heel gauw wil doorbreken. Vandaar dat ik ook vaak wissel van hobby's en interesses. Ze komen wel regelmatig terug, maar niet in dezelfde volgorde.
Dat kan ik dus wel aanpassen: voorkom herhaling in mijn vrije tijd. Structuur is leuk, maar hoeft niet per sé elke keer dezelfde volgorde te hebben. Ik ga deze week weer eens husselen.

Ik haat verveling. Niet dat ik me verveel, maar verveling om me heen. Met name mijn kids kunnen er wat van. Dat snap ik niet....verveling. Ik verveel me letterlijk nooit. Als ik niks met mijn handen doe, ben ik wel aan het denken en verzinnen. Maar hoe pak je andermans verveling aan? Ik denk en denk en denk. En bedenk me nu net dat ik voor de kids wat klusjes ga verzinnen. Niet per sé huishoudelijk, maar ook gewoon uitdagend, meer creatief. Een vaste lijst van activiteiten voor kids. Dat ga ik maken. Daar kom ik morgen op terug.

Ik haat respectloos gedrag. Iedereen is immers gelijk. Niemand is beter dan de ander. Maar sommige mensen denken daar toch anders over, lijkt het wel. Ik word immers regelmatig met respectloos gedrag geconfronteerd. Maar ja, wat kan ik ermee? Diegene erop aanspreken als het kan, natuurlijk. Maar vooral het volgende:

Don't let the behaviour of others destroy your inner peace. Dalai Lama.

Ik ga het zeker proberen. Laat gaan, laat gaan.....dit geldt dan ook meteen voor arrogantie...laat gaan, laat gaan. Egoïsme valt hier ook meteen onder.

We gaan als een trein.

En dat is nu juist het punt bij het volgende punt: ik haat stilstaan. En ik weet dat even stilstaan al een hele vooruitgang kan betekenen. En misschien wil ik wel wat veel. Maar ja, ik ben ambitieus en waarom duurt alles zo lang?

Maar wacht even...dan hoef ik dus ook niet in paniek te raken. Want het gaat immers niet in een sneltreinvaart. Ik hoef geen beslissingen te nemen en als het punt daar is dat het wel moet, dan ben ik weer wat verder en weet ik wat ik op het spel zet. Weet ik wat het risico is. Weet ik dat ik voldoende moed en durf heb verzameld om die stap te zetten. Vandaar dat men natuurlijk ook overal schrijft dat je je leven stapsgewijs moet aanpakken. Echt radicaal is niet nodig.

Small daily improvements are the key to staggering long-term results. 

En veiligheid dan? Nu kan ik de hypotheek betalen. Nu kom ik rond. Wat als ik beslissingen neem, waarna die zekerheid misschien even uitgeschakeld wordt? Ook daar hoef ik nu dus nog geen rekening mee te houden. Maar ooit zal het zich misschien gaan voordoen. En dan?
Toen kwam ik deze quote tegen van mijn grote voorbeeld...

A ship is always safe at shore. But that is not what it's built for. Albert Einstein. 

Iemand die iets heeft bereikt, heeft toch wel altijd een aantal risico's genomen. Doe je dat niet, dan blijf je gemiddeld. En daar is niks mis mee. Alleen wil ik dat niet....gemiddeld zijn. Ik wil toch wel meer dan dat. Dus ik zal in kaart moeten brengen wat ik wil bereiken en ik zal in kaart moeten brengen wat ik ervoor over heb. Ook moet ik inzichtelijk krijgen wat de risico's zijn en hoe ik die zo klein mogelijk kan houden.

Nu kan ik al vastleggen dat paniek niet nodig is. Ik moet eerst nog wat verder afreizen in de wereld van mogelijkheden van zelfontplooiing. Eerst onderzoeken wat nog allemaal kan en misschien niet kan. Dan pas kan ik bepalen wat ik ga aanpakken. Of een studie nodig is of andere investeringen.

Nu is het vooral dit:

Go with the flow. Force nothing. Let it happen...trusting that whichever way it goes. It's for the best! 

En zo zie je maar weer; doen wat je leuk vindt, zorgt voor rust. Ik ben weer Zen en kan weer even door. Geen paniek! En denk hieraan:

No amount of security is worth the suffering of a mediocre life chained to a routine that has killed your dreams.                        Maya Mendoza. 

Veel liefs, van een gerustgestelde paniekzaaier xxx