Wat is dat nou....mijn innerlijke kind??

Ik dacht te weten wat dat was....mijn zogenaamde "innerlijke kind". Ik zag de term regelmatig voorbij komen en heb mij er eerlijk gezegd nog nooit in verdiept. Ik dacht simpelweg dat het alleen betekende dat je je speelsheid, je onbevangenheid nooit mag verliezen. Maar het blijkt dat het innerlijk kind heel veel meer is. Nu moet ik heel eerlijk zeggen dat ik het nogal een zweverig begrip vind, maar ik ben toch gaan lezen en onderzoeken.

Ik......

Het kan namelijk voorkomen dat dat innerlijke kind zich zo nu en dan daadwerkelijk laat zien. Er zijn situaties waarin je jezelf ongemakkelijk kan voelen, zomaar uit het niets. Je voelt je misschien ineens heel dom of klein, angstig en onzeker. Misschien ga je je wel zomaar schamen in die situatie. Meestal probeer je jezelf zo snel als je kan uit die situatie te manoeuvreren, want het voelt immers helemaal niet fijn. Maar eigenlijk moet je jezelf dan het volgende gaan afvragen:

"Hoe oud voel ik mij nu eigenlijk?".

"OK! Daar gaan we al! Zie je...we gaan zweverig doen", dacht ik nog. Maar goed, ik ging het toch maar eens in de praktijk testen. En die situatie deed zich dan ook vlug genoeg voor.

Laatst was ik nogal boos en teleurgesteld omdat dochterlief commentaar had op het feit dat ik een tatoeage had laten zetten. Ik lag zelfs snikkend op de bank, omdat zij mij volledig negeerde. Ik heb mezelf toen voor het eerst die vraag gesteld. "Hoe oud voel ik mij nu eigenlijk?". En toen dacht ik 10, hoogstens 11 (mijn dochter is op dit moment ook 10). En waarom voelde ik mij als een 10-jarige? Omdat ik toen ook onzeker was over mijn uiterlijk. Ik hikte langzaam tegen de pubertijd aan en uiterlijk was natuurlijk ontzettend belangrijk. Ook al ben ik nu 39, ik voelde mij onzeker, genegeerd, verdrietig, ik begon aan mezelf te twijfelen.

Ok...nu volgt even wat meer inhoudelijke uitleg: 

Herinneringen worden opgeslagen in de hersenen. Vooral de moeilijke herinneringen en trauma's worden apart opgeslagen in de hippocampus (een deel van het limbische brein, het wordt ook wel het zeepaardje genoemd...hoe lief!).

Ongemakkelijke situaties in het heden kunnen lastige ervaringen tot leven brengen (dit is terug te lezen in het boek "Instinctive Intelligence" van Ted Usatynski). Dit kan door iets heel kleins worden veroorzaakt, bijvoorbeeld een geluid, geuren, de manier waarop iemand tegen je praat, fragmenten uit een film, muziek.  Door deze trigger wordt de herinnering in je hersenen geactiveerd, waardoor je weer de emoties van vroeger gaat voelen. Je gaat je voelen als het kind dat je vroeger onder soortgelijke omstandigheden bent geweest.

Je stem wordt soms zelfs hoger en ieler, je gebaren worden onbeholpen, je voelt je hulpeloos. Je kunt ook gaan tieren als de peuter van vroeger, je kan gaan schoppen of slaan als de rebelse puber.

Als je je dus bewust wordt van je soms wat kinderlijke emoties, kun je gemakkelijker herkennen waarom je zo reageert. Als je namelijk je reactie kunt linken aan een bepaalde periode in je leven, kun je ook leren je innerlijke kind als het ware te troosten. Wat zou je zelf tegen dat kind zeggen? "Kom op! Je bent mooi zoals je bent. Trek het je niet aan, ze is pas 10, ze bedoelt het niet zo".

OK! Dus het is wel ietwat zweverig, maar je hebt er wel iets aan!

Ik concludeerde ook het volgende: mijn dochter is ook tien. Ze kwetst mij omdat ze de tatoeage echt niet mooi vindt. Ze houdt niet van verandering. Dat maakt haar onzeker. En eigenlijk was ik vroeger net zo. En dat speelt dus nu nog steeds wel eens bij mij op. Na een gesprek met dochterlief kom je erachter dat zowel bij haar als bij mij dezelfde emoties zorgden voor een onenigheid. Gelukkig konden we er weer fijn over praten en was er weer rust in huis.

Ik ben mij nu dus heel bewust van het belang van het "innerlijke kind". Het maakt het belang van een rustige opvoeding heel duidelijk. Want ik wil niet dat mijn kinderen last krijgen van onrustige innerlijke kinderen als ze groter zijn.

Children are not things to be moulded, but people to be unfolded....

Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik een fijne jeugd heb gehad en ik geen last heb van jeugdtrauma's of vreselijke herinneringen van vroeger. Onzekerheid was er en ook wel eens onmacht en frustratie. Ik was absoluut rebels en tegendraads en bij tijd en wijlen eigenwijs. Maar ik hoef mijn innerlijk kind niet te gaan "helen", het hoeft niet in therapie. Maar het is wel belangrijk om even stil te staan bij de effecten van ervaringen in je eerste jaren op deze mooie wereld.

Daarnaast staat het "inner child: ook voor:

• een creatief en artistiek deel in jezelf, dat bij sommigen van ons is vervormd, gestructureerd en georganiseerd. Het is ontzettend leuk om dit deel van jezelf wakker te schudden! Ga schilderen, tekenen, kleien!! 
• Het vrolijke, het dartele, het humoristische en verrassende stukje van jezelf. Dit is verdrongen door je volwassen en serieuze gedrag. Maar ergens daarbinnen zit nog een vrolijk, huppelend kind verborgen. 
• De persoon die je zou kunnen zijn als je jezelf eens wat meer laat gaan.

Hoe haal je dat kind weer tevoorschijn? Can your inner child come out and play? 

1. Accepteer dat je niet altijd alles onder controle moet hebben. 
2. Ga naar buiten, zoek de natuur op. Ga op avontuur! 
3. Luister naar muziek, dans en zing. 
4. Zorg dat je met grote regelmaat eens flink kan lachen (kies voor de film met humor, kijk naar die grappige theatershow, maak iemand anders aan het lachen en lach gezellig mee!). 
5. Speel! Heb je kinderen? Speel met ze. Heb je geen kinderen? Speel met de kinderen van vrienden, met je hond, je kat of haal een leuk gezelschapsspel, bel je vrienden en speel! Of koop gewoon een doos Lego en leef je uit!
6. Plan tijd voor jezelf (met of zonder een eventuele partner). Tijd om niets te doen. Te ontspannen. Ga uit eten, naar de film, wandelen. Met nadruk op JEZELF. Ook tijd om even echt alleen te zijn.Tijd om even bij te komen. 

Forget to dance like no one is watching. Dance like a toddler! They don't even care if there is music! 

Ik scoor heel hoog bij alle punten, behalve 6. Ik probeer wel tijd in te plannen voor vrienden en familie. Maar ikzelf? En mijn partner? Oi...ik faal. En dat heeft gevolgen, dat merk ik wel degelijk. Ik ben wat prikkelbaarder en roep al eens vaker...."Neeeeee, nu even niet, mama heeft het zo druk!!". Laatst riep ik zelfs: "En wanneer is het eens mama-tijd?". Uhm...die is er ook, maar lieve mama, je moet het wel inplannen, natuurlijk. 

Actiepunt: ik ga meer aan 6 doen. 

En 5 verdient ook wat meer aandacht. En dat ga ik ook aanpakken. Ik wilde immers een anti-verveel-overzicht maken voor de kids. Met activiteiten voor de "Ik verveel me zoooooo, mama-momentjes". Ik wil dat gaan doen met behulp van Pinterest, want waarom het wiel opnieuw uitvinden, toch? Maar daar ga ik dan toch maar morgen mee aan de slag. Het wordt nu toch echt tijd voor een 6-momentje voor mezelf!! 

Liefs, van een chillende mama met een vrolijk innerlijk kind xxx