"Waar ben ik eigenlijk? En...hoe kom ik hier?". De cirkel is rond...
Met moeite open ik mijn ogen en het beeld wordt langzaam scherper. De vormen tekenen zich duidelijker af en ik kan een aantal gezichten onderscheiden. Hoe lang ben ik in godsnaam buiten bewustzijn geweest? En waar ben ik?
Ik knipper nog steeds tegen de felle stralen van de zon. Ik zie nu dat ze door een prachtig glas-in-lood raam een grote stoffige ruimte binnen schijnen. De ruimte is gevuld met een enorme hoeveelheid boeken.
"Gaat het, Eva?". Ik draai mijn gezicht naar de stem en merk dat het beeld nu echt wel stukken duidelijker is. Het is het meisje met het rode haar. "Ja, gaat wel...denk ik. Waar ben ik, eigenlijk? En....hoe kom ik hier?". Het meisje giechelt aanstekelijk en trekt haar kleine neus weer lichtjes op. Ik zie dat ze een spleetje tussen haar voortanden heeft en enorm veel sproetjes. "Je bent in meneer Koreander's boek- en antiekwinkel, Eva. Herken je het niet uit je fantasie? Je bent er toch echt ooit geweest? Meneer Koreander is er nu even niet. Eigenlijk best jammer, want als hij er wel was, dan kon je hem weer eens zien. "Ik ken geen Koreander! Hoe kom ik hier?!". "Je was er ineens. Zomaar, poef!". Ik draai mijn hoofd en kijk recht in het gezicht van een jongen van een jaar of 9 met donker haar en mooie zeeblauwe ogen. Ik hoor voetstappen achter me en draai me om, om te kijken wie daar loopt. Het is nog een jongen van dezelfde leeftijd, ook met donker haar en een ietwat gedateerd kapsel. "Het is goed dat je hier bent. Het werd tijd. Je deed er wel lang over, zeg. Vroeger ging dat veel gemakkelijker. Nu hebben we echt moeite moeten doen om je te bereiken"
Mijn hoofd duizelt. Ik snap het niet meer. Net zat ik nog op de rand van mijn bed met dreunende hoofdpijn en een flinke kater. Over katers gesproken... wat zie ik daar? Hij stapt sierlijk tussen de stapels met boeken en gaat dan recht voor me zitten. Leo. "Hoe? Hoe kan dit??". "Simpel, Eva, Leo snapt dit spelletje al heel lang. Hij heeft zijn weg al jaren geleden gevonden. Het is alleen jammer dat het 7 jaar geleden een beetje mis is gegaan". Het meisje kijkt me serieus aan, terwijl ze Leo over zijn rug aait. "Hij wist dat hij via de spiegel op en neer kon gaan. Maar toen jouw opa de spiegel een keer had omgestoten, is er een aantal barsten in gekomen, waardoor het op een neer springen....nou ja....een keertje mis ging". Ik zit er een beetje verloren bij, terwijl ik haar woorden probeer te begrijpen. "Via de spiegel? barsten?". Ik zie de spiegel zo voor me...met de fijne barstjes en het op sommige plekken wat doffer spiegelglas. "Ja, door die barsten is er iets bizars gebeurd. Echt niet te geloven!". Het kind realiseert zich niet dat alles wat nu aan de hand is, toch wel erg bizar is.
"Hij is gesplitst toen, toch?". De knul met de mooie blauwe ogen zit nu voor me op z'n knieën en krabbelt Leo achter zijn oor. "Dat is wel ongeveer wat er is gebeurt. Leo verdween in de spiegel, maar bleef ook in jouw wereld. Dat heeft ie nog nooit geflikt! Hij kon wel al verdwijnen en onzichtbaar worden, maar dit hadden we nog niet gezien!".
Ik zit in een film. Ik droom. Ik ben nog bewusteloos en lig op het bed met mijn bonkende hoofd. Het kan niet anders.
"En toen waren er ineens twee. Twee dezelfde katten!". "Nee, Bastian, das niet waar. Ze zijn in spiegelbeeld. Ze zijn spiegelbeeld tweelingen!". Wijs kijkt het meisje naar de jongen met het ouderwetse haar. "Pip heeft gelijk, Bastian. Ze zijn niet precies hetzelfde. Het litteken zit aan de andere kant".
De woorden tollen in mijn hoofd en ik kijk de kinderen een voor een aan. Ik sla mijn handen voor mijn ogen om weer rust te krijgen in mijn gedachten. "Kijk nou wat je doet, Pip! Ze voelt zich niet goed! En nu dan?". "Maak je niet druk, Sjakie...we moeten even rustig aan doen met Eva. Misschien is ze ons wel een beetje vergeten. Daar waren we al bang voor. Eef? Ken je mij nog? Ik ben het...Pippilotta. Pippilotta Langkous...
Ik knipper nog steeds tegen de felle stralen van de zon. Ik zie nu dat ze door een prachtig glas-in-lood raam een grote stoffige ruimte binnen schijnen. De ruimte is gevuld met een enorme hoeveelheid boeken.
"Gaat het, Eva?". Ik draai mijn gezicht naar de stem en merk dat het beeld nu echt wel stukken duidelijker is. Het is het meisje met het rode haar. "Ja, gaat wel...denk ik. Waar ben ik, eigenlijk? En....hoe kom ik hier?". Het meisje giechelt aanstekelijk en trekt haar kleine neus weer lichtjes op. Ik zie dat ze een spleetje tussen haar voortanden heeft en enorm veel sproetjes. "Je bent in meneer Koreander's boek- en antiekwinkel, Eva. Herken je het niet uit je fantasie? Je bent er toch echt ooit geweest? Meneer Koreander is er nu even niet. Eigenlijk best jammer, want als hij er wel was, dan kon je hem weer eens zien. "Ik ken geen Koreander! Hoe kom ik hier?!". "Je was er ineens. Zomaar, poef!". Ik draai mijn hoofd en kijk recht in het gezicht van een jongen van een jaar of 9 met donker haar en mooie zeeblauwe ogen. Ik hoor voetstappen achter me en draai me om, om te kijken wie daar loopt. Het is nog een jongen van dezelfde leeftijd, ook met donker haar en een ietwat gedateerd kapsel. "Het is goed dat je hier bent. Het werd tijd. Je deed er wel lang over, zeg. Vroeger ging dat veel gemakkelijker. Nu hebben we echt moeite moeten doen om je te bereiken"
Mijn hoofd duizelt. Ik snap het niet meer. Net zat ik nog op de rand van mijn bed met dreunende hoofdpijn en een flinke kater. Over katers gesproken... wat zie ik daar? Hij stapt sierlijk tussen de stapels met boeken en gaat dan recht voor me zitten. Leo. "Hoe? Hoe kan dit??". "Simpel, Eva, Leo snapt dit spelletje al heel lang. Hij heeft zijn weg al jaren geleden gevonden. Het is alleen jammer dat het 7 jaar geleden een beetje mis is gegaan". Het meisje kijkt me serieus aan, terwijl ze Leo over zijn rug aait. "Hij wist dat hij via de spiegel op en neer kon gaan. Maar toen jouw opa de spiegel een keer had omgestoten, is er een aantal barsten in gekomen, waardoor het op een neer springen....nou ja....een keertje mis ging". Ik zit er een beetje verloren bij, terwijl ik haar woorden probeer te begrijpen. "Via de spiegel? barsten?". Ik zie de spiegel zo voor me...met de fijne barstjes en het op sommige plekken wat doffer spiegelglas. "Ja, door die barsten is er iets bizars gebeurd. Echt niet te geloven!". Het kind realiseert zich niet dat alles wat nu aan de hand is, toch wel erg bizar is.
"Hij is gesplitst toen, toch?". De knul met de mooie blauwe ogen zit nu voor me op z'n knieën en krabbelt Leo achter zijn oor. "Dat is wel ongeveer wat er is gebeurt. Leo verdween in de spiegel, maar bleef ook in jouw wereld. Dat heeft ie nog nooit geflikt! Hij kon wel al verdwijnen en onzichtbaar worden, maar dit hadden we nog niet gezien!".
Ik zit in een film. Ik droom. Ik ben nog bewusteloos en lig op het bed met mijn bonkende hoofd. Het kan niet anders.
"En toen waren er ineens twee. Twee dezelfde katten!". "Nee, Bastian, das niet waar. Ze zijn in spiegelbeeld. Ze zijn spiegelbeeld tweelingen!". Wijs kijkt het meisje naar de jongen met het ouderwetse haar. "Pip heeft gelijk, Bastian. Ze zijn niet precies hetzelfde. Het litteken zit aan de andere kant".
De woorden tollen in mijn hoofd en ik kijk de kinderen een voor een aan. Ik sla mijn handen voor mijn ogen om weer rust te krijgen in mijn gedachten. "Kijk nou wat je doet, Pip! Ze voelt zich niet goed! En nu dan?". "Maak je niet druk, Sjakie...we moeten even rustig aan doen met Eva. Misschien is ze ons wel een beetje vergeten. Daar waren we al bang voor. Eef? Ken je mij nog? Ik ben het...Pippilotta. Pippilotta Langkous...
Hoe kom ik hier terecht? En vooral......waar wil ik heen?
Dat was de naam van mijn eerste blogbericht. En nu vraagt Eva zich het volgende af..."Waar ben ik eigenlijk? En hoe kom ik hier terecht?".
En wat blijkt? Die vragen zijn helemaal in elkaar verstrengeld. Wat ik me toen afvroeg, heeft er nu voor gezorgd dat Eva niet meer weet waar ze aan toe is. De cirkel is voor nu rond. Ik weet wat mijn drive is en waar ik aan moet werken. Ik weet wat ik ooit wil bereiken en wil ervoor gaan.
Voor Eva is dat nog niet helemaal duidelijk. Gelukkig help ik haar daarbij. Ik hoop dat je mee blijft lezen. Want het avontuur gaat nu pas beginnen!
Liefs,
Joyce
Reacties
Een reactie posten