Probeer iedere dag iets nieuws...ga op avontuur!

Ik blog nu al een tijdje en de inhoud van de blog is sinds het eerste bericht toch wel ietwat veranderd. Want was ik in het begin nog op zoek naar mijn drijfveer in het leven, ben ik nu vol overtuiging bezig met het werken aan mijn missie. Stapje voor stapje ga ik vooruit. Ik moet er hard voor werken, maar ik kom er wel.

En hoe kan dit nu zomaar gebeuren? Ik denk dat ik daar wel een verklaring voor heb. Sinds het hele denkproces is gestart, dwing ik mezelf om iedere dag iets nieuws te proberen. Van nieuwe receptjes tot verschillende creatieve projecten. Ik spreek mensen aan op hun gedrag en zeg nee als ik dat wil. Ik doe dingen die ik eigenlijk niet durf en ga mijn eigen gang. Ik moet zeker nog aan mezelf werken en ik probeer iedere dag iets anders. En ik blijf proberen, ook al lukt het niet.

Het denkproces heeft er ook voor gezorgd dat ik me besef dat ik gewoon moet doen wat ik leuk vind. Velen vinden het vreemd, zonde van de tijd, snappen niet wat ik bedoel. Maar dat doet mij niks. Ik werk ijverig door, omdat ik weet waar ik het voor doe. Omdat ik weet wat mijn doel is.

Mind Full of What? groeit en groeit en het wordt steeds leuker. Het is niet alleen bloggen. Het is kunstzinnig, eigenzinnig en creatief. Het is grenzeloos, humoristisch en uitdagend. Het is schrijven, tekenen, schilderen, zingen, rijmen, dichten, fotograferen en genieten. Het is schetsen met een potlood en grafisch ontwerpen met een muis en toetsen. En ik geniet van elke minuut. Mind Full is te vinden op Pinterest, Instagram, Facebook en Twitter. Ik stik niet van de volgers, maar krijg wel erg leuke reacties. En daar gaat het om. Ik wil graag mensen bereiken, mensen motiveren en mensen stimuleren.

Deze week was het natuurlijk ook weer tijd voor iets nieuws. Het werd tijd dat ik het groter ging aanpakken. Check dit:

Hier is ie dan: de enige echte Mind Full of What Website in het ENGELS!! 

Je leest het goed: Mind Full gaat internationaal. Na een aantal super reacties vanuit verschillende landen en na nog langer wikken en wegen heb ik besloten om Mind Full de wereld over te laten gaan. Mind Full wil de wereld ervan overtuigen dat creatief denken de way to go is. Voor mij is er geen andere manier van denken meer.

En nu...EVA!

Zaterdagavond met mijn lief bij de Italiaan. Ik kan het slechter treffen, toch? De dag was bijna perfect. Het was heerlijk om eindelijk weer tijd door te kunnen brengen met oma en mams. En nu geniet ik van de heerlijke lasagne van Magda. Haar restaurantje is klein en donker ingericht. Met lieve rood, wit geblokte gordijntjes voor de ramen. Het is er altijd gezellig druk en reserveren is een must. Bram en ik kletsen over mams en oma. We overleggen waar we deze zomer op vakantie zullen gaan. We maken plannen voor de aanleg van een nieuw terras achterom. Wat is het gezellig. Wat is de wijn lekker. Wat kan Magda goed koken. 

Met volle buiken slenteren we naar huis. De volle maan zorgt voor een mooie schemer en we lopen hand in hand in het zilveren licht. De wijn doet het goed. Mijn wangen gloeien en ik giechel om de grapjes van Bram. "Oh ja, voor ik het vergeet, Eef. Vanmiddag stond er ineens een meisje voor de deur. Rond 'n uur of drie. Ze vroeg naar jou. Is het een nichtje of zo? Ik kon haar niet en voor ik kon vragen wie ze was, rende ze weg". "Een meisje?", vraag ik verbaasd. "Hoe zag ze er dan uit?". Misschien was het wel Sofie van drie huizen verderop?". "Nee, Eva, Sofie ken ik wel. Die is in de tussentijd ook al een jaar of 13. Nee, dit meisje was pas een jaar of 7 of 8. Sproetjes...en rood haar, net als jij". "Ik heb geen rood haar, Bram...het is koper goudblond", zeg ik geërgerd. "Ja, hoor, koper goudblondrood...", grapt Bram grijnzend. Hij kijkt achterom. "Eef, waar blijf je nou?". Ik sta stil. Want ik weet het weer. Het meisje met het rode haar. Laatst ben ik haar tegengekomen met die dame. Ik dacht al dat ik het meisje kon. Maar waarvan dan? Waarvan? Ze kent mij dus wel. Ze weet zelfs waar ik woon. Ze weet mijn naam. Maar hoe? 

"Wat is er, lief? Ken je het kind?". Ik staar voor me uit, heb even tijd nodig om na te denken. "Nee, nee...eigenlijk niet. Kun je je haar niet herinneren van die wandeling laatst? Toen liep er een meisje met rode vlechten voor ons met een vrouw, waarschijnlijk haar moeder. Ze keek nog een paar keer om, voor haar moeder boos werd en ze doorliepen". "Nee, Eef, dat weet ik echt niet meer. Ik kan me niet herinneren dat ik toen een kind heb gezien, eerlijk gezegd. Weet je dat wel zeker?". Zo zeker als ik zeker weet dat jij Bram bent en ik Eva. Zei ze nog iets? Waarom ze me zocht?". "Nee, ze vroeg of je eindelijk eens thuis was. En toen ik vertelde dat je er niet was, rende ze gauw weg". Fronsend keek ik Bram aan. "Of ik eindelijk eens thuis was? Zei ze dat echt? Eindelijk?". "Ja, dat vond ik ook wel raar. Want ik heb haar echt nog nooit gezien, Eef". 

We genieten die avond nog van een laatste wijntje op de bank en vertrekken daarna samen naar ons bed. Leo loopt achter ons aan de trap op, maar ziet de deur van de slaapkamer voor zijn neus dichtvallen. Op sommige avonden moet Leo toch echt op de bank slapen...

De volgende ochtend zijn we moe en voel ik een heftige hoofdpijn opkomen. Dat laatste wijntje... dat verdomde laatste wijntje. Ik open de lade van mijn nachtkastje, terwijl ik mijn ogen zowat uit mijn hoofd wrijf. Ik bespeur een kloppend gevoel achter mijn ogen. Bram ligt op zijn buik naast me. Zijn haar is door elkaar gewoeld en zijn gezicht vertoont afdrukken van de vouwen van het kussen. Ik grabbel in de lade op zoek naar paracetamol. Bingo! Gauw naar de badkamer, want er wordt in de tussentijd een kleine houseparty in mijn hoofd gehouden. 

Ik vul het glas met water, gooi de pil in mijn keel en slik die met grote slokken door. Ik krijg dat ding niet meteen weg en begin hard te hoesten. Bram snurkt onverstoorbaar verder. Langzaam loop ik terug naar mijn kant van het bed en ga voorzichtig zitten met mijn ogen dicht. Het duurt lang voor de pil zijn werk gaat doen, voor ik voel dat de dreunende bassen van het vervelende feestje achter mijn oogkassen minder pijnlijk worden. Voorzichtig open ik mijn ogen en het eerste dat ik zie is het briefje in de lade. Ik weet niet waarom, maar ik pak het uit de lade en begin het open te vouwen. Voor ik de laatste vouw openmaak, zie ik al dat er iets anders is. Het lijkt wel...alsof er meer letters te zien zijn...

"Het wordt tijd dat je terugkomt, Eva. We missen je zo. Weet je het weer? Begint het te dagen? We zijn dichtbij!"

Op dat moment wordt het gebonk ondraaglijk. Ik laat het briefje vallen en sla mijn handen voor mijn gezicht. Ik kreun van de pijn en voel dat ik wegzak. Donker....het is donker...


Veel liefs,

Joyce