Ben je ook bang in het donker? Hoe train je voor de emotionele hindernisbaan van het leven?

Kun je het je nog herinneren? Spreekbeurt op school? De klamme handjes, de angst om iets te vergeten, om te gaan stotteren, om uitgelachen te worden?

Nee? 

Nou, ik weet het nog goed. Bang dat ik was. Weken van te voren was ik al nerveus. 

De ochtend van de grote dag wilde ik het liefst thuisblijven. En natuurlijk wist ik dat dat niet kon en natuurlijk ging ik ook maar gewoon. En natuurlijk had de juf dat verschrikkelijke moment ook nog in de middaguren gepland. De dag kroop dan voorbij en om het uur voelde ik de lichte tintelingen van nervositeit langs mijn ruggengraat gaan. 

Eindelijk was het zover. Het onderwerp van mijn spreekbeurt was striptekenen en ik moest dus ook dingen op het ouderwetse krijtbord schrijven en tekenen. Ik klopte het stof van de krijtjes van mijn handen en sputterend en stotterend kwam ik op gang. Ik dwong mezelf om de klas rond te kijken. Mijn klasgenoten keken mij tot mijn grote verbazing geïnteresseerd aan. Na afloop van mijn verhaal werden er vragen gesteld en ik werd zelfs een beetje enthousiast. Die dag ging ik met opgeheven hoofd en een 7 op mijn cijferlijst naar huis. Ik had mijn angsten overwonnen en het viel allemaal gelukkig mee. Voor de volgende spreekbeurt was ik weer bang en nerveus, maar ik wist dat ik het zou overleven, dat ik niet van schrik en ellende in de grond zou wegzakken.

Vandaag onderging mijn dochter voor het eerst hetzelfde lot. Spreekbeurt in groep 7. Ze had zich heel goed voorbereid en haar Powerpoint presentatie (geen krijtjes en stof, maar sheets en gave visuele trucjes) zag er perfect uit. Maar vanochtend bleef ze toch in bed liggen..."Ik ga toch maar niet naar school, mama. Het lijkt me beter als ik gewoon maar thuis blijf". De angst en de zorgen straalden van haar mooie gezichtje. Ik herkende mezelf zo goed in dit 11 jarige kind en had ontzettend met haar te doen. Toch sprak ik haar ferm toe (met pijn in mijn hart, maar vol overgave). 

"Kom op. Je kan dit. Je bent goed voorbereid en je weet wat je moet zeggen. Je moet in jezelf geloven. Druk maken heeft geen nut. En nerveus zijn hoort erbij. Je gaat daar straks gewoon staan en je doet het. Soms moet je dingen doen waar je bang voor bent. Bang zijn is tijdelijk, das maar even. Als je het niet doet, krijg je spijt en daar heb je veel langer last van!". 

En ze heeft het gedaan. Ze is gewoon naar school gegaan en de juf gaf haar een dikke 7,5. Dat cijfer is bijzaak (hoewel ze toch echt nog een beter punt heeft dan ik toen!). Waar het om draait is de prestatie. Ze overwint haar angst en ze staat er. Je snapt zeker wel dat ik ontzettend trots ben op mijn prachtige meid.

Angst, jaloezie, onzekerheid, frustratie....allemaal zaken die ons kunnen afleiden. Die ons kunnen tegenhouden in onze ontwikkeling. En we laten ons heel vaak afleiden. In de eerste fase van ons leven is dat ook logisch, want je maakt immers alles voor het eerst mee. En dan ben je natuurlijk wel bang, onzeker of gefrustreerd. Maar in ons latere leven laten we ons nog steeds afleiden, terwijl we toch echt al veel ervaring hebben met die hinderende emoties. Gek eigenlijk. We maken zo vaak soortgelijke dingen mee, maar toch raken we daardoor emotioneel niet getraind. Of kan dat wel? Kun je jezelf bewust trainen voor de emotionele hindernisbaan van het leven? 

Het begint dus al op de basisschool. We worden klaargestoomd voor het echte leven. We leren om te gaan met angsten en onzekerheden. Maar staan we daar dan al bewust bij stil? Nemen we die leermomenten bewust op in ons geheugen, zodat we daar de volgende keer iets aan hebben? Zeker doen we dat. En door er bewust bij stil te staan en de tijd te nemen om de emotie te doorstaan, kunnen wij ons voorbereiden op het volgende moeilijke moment. Het is daarbij dus van belang om de emotie met al je zintuigen te doorstaan.

Naast bewustzijn is focus ook van belang. Vergeet bij elk lastig moment niet waarom je het allemaal doet. Hou je doel in de gaten. Wees je bewust van je overtuiging. Laat je niet afleiden door normale nervositeit. Je angsten kun je overwinnen en daarna voel je je beter dan ooit. 

Over angsten gesproken. Vroeger was ik bang in het donker. Eigenlijk is die angst nutteloos. Want je kamer is niet veranderd. Alles staat waar het altijd staat. Het enige dat er anders is, is je beleving. Een van je zintuigen is ineens nutteloos. En het onbekende in het donker wordt angstaanjagend. Terwijl je eigenlijk wel weet dat er niet onbekends in het donker is verscholen. Toen we Eva de laatste keer verlieten, zat ze ook in het donker. Hoe zou het met haar zijn? Ik vraag het me af...

"Eva? Eef?

Gaat het wel? Hallo?". "Ik geloof dat ze wakker wordt... kijk dan!". Ik probeer mijn oogleden te openen, maar ze zijn zo zwaar. Het licht van de felle zon prikt in mijn ogen en ik voel tranen opwellen. "En nu dan? Wat moeten we nu?  Nu is ze er eindelijk en dan is ze kapot! Wat hebben we daar nu aan? Mijn andere oog gaat nu ook langzaam open en mijn zicht wordt wat helderder. "Kijk! Ze kijkt!". 

Liefs,


Joyce xxx