Je hebt maar één leven, dus maak er wat van. Ga ervoor!

Het is momenteel een beetje hectisch. Niet stressvol-hectisch, eerder leuk-hectisch. Mijn werk als Office Manager vraagt even wat meer tijd. Het is mooi weer, dus worden de dagelijkse wandelingen wat langer. De kinderen krijgen het drukker en daardoor wordt mijn agenda ook steeds voller. En ik ben de laatste tijd creatiever dan ooit en dat kost ook wel wat tijd.

Ik vlieg en ren van het een naar het ander. Maar het is eigenlijk allemaal leuk. Natuurlijk moet ik goed op mijn tellen letten en zeker niet te veel hooi op mijn vork nemen. Hoewel dat wel verleidelijk is en ik soms zelfs op zoek ga naar een tweede vork. Ik heb één regel: ik moet het leuk vinden. 

Dat klinkt wel heel egoïstisch, hè. Maar zo is het wel. Want ik leef maar één keer en ik wil er het beste van maken. Ik ben altijd een "people-pleaser" geweest, iemand die leeft voor anderen. Iemand die er alles voor doet om anderen happy te houden. En wie bekommert zich om mijn eigen gelukt? Juist....dat moet ik dus zelf doen. En dat is soms nog knap lastig ook. Maar pas als je zelf gelukkig bent, kun je er voor zorgen dat de mensen om je heen dat ook zijn. Ik ben geen leuke mama als ik me niet happy voel. Dus mijn happiness moet op nummer 1 staan. 

Ik kan niet leven in één rol. Ik ben niet alleen mama of werknemer. Ik ben niet alleen dochter of vriendin. Ik wil afwisseling en spanning in mijn leven. En daarvoor hoef ik niet allerlei vage websites te bezoeken. Das weer een andere manier van spanning opzoeken natuurlijk. 

Per dag heb ik dus verschillende rollen. Sommige rollen komen dagelijks terug, zoals die van mama en dochter. Andere rollen speel ik met grote regelmaat. En er zijn een paar rolletjes die wat langer in de kast liggen en dat is ook niet erg. Soms ben ik schilder, soms chef-kok, soms ben ik cabaretière en op een ander moment zangeres. Ik ben bij tijd en wijlen feestbeest of bourgondisch genieter. En heel soms ben ik gewoon weer even kind. Ik wil die onbevangenheid vasthouden en koesteren. Hoewel ik eerlijk moet zeggen dat dat soms wel lastig is. Want in het dagelijks leven moeten we scoren, hollen, zorgen. En dan moet je toch echt je volwassen kant laten overheersen. Balans is hierbij van belang. 

Onbevangenheid, grenzeloze fantasie en durf. Dat is nodig bij het schrijven voor het Eva-experiment. Ik merk dat ik bij het verzinnen allerlei grenzen overschrijd. Ik overschrijd ze niet eens, nee, ze zijn er gewoon niet meer. Dag zwaartekracht, doei nuchterheid, vaarwel onmogelijkheid. Welkom heldhaftigheid, goedemiddag schaamteloosheid, hallo eindeloze grenzeloosheid! Hoewel het verhaal natuurlijk moet kloppen, zijn de mogelijkheden werkelijk grenzeloos. Niemand houdt mij tegen met allerlei regeltjes. Ik mag dingen laten verdwijnen en verschijnen. Ik mag spiegels betoveren en fantasiefiguren laten praten en leven.

Wat zou het gaaf zijn als dit in het echte leven ook zou kunnen, toch? Als we geen last hadden van grenzen, geen rekening hoefden te houden met natuurwetten. Als elke dag van ons leven een groot avontuur was, met draken of wilde achtervolgingen, of waanzinnige feesten, of ...waarom of...het kan ook en! Want dan zijn er geen beperkingen en kun je gemakkelijk een piratenprinses met een roze Ferrari zijn.

Maar goed. Dat kan in het echte leven dus niet. In het echte leven moet je toch echt leren, werken, zorgen en wachten. Je komt er niet onderuit. Je moet iets met je leven doen. Nou ja, moet. Sommige mensen doen dat niet. Ze blijven op de bank hangen. Proberen onder de werkplicht uit te komen. Verzinnen smoesjes, houden zichzelf vaak voor de gek. Willen zich met geen mogelijkheid ontwikkelen....want waarom zou je jezelf moe maken? Want wat levert dat nou op? Wat heeft het voor nut om het uiterste van jezelf te vergen? De dagelijkse beslommeringen zijn al genoeg.

Jammer. Heel jammer. Want als je niet met je bips van de bank komt, zul je er nooit achter komen welke avonturen er om de hoek op jou liggen te wachten. Je komt er nooit achter welke uitdagingen er in dit wonderlijke leven bestaan.

Eva bleef trouwens niet op de bank zitten. Zij probeerde haar droombaan te veroveren. Wie had kunnen weten dat het avontuur háár zou vinden in plaats van andersom. De kans dat dat gebeurt, is heel erg klein en ik vind dat Eva ervan moet genieten. Geniet je mee?

"Wat kijk je raar, Eva? Je kijkt alsof je water ziet branden!". Het kind beseft niet dat het voor mij logischer zou zijn om een emmer water in de fik te zien vliegen, dan hier met haar en haar twee vriendjes dit waanzinnig vreemde gesprek te voeren. "Je denkt toch niet dat ik je geloof, hè". Zeg ik moet trillende stem. "En dan ben jij zeker Sjakie van de Chocoladefabriek en jij....Bastian...van Het Oneindige Verhaal...". Ik wijs de twee jongens een voor een aan. "Helemaal correct! Zie je, ze weet het nog!". De jongen met de mooie ogen maakt een luchtsprongetje en slaat zijn kameraad uit enthousiasme op zijn rug. Mijn ogen schieten van het ene kind naar het andere. Ze zijn gestoord..dat is het, gestoord.

Ik sta op en kijk om me heen. Het gesprek gaat nergens over. Klopt niks van. Dan maar eens mijn omgeving gaan inspecteren. De ruimte is stoffig en echt overal liggen en staan boeken. Van Grote oude dikke pillen vol romantiek, drama, avontuur of horror tot dunne, geïllustreerde informatieve boekjes. Tussen de boeken staat een antiek bureau en op het bureau liggen nog meer stapels boeken. Naast de hoogste stapel ligt een zwarte bril, een notitieboekje, een prachtige vulpen en een paar potloden. Ik open het boekje. Het is leeg. "De eerste pagina ontbreekt. Kijk maar, hij is er uit gescheurd". Het meisje met het rode haar wijst naar het midden van het boekje. Ze heeft gelijk. Mijn vingers glijden over de bladzijde en ik zie dat er iets op doorgedrukt is. Iemand heeft met volle kracht een boodschap op de eerste bladzijde geschreven en deze uit het boekje gerukt. Ik voel de onrust in mijn buik opborrelen en gris een potlood van het bureau. Na een minuut krassen laat ik het boekje uit mijn handen vallen. Het ligt op de grond en ik staar naar de grijs gekraste pagina. 

Liefs,

Joyce