Niets is onmogelijk. Maar of je dat soms ook echt wil? Moeten dromen soms toch maar bedrog zijn?

De week vliegt voorbij en is gevuld met de dagelijkse dingen die ik gewend ben. Geen gekke briefjes, geen vreemde e-mails, geen rare gebeurtenissen. Gewoon doorgaan, hard werken, concentratie, vast ritme en slapeloosheid. 

Slapeloosheid? Nee, das nieuw. Das het enige afwijkende deze week. Elke nacht ben ik wakker tot een uurtje of vier. Of eigenlijk ben ik elke nacht wakker tot exact twintig minuten over vier. Want elke ochtend herinner ik mij het beeld van mijn digitale wekker....04:20. Ik zie de cijfers duidelijk voor me voor ik mijn ogen open. Iedere ochtend weer. 

Dus als resultaat zit ik op vrijdagavond brak op de bank. Bram heeft vandaag een etentje met collega's en zal pas laat thuis zijn. Ik gun het hem. Hij werkt keihard om een eigen zaakje op te richten. Hij droomt van een eigen evenementenbureau en ik heb enorm veel respect voor zijn inzet. Hoewel hij zijn werk op een accountantskantoor afschuwelijk vindt, doet hij het met overgave om over een tijdje de grote stap te zetten. We dromen allebei vaak hardop over onze doelen en we proberen elkaar daar altijd in te steunen. 

Eigenlijk komt het mij ook wel goed uit dat hij er niet is. Niet koken, boterham met pindakaas en chocolademelk. Onder het dekentje voor de kachel. Heerlijk! Net waar ik behoefte aan had. Ik zap wat en besluit verder te gaan met die nieuwe serie op Netflix. Bram vindt dat toch helemaal niks, dus dat komt dan heel goed uit. Ik zie de bekende rode letters op mijn grote televisie verschijnen en ik kruip wat verder onder de deken. 

En binnen een half uur zit ik middenin de perikelen van de hoofdpersoon van de serie, geniet van de zoete en romige chocolademelk en neem kleine hapjes van mijn boterham. Ik ruik ineens een subtiel brandluchtje....een van de kaarsen is uitgegaan, zonder dat ik het in de gaten had. Ik heb een schouw met daarboven een prachtige oude spiegel die ik van mijn oma heb gekregen. Echt zo'n antiek ding met krullen. De spiegel is hier en daar beschadigd, maar dat is nu juist prachtig. Naast de spiegel staan twee grote stenen kandelaars met twee grote dikke kaarsen. En de linker is uit. Raar, want het lont is goed en ons huis is zo goed als tochtvrij. 

Oh, het wordt spannend....ik maak de kaars gauw weer aan met de grote aansteker die ik van Bram heb gekregen voor de houtkachel en de kaarsen. En ik zit weer middenin het verhaal over verraad en jaloezie. Wat een drama en dat allemaal in een aflevering van 45 minuten! Ik zet de lege mok op de salontafel en op dat moment zie ik het gebeuren. Ik zie het eigenlijk niet direct. Maar het gebeurt net in mijn blikveld. De kaars gaat uit. En niet geleidelijk. NEE....alsof de vlam met flink wat moeite wordt uitgeblazen. Ik deins achteruit tegen de kussens van mijn grote hoekbank en trek de deken op tot aan mijn kin...."No Way...nee, nee, nee....dat heb ik niet gezien...". Ik knijp mijn ogen dicht om de situatie te ontvluchten. Natuurlijk lukt dat niet en als ik mijn ogen weer open, is de kaars nog net zo uit als van te voren. Mijn lijf weigert te bewegen, weigert te reageren. Ik ben verstijfd van schrik en dwing mezelf mijn ogen open te houden en de situatie nuchter te beoordelen. Op dat moment zie ik een bekende dierlijke gestalte over de schouw lopen en mijn angst gaat over in boosheid. "LEO! Ga nu van die schouw af, mormel!!! Je weet verdomme goed dat dat niet mag! Ik spring op om het beest weg te jagen maar wordt tegengehouden door een hard "MIAUW" naast mij. Ik kijk en daar...daar..."Nee, Leo...dat...dat...". Leo ligt behaaglijk in het andere hoekje van de bank. Daar lag hij eigenlijk al de hele tijd. Traag en met een maag verwrongen van angst draai ik mijn hoofd richting spiegel. Ik zie Leo in de spiegel. Niet ervoor. Hij zit erin...IN de spiegel..."LEO!!!", gil ik met overslaande stem. 

Ik hoor op de achtergrond de voordeur opengaan en het kattenlijf dat ik zo goed ken, verdwijnt verder de spiegel in, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Bram stapt de kamer binnen en treft mij daar aan. Ik ben lijkbleek, koud zweet loopt over mijn rug. Ik staar naar mijn kat die daar heerlijk op de bank ligt. Ik staar naar hem alsof hij de dood zelf is. En Leo staart naar mij...en knijpt op dat moment zijn linkeroog dicht, alsof hij knipoogt. Zijn bek is iets opgekruld als altijd. Leo staart mij aan en grijnst. 

Dromen is fijn en zou het niet fijn zijn als je dromen uit zouden komen? 

Of veranderen die dromen dan toch ineens in nachtmerries? Zowel Eva als Bram dromen van een grootse toekomst. Eva wil graag de reclame in en Bram ziet het helemaal zitten om grote evenementen te gaan organiseren. Dromen is goed en het najagen van doelen is prima. Maar vergeet niet te leven, want het leven is maar kort. En cijfer je andere dromen niet weg. Vergeet ze niet. 

Naar mijn mening is zowat alles mogelijk. Je moet zeker je kans grijpen en ervoor gaan. Maar verlies je eigen identiteit niet en bedenk je dat er allerlei manieren zijn om je doelen te bereiken. En voorkom dat je aan het einde van de rit erachter komt dat je toch wel heel veel fantastische dingen hebt gemist. Je bent dan wel die manager of werkt voor die organisatie, maar wat heb je voor jezelf gedaan?  Wat heb je gedaan om jezelf gelukkig te maken? Om je te laten genieten? Welke genietmomenten heb je gecreëerd? 

Misschien vindt je dat het verhaal van Eva nu wel een heel vreemde kant uitgaat. Misschien hou je daar niet van. Van onmogelijke dingen. Misschien ben je zo iemand die het volgende zegt: "Als ik het niet kan zien, dan bestaat het niet". Of "Als er geen bewijs voor is, geloof ik het niet". En dat is prima. Maar je hoeft er niet in te geloven alsof het de waarheid is. Je kan je er wel in verliezen, je kan ervan dromen, je kan erover fantaseren. En die fantasie, die creativiteit zorgt ervoor dat je je brein uitdaagt, oplossingsgericht wordt, vindingrijk. 

Ik kan niet zonder verzinnen. Zonder verzinnen waren mijn tekenblaadjes leeg, was mijn canvas blanco en kon ik geen enkel lied zingen. Zonder verzinnen stonden er geen huizen of gebouwen in je dorp of je stad en was het menu in jouw favoriete restaurant ineens ontzettend kort en nogal saai. 

Manlief kan niet wachten op het volgende deel van het verhaal van Eva. Dat vind ik bijzonder. Hij leest niet en houdt niet van avontuurlijke boeken vol valdeuren en katten die grijnzen. En toch wil hij stiekem meelezen als ik tik. Jammer....maar ook hij moet geduld hebben. Eva's verhaal groeit alleen als ik het wil.....en dat is zo geweldig! 

Ik hoop dat jullie ook meeleven met lieve Eef. Ik doe dat in ieder geval wel. 

Fijne avond!! 

Liefs, Joyce