Droom groots en eindeloos! Leef met hart en ziel. Ik zoek het ongemakkelijke geluk...

Challenge is a dragon with a gift in its mouth. Tame the dragon and the gift is yours - Noela Evans

Ik lag vanochtend wakker. Vanaf 5 uur. En mijn brein was niet stil te krijgen.

"Wat als iedereen precies dat deed waarvoor hij op aarde is gezet?". 

De vraag galmt door mijn hoofd. Ik verander mijn houding. Misschien dat op de buik liggen helpt.

"Doet iedereen dat?". 

Wat?

"Veel mensen hebben werk waar ze niet gelukkig van worden, echt waar". 

 Man, man man....ik schop mijn benen uit bed en strompel naar de badkamer. Het licht is te fel en de wc bril te koud. Waarom vraag ik me dit in godsnaam af? Terug in bed mopper ik in mezelf en trek de deken over mijn hoofd. En ja hoor, daar gaan we weer.

"Het is echt zo. Mensen houden niet van verandering. Een brein houdt niet van verandering. We blijven liever hangen in het gemakkelijke ongeluk, dan dat we kiezen voor het ongemakkelijke geluk". 

"Het ongemakkelijke geluk....wat een onzin", mompel ik en draai me nog maar een keer om. Ik negeer het gepreek in mijn hoofd en doezel nog even in, totdat ik het welbekende geluid van de wekker hoor. Dan gaat alles weer in een hogere versnelling en voor ik het weet, zit ik op mijn bureaustoel en werk.

Ik heb een leuke baan, leuke collega's. Ik mag niet klagen. Maar doe ik wat ik altijd al wilde doen? Of is mijn baan gewoon mijn baan geworden door een samenloop van omstandigheden?

Oei. Dat tweede is het antwoord. Door allerlei gebeurtenissen in mijn leven, heb ik soms rare keuzes gemaakt.

Ik wilde namelijk naar de kunstacademie, maar deed dit niet, omdat ik vaak te horen kreeg dat deze opleiding mij geen gouden toekomst kon bieden. "Wat wil je dan met die opleiding doen? Kunstenaar worden? Dat is toch geen beroep? Of word je dan tekenlerares of knutseljuffrouw?"
Mijn onzekerheid won en ik ging Nederlands Recht studeren. Wat ontzettend dom. Waarom? Omdat ik dat die studie ronduit vreselijk vond. Vreselijk, vreselijk, vreselijk. Gevolg: middenin de studie stoppen. Ik had ervoor gezorgd dat bakken met geld de deur uit waren gegooid. Geld waarvoor mijn ouders keihard moesten werken. Zonde. Doodzonde.

En op dat moment was ik het studeren helemaal zat. Ik wilde gauw aan de bak. Geld verdienen.  Volwassen zijn. Mijn ouders maakten het mogelijk dat ik een dure particuliere studie kon volgen en binnen één jaar was ik Directiesecretaresse/ Management Assistent. Jippie. Of toch niet?
Toch wel, hoor. Ik had meteen een baan. Daarna volgde al gauw de volgende baan. Ik jobhopte van baan naar baan en ik heb in die jaren ontzettend veel geleerd. Ik was happy met mijn keuzes en blij met mijn werk.

Voor mij was het dus toch "het gemakkelijke geluk". Want de studie was simpel (Cum Laude geslaagd), het werk lag me wel en het loon beviel. Het leven lachte me toe en ik maakte het me zo simpel mogelijk. Ik leerde mijn man kennen, we verbouwden ons eerste huis, verkochten dit goed en kochten ons droomhuis. Simpel, toch?

Mooi toch, dat gemakkelijke geluk?

Niets is minder waar. Want wat nu gemakkelijk lijkt, was soms heftig en moeizaam en vreselijk. Wat gemakkelijk begon, werd een uitdagend avontuur. Ik nam risico's. Nam ontslag als een baan niet beviel. Verloor mensen die belangrijk voor mij waren en ging door diepe dalen. Maar ik wist het goede pad weer te vinden en ging door. We verbouwden ons eerste huis helemaal zelf en regelden de verkoop ook alleen, zonder makelaar, zonder hulp. We kochten een groot herenhuis met diverse stallen en wisten dat dit ook van dak tot kelder verbouwd moest worden. We kregen onze kinderen in een half verbouwd huis. Ons leven is niet standaard. Het is elke dag hard werken. Ons gezin is creatief en chaotisch. We verzinnen iedere dag wel iets nieuws.

Ik leef het ongemakkelijke geluk en het bevalt me prima. Ik zou niet in willen doezelen in een saai, maar oh zo gemakkelijk leven. Zo wil ik niet zijn.Ik voel nu ook weer dat ik toe ben aan een verandering. Het wordt tijd dat mijn brein zich weer leert aanpassen. Want dat maakt gelukkig. Echt waar.

Dus verlaat die comfortabele zone elke dag en daag jezelf uit. 

Een tijdje geleden heb ik samen met lief en kids de film Zootropolis in de bioscoop gezien. Hoe inspirerend is het verhaal van het lieve, kleine konijntje dat politieagent wil worden. Laat je niet tegenhouden, ook al ben je klein en schattig. Leef je ongemakkelijke geluk uitbundig en vol overgave!

Ook zonder kunstacademie kom ik er wel. Alle wegen kunnen leiden naar geluk. 

Liefs, Joyce