Vandaag doen we niets en gaan we nergens naar toe.....ga je mee?

Ochtend. En nog wel zondagochtend. Ik lig naast een snurkende Bram. Ietwat jaloers kijk ik naar hem. Mijn nacht was kort en slapeloos. De schrik zat er goed in na Leo's plotselinge agressie. Ik ben een nare ervaring en een een paar schrammen op mijn armen rijker. En Leo? Die was meteen weg. Ik was zo perplex dat ik niet heb gezien waar ie naar toe is gedoken. Hij zal zich wel op de zolder verstoppen..of in de logeerkamer. 

Wat mankeert dat beest nu ineens? Al jaren is Leonardo een onderdeel van onze familie. Ik weet nog goed dat ik bij oma ging logeren en dat Leo dan bij mij op bed ging slapen. Hij was lief, ondeugend en avontuurlijk. Hij hield van het buitenleven, maar was iedere avond weer lekker thuis bij oma. Nu ik erover nadenk...ik weet niet eens hoe oud Leo is. Het lijkt wel alsof hij er al altijd was. 

Ik sta op om het ontbijt klaar te maken. En daar in de keuken, op de vensterbank zit Leonardo. Ik roep zijn naam, maar hij kijkt niet om. Raar....hij reageert altijd op mijn stem. Ik ga naast hem staan en aai hem voorzichtig over zijn rug. Heel langzaam draait hij zijn statige hoofd en ik voel een lichte tinteling door mijn lijf gaan. Door het litteken over zijn linkeroog lijkt het net alsof hij een wenkbrauw optrekt en mij smalend aangrijnst. Hij springt handig langs mijn hand op de vloer en gaat, zoals elke ochtend, bij zijn voerbakje zitten. Ik vul het bakje met een laagje luxe kattenvoer en hij eet dit langzaam en met smaak op. Dit is de Leo die ik ken. Rustige, grijnzende Leo die 's morgens geniet van zijn dure kattenhapje. 

Bram komt gapend en op zijn hoofd krabbend de keuken ingelopen..."Morge.....koffie?". "Ja, lekker...tenminste...je bedoelt of ik koffie wil, toch?". "Hmmm Hmmm.....ik maak 'm wel". 

"Bram? Zullen we zo niks doen? Gewoon niks? En dan nergens heen gaan?". "Das een strak plan, Eef...maar uhm...heb je tijd om niks te doen en nergens heen te gaan?". "Nou, ik mail de stukken even door naar Bert en dan ben ik klaar!". 

Ik klik op de verlossende knop 'versturen'. Yes, eindelijk. Vrij....voor even...tot morgenvroeg. 

Mijn maag draait. Ik wil even niet denken aan morgen. Das geen goed teken. Wil ik dit wel echt? Doe niet zo gek Eva....dit is een kans. Ook al ben ik nu alleen maar de personal assistant van Bert, hij kan mij verder helpen in de reclamewereld. Dus doorbijten. Het zal het toch wel waard zijn? Al de overuren, al die vreselijke klusjes, al die ingewikkelde situaties, al die late vergaderingen, al die verpeste weekenden door last-minute opdrachten...dat zal toch wel iets opleveren? 

Misselijk....ik word misselijk. Ik moet even naar buiten, even eruit. 

Even later lopen we arm in arm door de wijk richting bosrand. Nergens is vandaag toch ergens geworden. Waar we precies heen wandelen, weten we niet en eigenlijk is dat mooi. We komen wat zondagswandelaars tegen, allemaal vrolijke en vriendelijke mensen die genieten van hun vrije dag. Voor ons loopt een moeder met haar dochter. Dochter draagt een muts met een wollig bolletje erboven op. Das raar, want het is niet eens koud. Maar zo zijn kinderen. Als ze een muts willen dragen in de zomer of op een warme lentedag, dan doen ze dat gewoon. Op dat moment draait het kind zich om en kijkt mij met een ondeugende glimlach aan. Ze trekt haar neusje op en ik kijk naar haar vrolijke gezicht vol sproeten. Ze draait haar hoofd plots weer naar voren, waardoor haar rossige vlechten vrolijk ronddraaien. En net zo vlug draait ze haar gezichtje weer naar me toe. Ze heeft een rugzakje om en op dat rugzakje staat het gezicht van een aapje met kraaloogjes, die net zo vrolijk zijn als de stralende oogjes van het meisje. Ik lach en geniet van dit blije kind. Op dat moment draait ook de moeder (tenminste...is dat wel de moeder?) zich om. Ze kijkt me streng en nors aan en trekt het vrolijke meisje mee, terwijl ze zich bukt om het kind iets toe te fluisteren. 

Het raakt me, maar ik kan niets doen. Het lijkt erop dat ze te laat zijn voor een afspraak of dat het kind zich heeft misdragen en ze nu met moederlief mee naar huis moet. Het ondeugende, vrolijke kind moet mee, heeft geen keuze.....ze herinnert me aan iets....of nee, aan iemand. 

Even niks, even rust, even nadenken, even twijfelen...

Eva doet het even goed. Ze neemt de zondagse rust om bij te komen. Pluspunten, Eva. Maar ze schuift haar twijfel over haar leven en hoe ze dit invult voor zich uit en dat is minder. Minpunten dus. Zal ze nog tot de ontdekking komen dat er echt meer is in het leven? Of gaat ze toch voor die droom? Voor die carrière?

Gek is ook wel het effect van het meisje. Natuurlijk geniet je van die pure vrolijkheid. Maar waar doet het kind Eva aan denken? Haar eigen jeugd? Vervlogen dromen? Of het feit dat ook Eva in het gareel moet lopen? Niet eens gek mag doen en met een muts met een wollen bolletje op het werk mag verschijnen? Zou het niet leuk zijn als we gewoon aan konden doen wat we wilden? Ongegeneerd naar onze vergaderingen konden huppelen als we daar zin in hadden? Van volwassen mensen wordt verwacht dat ze zich volgens bepaalde regels gedragen (logisch ook, anders werd het echt een puinhoop). Maar dit gaat wel ten koste van allerlei leuke dingen zoals wollen mutsen en regenlaarzen met kikkers tijdens een congres.

Of is het zo dat Eva iemand in het kind herkent? Kent ze het meisje wellicht en is ze het vergeten door de drukte in haar leven?

En wat is er toch aan de hand met Leo?

Ik ga er nog even over nadenken onder het genot van een theetje en een dekentje.

Fijne avond vanavond en tot snel!

xxx