Durf, doe en geniet. Het "Eva" Experiment...
Het gebeurt mij ook nog wel eens. Ik hol dan zo hard door het leven.... Als een jongleur die met alle macht probeert alle 23 ballen in de lucht te houden. (Waarom 23? Lees dat maar in dit blogbericht over mijn bucketlist van een tijdje geleden. Hierin schrijf ik over het enigma rondom het cijfer 23).
Een mens is nooit constant voor de volle 100 % gelukkig. Soms zit iets niet lekker. Soms is dit een relatie, soms een huis of een baan. En dat ene ding kan een gigantisch blok aan je been worden. Je moet ervan af, maar je weet niet hoe. En het is ook nogal wat om je leven radicaal te gaan aanpakken. Want als je de relatie beëindigt, kun je dan wel alleen zijn? En als je het huis verkoopt, vindt je dan wel een andere plek waar je je thuis kan voelen? En als je die baan opzegt, heb je dan nog wel een kans op de arbeidsmarkt?
Allemaal vragen die jou tegenhouden, die jou klein houden, die jou ongelukkig houden. En het ergste is: je doet het zelf.
Nu snap ik heel goed dat je niet zomaar je baan op gaat zeggen omdat die baan toevallig niet helemaal bij je past. Want er zijn miljoenen mensen die een baan hebben die absoluut niet bij ze past. En we zijn allemaal afhankelijk van de centjes die we elke maand verdienen. We dromen misschien allemaal van een Bed & Breakfast in de Toscane. En we willen misschien allemaal wel Life Coach worden en mensen helpen het beste in zichzelf naar boven te halen. En welke jongen wil niet profvoetballer worden? Welk meisje droomt niet van een goedbetaalde baan in de mode?
Dus we moeten dromen, maar we moeten ook realistisch blijven. Wat zei Walt Disney daar nog eens over? Juist "Fantasy and reality often over lap", fantasie en realiteit overlappen vaak. Ook al kun je je baan niet zomaar opzeggen, je kan toch je dromen najagen. Een cursus volgen, meer tijd aan je hobby besteden, muziek gaan maken, gaan sporten, deelnemen aan workshops, dingen doen die je eigenlijk niet durft, maar stiekem wel wil. En het is ontzettend gezond om soms te "ontsnappen" aan de realiteit. Verlies jezelf in een boek, kijk een spannende film, doe eens iets gek, iets spontaans.
Hoe zou het met Eva gaan? Ze stapte zomaar mijn blog in, zonder vooraankondiging. Eerlijk? Ik weet niets over haar. Ze is er ineens en elke keer als ik schrijf, leer ik haar beter kennen. Menig echte schrijver zou zeggen dat dit niet de manier van schrijven is. Want als je begint met je verhaal, moet je al een idee hebben over hoe het verhaal begint en hoe het eindigt. Als begin en eind al in beeld zijn, hoef je ze immers alleen te verbinden met gebeurtenissen.
Maar ik ben geen echte schrijver. Ik verdien er mijn geld niet mee en maak zeker weten regelmatig taalfouten.
In het echte leven weet je ook niet waar het allemaal eindigt. Eva is mijn experiment. Kan ik met mijn dagelijkse portie fantasie een kloppend verhaal schrijven? En kan Eva ons daarnaast meteen iets leren over het leven?
EVA is trouwens meer dan een simpele naam. Ze was natuurlijk die bekende dame met die appel en die vent die Adam heet. Maar dat bedoel ik niet. EVA heeft een bepaalde betekenis. EVA staat voor "Ervaar, Voel, Aanvaard". Ervaar je leven bewust, ga af op je gevoel en aanvaard wat er gebeurt. Go with the Flow en volg je hart.
Here we go...
De wekker gaat. Geen nut. Ik was al wakker.
Zaterdag. Het is zaterdag. Waarom gaat de wekker dan? Ach ja, ik moet die stukken vandaag nog even klaar maken. Dan boodschappen doen. Huishouden. Dan naar de verjaardag van Rox. Maar of ik daar dan nog puf voor heb? Ik heb Rox al weken niet meer gezien. We houden contact via Whatsapp en af en toe bellen we. Hoewel dat meestal niet handig is, omdat we een heel ander leven hebben. Ik werk veel en Rox is pas mama geworden van Isa. Als ik vrij ben, is Rox druk met mama-zijn. Frustrerend. Ik moet er niet aan denken, zo'n kindje. Daar heb ik helemaal geen tijd voor.
Terwijl ik op de knop van de wekker druk, valt mijn oog op het briefje. Mijn maag draait. Hier heb ik nu echt geen zin in. Eerst mijn laptop en dan dat briefje. En dan Leonardo die buiten zat en daarna weer doodleuk binnen....en zelfs niet eens buiten was geweest, volgens Bram. Bram vindt ook dat ik teveel werk en dat is ook zo. Ik heb geen tijd meer voor hem, voor vrije tijd, voor mij....maar ik wil die baan zo graag en ik heb nu de kans om er iets van te maken. Toch?
Zorgvuldig leg ik het briefje in de lade van mijn nachtkastje en besluit er niet meer over na te denken. Als iemand mij wil bereiken, moeten ze maar bellen of appen...."Klaar met die bullshit, Eef . Opstaan!".
Ik dek de tafel, rooster wat brood, zet koffie en roep Bram. Geen gezelligheid vanochtend, nee....afzondering in de studeerkamer en werken. "Dat meen je niet, Eva? Weet je, ik ga de boodschappen wel doen, dan hebben we misschien straks toch nog even tijd om rustig te eten voor je weer weg moet. Ik neem wel een broodje onderweg". De deur slaat dicht. Bram is boos. Mooi.....fijn weekend, Eva.
De rest van de zaterdag verloopt net zo gezellig. Ik werk tot 15.00 uur. Daarna begin ik verwoed aan het schoonmaken van het huis. Bram haalt de boodschappen en bergt ze op, waarna hij de garage gaat opruimen. Lang leve het langs elkaar leven.
Leo laat zich niet zien. Ik heb er ook even geen tijd voor. Ik moet door.
Om 18.00 uur staat de nasi dampend op tafel. We zitten zwijgend naast elkaar te eten, terwijl we het nieuws lezen op Nu.nl op onze telefoons. We checken de statussen van andere mensen op Facebook. We pinnen leuke ideeën voor de tuin op Pinterest. Geen woord wordt gesproken. Hier zitten we dan, beiden 28 jaar. We wonen een half jaar samen. Wat gaat het goed.
Ik bel Rox en zeg dat ik te moe ben om te komen. Ik pak mijn laptop en werk.
"Het moet klaar, Eef".
Ik word wakker. Kramp in mijn nek. Ben ik nou echt in slaap gevallen met mijn hoofd op mijn laptop? Ik wrijf over mijn zere gezicht. Ik voel de afdrukken van de toetsen in mijn huid. De kamer is donker. Alleen het licht van het beeldscherm zorgt voor wat schemer. Ik zie twee oplichtende stipjes op de bank. Een brandt feller dan het ander. Das normaal bij Leo....maar nu lijkt het anders dan anders. Het rechter lichtje is minder fel dan het linker. Ik ben nog slaapdronken en het dringt niet echt tot me door. Ineens zijn de lichtjes weg en hoor ik een oorverdovend geblaas en met een rotvaart vliegt een lomp kattenlijf op me af...."LEO..NEE!".
Een mens is nooit constant voor de volle 100 % gelukkig. Soms zit iets niet lekker. Soms is dit een relatie, soms een huis of een baan. En dat ene ding kan een gigantisch blok aan je been worden. Je moet ervan af, maar je weet niet hoe. En het is ook nogal wat om je leven radicaal te gaan aanpakken. Want als je de relatie beëindigt, kun je dan wel alleen zijn? En als je het huis verkoopt, vindt je dan wel een andere plek waar je je thuis kan voelen? En als je die baan opzegt, heb je dan nog wel een kans op de arbeidsmarkt?
Allemaal vragen die jou tegenhouden, die jou klein houden, die jou ongelukkig houden. En het ergste is: je doet het zelf.
Nu snap ik heel goed dat je niet zomaar je baan op gaat zeggen omdat die baan toevallig niet helemaal bij je past. Want er zijn miljoenen mensen die een baan hebben die absoluut niet bij ze past. En we zijn allemaal afhankelijk van de centjes die we elke maand verdienen. We dromen misschien allemaal van een Bed & Breakfast in de Toscane. En we willen misschien allemaal wel Life Coach worden en mensen helpen het beste in zichzelf naar boven te halen. En welke jongen wil niet profvoetballer worden? Welk meisje droomt niet van een goedbetaalde baan in de mode?
Dus we moeten dromen, maar we moeten ook realistisch blijven. Wat zei Walt Disney daar nog eens over? Juist "Fantasy and reality often over lap", fantasie en realiteit overlappen vaak. Ook al kun je je baan niet zomaar opzeggen, je kan toch je dromen najagen. Een cursus volgen, meer tijd aan je hobby besteden, muziek gaan maken, gaan sporten, deelnemen aan workshops, dingen doen die je eigenlijk niet durft, maar stiekem wel wil. En het is ontzettend gezond om soms te "ontsnappen" aan de realiteit. Verlies jezelf in een boek, kijk een spannende film, doe eens iets gek, iets spontaans.
Hoe zou het met Eva gaan? Ze stapte zomaar mijn blog in, zonder vooraankondiging. Eerlijk? Ik weet niets over haar. Ze is er ineens en elke keer als ik schrijf, leer ik haar beter kennen. Menig echte schrijver zou zeggen dat dit niet de manier van schrijven is. Want als je begint met je verhaal, moet je al een idee hebben over hoe het verhaal begint en hoe het eindigt. Als begin en eind al in beeld zijn, hoef je ze immers alleen te verbinden met gebeurtenissen.
Maar ik ben geen echte schrijver. Ik verdien er mijn geld niet mee en maak zeker weten regelmatig taalfouten.
In het echte leven weet je ook niet waar het allemaal eindigt. Eva is mijn experiment. Kan ik met mijn dagelijkse portie fantasie een kloppend verhaal schrijven? En kan Eva ons daarnaast meteen iets leren over het leven?
EVA is trouwens meer dan een simpele naam. Ze was natuurlijk die bekende dame met die appel en die vent die Adam heet. Maar dat bedoel ik niet. EVA heeft een bepaalde betekenis. EVA staat voor "Ervaar, Voel, Aanvaard". Ervaar je leven bewust, ga af op je gevoel en aanvaard wat er gebeurt. Go with the Flow en volg je hart.
 |
| Ook al is je pad anders dan dat van anderen...ga ervoor! |
Here we go...
De wekker gaat. Geen nut. Ik was al wakker.
Zaterdag. Het is zaterdag. Waarom gaat de wekker dan? Ach ja, ik moet die stukken vandaag nog even klaar maken. Dan boodschappen doen. Huishouden. Dan naar de verjaardag van Rox. Maar of ik daar dan nog puf voor heb? Ik heb Rox al weken niet meer gezien. We houden contact via Whatsapp en af en toe bellen we. Hoewel dat meestal niet handig is, omdat we een heel ander leven hebben. Ik werk veel en Rox is pas mama geworden van Isa. Als ik vrij ben, is Rox druk met mama-zijn. Frustrerend. Ik moet er niet aan denken, zo'n kindje. Daar heb ik helemaal geen tijd voor.
Terwijl ik op de knop van de wekker druk, valt mijn oog op het briefje. Mijn maag draait. Hier heb ik nu echt geen zin in. Eerst mijn laptop en dan dat briefje. En dan Leonardo die buiten zat en daarna weer doodleuk binnen....en zelfs niet eens buiten was geweest, volgens Bram. Bram vindt ook dat ik teveel werk en dat is ook zo. Ik heb geen tijd meer voor hem, voor vrije tijd, voor mij....maar ik wil die baan zo graag en ik heb nu de kans om er iets van te maken. Toch?
Zorgvuldig leg ik het briefje in de lade van mijn nachtkastje en besluit er niet meer over na te denken. Als iemand mij wil bereiken, moeten ze maar bellen of appen...."Klaar met die bullshit, Eef . Opstaan!".
Ik dek de tafel, rooster wat brood, zet koffie en roep Bram. Geen gezelligheid vanochtend, nee....afzondering in de studeerkamer en werken. "Dat meen je niet, Eva? Weet je, ik ga de boodschappen wel doen, dan hebben we misschien straks toch nog even tijd om rustig te eten voor je weer weg moet. Ik neem wel een broodje onderweg". De deur slaat dicht. Bram is boos. Mooi.....fijn weekend, Eva.
De rest van de zaterdag verloopt net zo gezellig. Ik werk tot 15.00 uur. Daarna begin ik verwoed aan het schoonmaken van het huis. Bram haalt de boodschappen en bergt ze op, waarna hij de garage gaat opruimen. Lang leve het langs elkaar leven.
Leo laat zich niet zien. Ik heb er ook even geen tijd voor. Ik moet door.
Om 18.00 uur staat de nasi dampend op tafel. We zitten zwijgend naast elkaar te eten, terwijl we het nieuws lezen op Nu.nl op onze telefoons. We checken de statussen van andere mensen op Facebook. We pinnen leuke ideeën voor de tuin op Pinterest. Geen woord wordt gesproken. Hier zitten we dan, beiden 28 jaar. We wonen een half jaar samen. Wat gaat het goed.
Ik bel Rox en zeg dat ik te moe ben om te komen. Ik pak mijn laptop en werk.
"Het moet klaar, Eef".
- Eva duwt de spanning, het avontuur van gisteren gauw weg. Ze zit weer middenin haar sleur en ze vindt dat best. Want ze wil die baan. Ze heeft er alles voor over. Maar of dat zo slim is. Ze vertelt Bram niet wat er is gebeurt, omdat ze bang is dat hij zal zeggen dat ze te veel doet. Misschien zal hij wel zeggen dat ze overspannen is. Nee, ze waagt het er niet op en houdt haar mond. Hoeveel mensen doen alles voor die ene gave baan? Hoeveel van ons laten daardoor een ander stuk van het leven schieten? Hoe vindt je de balans tussen doelen bereiken en goed leven?
Ik word wakker. Kramp in mijn nek. Ben ik nou echt in slaap gevallen met mijn hoofd op mijn laptop? Ik wrijf over mijn zere gezicht. Ik voel de afdrukken van de toetsen in mijn huid. De kamer is donker. Alleen het licht van het beeldscherm zorgt voor wat schemer. Ik zie twee oplichtende stipjes op de bank. Een brandt feller dan het ander. Das normaal bij Leo....maar nu lijkt het anders dan anders. Het rechter lichtje is minder fel dan het linker. Ik ben nog slaapdronken en het dringt niet echt tot me door. Ineens zijn de lichtjes weg en hoor ik een oorverdovend geblaas en met een rotvaart vliegt een lomp kattenlijf op me af...."LEO..NEE!".
Genoeg voor vandaag.....ik ben benieuwd naar morgen!
Fijne avond!
Liefs, Joyce
Reacties
Een reactie posten