Soms is het even fijn om iemand anders te zijn, toch?

Het was even stil, er was even geen tijd om te bloggen. Ik was even iemand anders.

Dat is waar ik van hou. Soms de realiteit ontvluchten en je fantasie gebruiken. En Carnaval is daar een ideaal feestje voor. Ik kom uit het Zuiden en in het Zuiden feest bijna iedereen mee met Carnaval. Iedereen, behalve mijn dochter....die heeft er niets mee. Hoewel ze verkleden en schminken helemaal geweldig vindt, heeft ze niets met café's en optochten. Zoonlief wel. Die zou het liefst willen dat iedere dag Carnaval was. En Oud en Nieuw...liefst dan allebei tegelijk: verkleden, optochten, schmink en vuurwerk, wat een feest!

Maar na drie dagen optocht kijken in weer en wind en drie keer per dag een andere karakter schminken, is mijn huid schraal en heb ik behoefte aan mijn dekentje, mijn bank en Eva....zullen we eens kijken hoe het met haar gaat? Verder met het "Eva"-experiment! 

Gespannen staar ik naar mijn scherm. 

Ik scrol door mijn mailbox en lees de belangrijkste berichten meteen vluchtig door. 62 Berichten. Niet slecht voor een maandagochtend. Suf neem ik een slok van mijn vers gezette espresso. De cafeïne slaat nog niet in, helaas. Geen reactie van Bert te bekennen. Het is jammer dat hij nooit blij lijkt te zijn met mijn werk. Het is gewoon vanzelfsprekend dat ik weekenden en avonden door werk. Jammer, maar hier moet ik het mee doen. 

Ik scrol verder, los op wat ik meteen kan oplossen en zet een vlaggetje bij dingen die vandaag nog moeten gebeuren. Ineens zie ik een wel erg vreemde afzender in mijn lijst staan......Sjakie.stevens@chocolate.com. 

"Das lekker professioneel, lekker kinderachtig...", mompel ik voor me uit. "Wat bedoel je, Eva?". Jimmy staat achter me en kijkt me vragend aan met zijn ronde, baardloze, onschuldige jongensgezicht. "Oh, nee, niks...laat maar, niets bijzonders". "Ik hoorde van Jessica dat je laptop moeilijk deed vrijdag, klopt dat?". "Oh ja, Jim, heb je vandaag even tijd om dat ding na te kijken? Hij viel uit en ik was even bang dat al mijn werk weg zou zijn. Gelukkig heeft ie zich weer vanzelf hersteld en tja, hij doet het weer. Maar ik vertrouw 'm niet". Jim kijkt me uitdrukkingsloos aan. "Ja, nou, vanzelf herstellen lijkt me sterk, maar ik zal er straks even naar kijken. Ik laat je dan nog wel even weten wanneer ik tijd heb". Hij slentert mijn kantoor uit zonder verder nog iets te zeggen. Het lijkt er niet op dat Jimmy iets te maken heeft met het laptop-incident van vrijdag. 

Met frisse tegenzin richt ik mijn aandacht weer op de maillijst. Oh ja....wat heeft die Sjakie Stevens geschreven? Het zal wel spam zijn, maar toch ben ik nieuwsgierig. Ik lees de tekst van het bericht en krijg het spontaan koud..

"Lieve Eva,

Weet je nog toen je met mij mee ging? Er mochten er maar vijf mee, maar niemand wist dat jij ook gewoon stiekem bij mij was. Samen met Opa Jakob gingen we op avontuur. Het lijkt zo lang geleden. Is het dat misschien ook? Duimendik stof lijkt te vertellen dat het echt te lang geleden is, lieve Eva. En duimendik stof komen we hier vaker tegen. Het wordt steeds erger, Eva. Ben jij ons ook vergeten? 

Liefs en hopelijk tot gauw, 

Sjakie Stevens"

"Als dit een grap is....." Mijn keel is droog, mijn espresso is op en mijn hoofd duizelt. "Eva, kun je zo even bij me komen om wat zaken door te spreken?" Eva??". Ik hoor de stem op de achtergrond, maar het lijkt alsof ik watjes in mijn oren heb. Alles klinkt gedempt. "Eva? Ik heb niet de hele dag, hè. Kom op, tijd is geld, MIJN geld. Dus ik verwacht je binnen twee minuten bij mij op kantoor". Ik kijk hoe Bert mijn kamer uit marcheert en marcheer gedwee achter hem aan. Mijn hoofd tolt nog wat na en ik probeer mezelf te vermannen...."KOM OP, EEF...dat was gewoon wazige spam, jezus, verlies jezelf nou niet weer!". 

Ik plof neer op de leren bank bij Bert op kantoor. Mijn laptop plaats ik op de glazen tafel voor me. Ik tril nog lichtelijk, maar voel dat ik wel weer wat meer van mijn omgeving mee krijg. Ik merk dat Bert me strak aankijkt. "Gaat het, Eva? Beetje hoofdpijn misschien?". "Jaja...", stamel ik aarzelend. "Ik zal zo maar even een paracetamol nemen. Gaat wel weer over". 

De volgende twee uur nemen we de lopende zaken door, plannen we de aankomende zaken en evalueren we de afgeronde zaken. Hoe meer we bespreken, hoe normaler ik me weer ga voelen. Na de bespreking loop ik direct naar mijn kantoor. Jimmy wacht mij daar al op om mijn laptop even onder handen te nemen. Het zal een half uurtje duren, dus ik besluit even te pauzeren in de kantine. Het is mooi weer, dus de enkele collega's die wel pauze nemen, zijn buiten aan de wandel. Ik hoor het gezoem van de koeling en ruik de koffiebonen in het apparaat. 

Wie? Wie doet dit allemaal? Ik neem een slok van mijn kamillethee en staar naar mijn boterham met kaas en komkommer. Wie neemt zich de moeite om mijn laptop bijna te laten crashen? Wie was er in de supermarkt en liet dat briefje achter in dat mandje? En wie is Sjakie? Ja....ik weet wel wie Sjakie is, natuurlijk. "Sjakie en de Chocoladefabriek" was het eerste boek dat ik echt alleen heb gelezen. Het eerste boek in mijn eigen grote boekenkast. Wie doet zich nou voor als het kleine jongetje uit dat boek? En waarom?  Wie het ook is, hij of zij heeft een slecht gevoel voor humor en moet er maar gauw mee kappen....

Die arme Eva. Wat een wazig gedoe. Wie neemt zich toch al die moeite om haar aandacht te trekken? Diegene heeft zeker tijd te veel! Die afleiding kan Eva helemaal niet gebruiken in haar drukke bestaan. Werk, relatie, huis en de rest...das al voldoende, daar kan niets meer bij! 

Of ziet ze dat toch echt verkeerd? We zullen zien! Fijne avond nog! 

xxx