Er is storm op komst. Wat doe je?
Stil en storm gaan heel mooi samen. Gek, hè.
Maar wacht maar...ineens wordt de lucht donker en verdwijnt het vacuüm. De wind laat zich nu duidelijk voelen en waait je haar door elkaar. Gedaan met de rust. Vogels laten zich horen en zoeken dekking. Je wist tijdens de stilte eigenlijk al wat er ging komen, maar nu het zo stormt, is het toch even schrikken.
Zo gaat het ook met de vele gebeurtenissen in het leven. Soms is het stil in alle drukte. Je weet dat er iets komen gaat. Je voelt het. En als het dan zover is, wordt je toch verrast door de kracht van die gebeurtenis, die storm. Iemand wordt ziek, sterft misschien zelfs. Of je krijgt ruzie, grootse theatrale ruzie met tranen en woede. Of je krijgt slecht nieuws op je werk. Het gaat toch niet zo goed met de zaak en er volgen maatregelen. Vervelende, levensveranderende maatregelen. Bedenk je dan goed: je bent niet de enige. De storm treft jou vaak niet alleen. En die storm trekt ook weer over (denk maar aan het vacuüm...zonder storm is er geen stilte). Dit soort stormen zijn moeizaam, moeilijk, meeslepend en vernietigend. Laat de storm op je af komen. Accepteer dat die wind je helemaal door elkaar waait. En ga daarna moedig en strijdlustig verder.
Het kan ook zo zijn dat de stilte wordt veroorzaakt door de sleur van het leven. Het leven is ietwat saai en kabbelt maar wat voort. Bereid je dan goed voor, want die stilte kan ook een voorbode zijn. Het kan zijn dat jijzelf die storm gaat veroorzaken, zelf zorgt voor een frisse wind. En dan is die storm ineens leuk, uitdagend en vernieuwend. Je wil meedeinen en meewaaien. Je wil anderen overrompelen en meeslepen in je enthousiasme. Ik ben momenteel op zoek naar een goeie paraplu. Sterk genoeg en flexibel, stormvast en met een gave kleur. Want ik ben klaar voor de storm.
Een tornado draait met grote kracht om één punt heen. Dit wordt het oog van de storm genoemd. En in dat oog, het midden van de storm, is het stil. Rust en stilte in het midden van ontzettende sterke, meeslepende krachten. Jij bent dat oog, die rust, het midden. Maar hoe blijf je nu rustig in het midden van een tornado van druk, verandering, emoties en gebeurtenissen?
Een aantal belangrijke stappen:
Mijn eerste "kalmte in de storm" moment is nog niet zo lang geleden. In het verleden was ik eerder de storm dat dat er sprake was van kalmte. Nu ik me bewust ben van mijn "stormachtigheid", vind ik het gemakkelijker om de kalmte te vinden. Ik bleef tijdens dat moment kalm. Liet mij niet uitdagen en hield voet bij stuk. Ik bleef beleefd en rustig en kreeg het voor elkaar om te zeggen wat ik voelde en wat ik dacht. Waar ik vroeger over zou gaan in een emotionele tirade, wist ik het gesprek te leiden en kwamen we tot een resultaat.
Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik hard moet werken aan mijn eigen onvoorspelbare klimaat, maar het gaat al stukken beter dan een aantal maanden geleden. Ik ben helaas nog niet altijd de kalmste persoon in de kamer, maar ik krijg het voor elkaar om mijn rust te bewaren als het echt belangrijk is.
Na een drukke, emotionele, uitdagende of confronterende periode volgt vaak een periode van rust en besef. Direct na het overlijden van een dierbare wordt je geleefd. Je beleeft de momenten vaak niet bewust en regelt en doet en gaat maar door. Pas na het definitieve afscheid komt de stilte. En dan kan het gebeuren dat je valt, struikelt. Het zogenaamde zwarte gat heeft je dan gevonden en je valt er zomaar in.
Maar ook na een door jezelf veroorzaakte storm (nieuwe baan, nieuwe uitdaging, nieuwe avonturen!) kom je die stilte vaak tegen. Ik noem dat een "inkakmoment". Je rent maar door vol enthousiasme en echt...ooit komt dat moment van "en nu?"....stilte....
Soms moet je uitkijken voor die stilte na de storm. Soms moet je doorgaan en een sprong over het zwarte gat maken. Soms moet je die stilte nu juist omarmen en ervan genieten. Want zo stil wordt het niet zo gauw.
Die stilte is iets waarin ik me niet herken. Ik ben niet zo vaak stil, hou meer van het stormachtige in mijn karakter. Hoewel ik besef dat kalmte en stilte bij tijd en wijle onmisbaar is. Momenten van bezinning, voorbereiding op wat komen gaat...het hoort allemaal bij het leven. Storm en stilte, Ying en Yang.
Ik zit momenteel met mijn stormachtige karakter in een stilte...een stilte voor de storm. Het duurt me wat lang en ik word ongeduldig. Maar ik wacht op wat komen gaat en verheug mij erop. Want dat die storm komt, is zeker.
Liefs, Joyce
Zo is er de stilte voor de storm.
Voor de wind opzet en de regen komt, is het vaak opvallend stil. Er is geen briesje te bekennen en de vogels zitten afwachtend in de bomen. Dat er niets waait, komt door het feit dat de storm elders dendert en dat zorgt voor een vacuüm waarin nu juist jij op dat moment zit. Gevolg: er waait geen wind bij jou.Maar wacht maar...ineens wordt de lucht donker en verdwijnt het vacuüm. De wind laat zich nu duidelijk voelen en waait je haar door elkaar. Gedaan met de rust. Vogels laten zich horen en zoeken dekking. Je wist tijdens de stilte eigenlijk al wat er ging komen, maar nu het zo stormt, is het toch even schrikken.
Zo gaat het ook met de vele gebeurtenissen in het leven. Soms is het stil in alle drukte. Je weet dat er iets komen gaat. Je voelt het. En als het dan zover is, wordt je toch verrast door de kracht van die gebeurtenis, die storm. Iemand wordt ziek, sterft misschien zelfs. Of je krijgt ruzie, grootse theatrale ruzie met tranen en woede. Of je krijgt slecht nieuws op je werk. Het gaat toch niet zo goed met de zaak en er volgen maatregelen. Vervelende, levensveranderende maatregelen. Bedenk je dan goed: je bent niet de enige. De storm treft jou vaak niet alleen. En die storm trekt ook weer over (denk maar aan het vacuüm...zonder storm is er geen stilte). Dit soort stormen zijn moeizaam, moeilijk, meeslepend en vernietigend. Laat de storm op je af komen. Accepteer dat die wind je helemaal door elkaar waait. En ga daarna moedig en strijdlustig verder.
Dan is er natuurlijk nog de stilte in de storm.
Een tornado draait met grote kracht om één punt heen. Dit wordt het oog van de storm genoemd. En in dat oog, het midden van de storm, is het stil. Rust en stilte in het midden van ontzettende sterke, meeslepende krachten. Jij bent dat oog, die rust, het midden. Maar hoe blijf je nu rustig in het midden van een tornado van druk, verandering, emoties en gebeurtenissen?
Een aantal belangrijke stappen:
- Doe een zelfanalyse. Wat denk je en waarom? Waarom wil je boos of geïrriteerd raken? Bekijk je gedachten objectief zodat je het probleem rustig kunt aanpakken.
- Leef je in in de ander. Daar komt "empathie" weer om de hoek kijken!
- Analyseer de situatie. Wat zegt de ander eigenlijk? Schat je de situatie wel goed in? Is het opbouwende kritiek of is er echt meer aan de hand? En wees eerlijk. Overdrijf je niet? Bekijk ook jouw eigen gedrag eens goed.
- Neem beslissingen. Je bent niet het slachtoffer. Durf ook "nee" te zeggen.
- Geef duidelijk aan wat je wil en blijf beleefd.
- Praat in de wij-vorm. Zo benadruk je het samenwerken en de saamhorigheid. Bijvoorbeeld: "Hoe kunnen wij deze situatie aanpakken?".
- Laat je gevoelens zien en luister.
- Ken jezelf. Reageer je vaak heftig? Kies dan bewust voor een andere reactie. Hou jezelf in en wordt eens niet boos. Loop je altijd weg? Laat dat nou eens! Ga nu eens het gesprek aan.
- Het welbekende tellen: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9 ,10.
Mijn eerste "kalmte in de storm" moment is nog niet zo lang geleden. In het verleden was ik eerder de storm dat dat er sprake was van kalmte. Nu ik me bewust ben van mijn "stormachtigheid", vind ik het gemakkelijker om de kalmte te vinden. Ik bleef tijdens dat moment kalm. Liet mij niet uitdagen en hield voet bij stuk. Ik bleef beleefd en rustig en kreeg het voor elkaar om te zeggen wat ik voelde en wat ik dacht. Waar ik vroeger over zou gaan in een emotionele tirade, wist ik het gesprek te leiden en kwamen we tot een resultaat.
Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik hard moet werken aan mijn eigen onvoorspelbare klimaat, maar het gaat al stukken beter dan een aantal maanden geleden. Ik ben helaas nog niet altijd de kalmste persoon in de kamer, maar ik krijg het voor elkaar om mijn rust te bewaren als het echt belangrijk is.
En als laatste is er dan nog de stilte na de storm.
Na een drukke, emotionele, uitdagende of confronterende periode volgt vaak een periode van rust en besef. Direct na het overlijden van een dierbare wordt je geleefd. Je beleeft de momenten vaak niet bewust en regelt en doet en gaat maar door. Pas na het definitieve afscheid komt de stilte. En dan kan het gebeuren dat je valt, struikelt. Het zogenaamde zwarte gat heeft je dan gevonden en je valt er zomaar in.
Maar ook na een door jezelf veroorzaakte storm (nieuwe baan, nieuwe uitdaging, nieuwe avonturen!) kom je die stilte vaak tegen. Ik noem dat een "inkakmoment". Je rent maar door vol enthousiasme en echt...ooit komt dat moment van "en nu?"....stilte....
Soms moet je uitkijken voor die stilte na de storm. Soms moet je doorgaan en een sprong over het zwarte gat maken. Soms moet je die stilte nu juist omarmen en ervan genieten. Want zo stil wordt het niet zo gauw.
Die stilte is iets waarin ik me niet herken. Ik ben niet zo vaak stil, hou meer van het stormachtige in mijn karakter. Hoewel ik besef dat kalmte en stilte bij tijd en wijle onmisbaar is. Momenten van bezinning, voorbereiding op wat komen gaat...het hoort allemaal bij het leven. Storm en stilte, Ying en Yang.
Ik zit momenteel met mijn stormachtige karakter in een stilte...een stilte voor de storm. Het duurt me wat lang en ik word ongeduldig. Maar ik wacht op wat komen gaat en verheug mij erop. Want dat die storm komt, is zeker.
Reacties
Een reactie posten