Tijd voor verandering, punt uit!

Joh....soms zit het mee en soms..

Sinds de kerstvakantie is mijn auto stuk. Het is een mooie Opel Vectra station uit 2007 met alles erop en eraan. Vorig jaar heeft de auto me al een kapitaal gekost. Waterschade....zonder dat ik in de buurt van water ben gekomen. Gek hè. Het bleek dat de autoruit niet goed was geplaatst en dat daardoor een lekkage was ontstaan. Allerlei elektronische dingen waren beschadigd....de auto stonk en de bekleding was zo nat dat we de auto 3 dagen lang bij de autogarage hebben laten staan om te drogen.

Nu staat hij sinds eind december stil. Verroert zich niet. Begin december kreeg de auto kuren. In eerste instantie dachten we dat de accu kapot was. Het bleek inderdaad dat dat ding niet alleen niet meer goed werkte, maar dat ie ook te klein was voor mijn auto. Rot garage......zo hebben ze de auto verkocht. Met een te kleine accu. En bedankt.

Maar goed, nieuwe accu laten plaatsen en het ding reed weer. Even....na nieuwjaar bleef ie staan. Hij reed gewoon, ik parkeer en toen...niks meer. Overleden.

Sinds die dag ben ik druk aan het bellen om een monteur te vinden. De meesten hebben het te druk en het weer speelt niet mee. Mijn vertrouwen in monteurs is trouwens naar nul gedaald sinds de problemen van vorig jaar. Maar goed, we weten nu wat er aan de hand is en het hele grapje gaat weer een kapitaal kosten. In het beste geval 1800 euro. In het slechtste geval 3000 euro. Mijn eerste reactie: weg dat ding!! Maar ja, na lang denken, hebben we toch besloten het kreng te laten maken.

Op de dag van die beslissing werd onze tweede auto, onze oude Audi, afgekeurd.

Ik ben er wel even klaar mee.

De Opel moet worden opgehaald en het zal wel ongeveer twee weken duren voor ie klaar is. De Audi moet zo snel mogelijk worden gerepareerd, zodat ik weer mobiel ben met de kids.

Mijn man zit thuis met vreselijke nekklachten, zoonlief heeft nog last van waterpokken en buikgriep, mijn maag gaat alle kanten op.......het gaat goed. Alleen dochterlief is nog fit.

Maar er is ook leuk nieuws! We hebben een nieuw gezinslid! Het verlies van onze trouwe Bo (2016), Kyra (2015) en Dana (2014) heeft ons zoveel verdriet gedaan, maar heeft ons ook doen beseffen dat vakanties in zonovergoten landen niet belangrijk zijn voor ons gezin. We hadden een plekje vrij in ons gezin en we gingen op zoek naar een zusje dat bij ons past. En we vonden lieve Lola. Ze past dan ook perfect. Ze is lief, aanhankelijk, leergierig en zachtaardig. Daarnaast heeft ze een flinke dosis humor en is vanaf eerste kennismaking ons lieve kleine meisje. Dat moment van herkenning was er en ze mocht meteen met ons mee naar huis.

Nu heeft Lola sinds gisteren last van haar buikje. Ze voelde zich gisteren helemaal niet lekker, maar sinds vanmiddag gaat het beter. Puppy's hebben gauw last van darmprobleempjes en eigenlijk zou ik niet zo in paniek moeten schieten, maar ja, ik heb genoeg meegemaakt met mijn viervoeters, dus ik schoot er toch in....in de paniekmodus. 

Ik heb er ook genoeg van. Van die tegenvallers. Van die moeilijkheden. Van het gedoe van de laatste tijd. Het lijkt alsof het niet ophoudt. Van het een komt het ander en mijn maag is helemaal de weg kwijt. 

Ik voel met net als die auto die buiten staat. Ik kom niet vooruit. Blijf steken. Ik ben kapot, maar de monteurs willen me niet afslepen, omdat de inwendige problemen waarschijnlijk te heftig zijn. En omdat er niets verandert, wordt het probleem steeds groter. 

Echt...de ruiten van mijn Opel gaan sinds vanochtend ineens vanzelf open en dicht.....het doet me bijna denken aan die film van Stephen King, Christine........auto's doen soms gewoon wat ze zelf willen, lijkt het wel.

Wat staat er dan voor mij op de planning als ik niet verander? Ga ik dan ook zo'n gekke fratsen uithalen? 

Ik heb natuurlijk niet alle gebeurtenissen in de hand. Maar het is me nu wel duidelijk dat ik iets moet doen. Want zo gaat het niet meer. Ik slaap amper en mijn lijf is letterlijk op. Weer. Voor de zoveelste keer. Dus het wordt tijd dat ik dingen radicaal ga aanpakken, want stapje voor stapje is voor mijn maag niet genoeg. Voor mijn hersenen trouwens ook niet. Voor mijn gezin ook niet. 

Hoewel ik het niet aanraad, ga ik het wel doen. Want als ik moet wachten op die monteur die mij gaat helpen, dan kan ik beter meteen het sloopbedrijf bellen. Tijd voor een nieuwe ik. Dag sputterende motor, doei kapotte knipperlichten. 

Ik zie jullie morgen. 06.00 uur gaat de wekker voor een fris en fruitige nieuwe start. 

Liefs, van een mama met een nieuwe drive en een aanhanger vol reserveonderdelen, xxx