Ik ben het. Aangenaam!
Toen ik een tijdje geleden tijdens het ontbijt nadacht over hoe ik hier in godsnaam terecht ben gekomen en waar ik nu eigenlijk heen wilde, wist ik nog niet wat ik nu weet.
Maar ik ben erachter.....ik ben erachter gekomen dat ik iets vergeten was. Iets belangrijks.
Ik heb het jaren geleden achtergelaten toen ik overrompeld werd door allerlei keuzes. Huis kopen, huis verbouwen, meer geld verdienen en dus meer werken, meer verbouwen, kindjes krijgen, groter wonen, doorzetten en doorbijten. Ik was op het lopend band van het leven terecht gekomen en tjonge jonge...de tijd begon om te vliegen.
Vroeger...vroeger kropen de dagen voorbij. Met 14 jaar kon ik niet wachten om 16 te worden, want dan mocht ik voor het eerst op stap. Maar ja...toen ik 14 was, duurde één week 3 en een half jaar...tenminste zo voelde dat.
Nu knipper ik een keer met mijn ogen en de week is om. We vliegen van school, naar werk, naar de supermarkt, met de hond door het bos, naar zwemles, naar voetbalclub, naar huis, onder de douche, op de bank en gauw naar bed.
En we leggen de lat hoog. We moeten scoren op het werk, we moeten ons huis schoon en ook nog eens gezellig hebben. We moeten strak in ons vel zitten en hipper dan hip uitzien. We moeten ons gezicht laten zien tijdens belangrijke gebeurtenissen en verplichte gezelligheden. We moeten dan fit, jong, sportief en succesvol uitzien.
Kijk eens een half uur echt goed naar de tv...analyseer wat je precies ziet. De reclame's zijn gevuld met perfecte gezinnen, huisvrouwen die met Dettol zorgen dat het huis steriel is, mooie madammen die met een zakje kruiden een geweldig diner op tafel toveren. Ik zie geen wallen, geen vlekken in de broek. Nope. Basic Fit roept ons op om van die bank af te komen en te gaan zweten en spieren te kweken "Kom op Nou!!". Niks uitrusten na een lange dag...nee...opstaan, want je moet strak en slank zijn. Doutzen Kroes huppelt nog even langs en vertelt je met haar mooie, perfecte lipjes dat ze een nieuwe sportkledinglijn heeft. Hieperdepiep Hoera.
Ik zap even. CSI....een mooie blonde dame onderzoekt een dood lichaam. Ze is gekleed in een prachtig beige mantelpakje en draagt torenhoge hakjes. Haar haar is net door de stijltang gehaald en haar nagellak lijkt nog nat. Ze gooit haar haar naar achter terwijl ze haar overdreven knappe collega bevallig aankijkt. De zon weerkaatst in haar zorgvuldig aangebrachte lipgloss.
"Hou op, zeg.....". Never...echt nooit verschijn ik zo op mijn werk. Laat staan als ik voor mijn centen overleden mensen op de plek van overlijden moet onderzoeken.
En die wereld waarin wij leven, die oppervlakkigheid, die snelheid, die nadruk op presteren, heeft er bij mij voor gezorgd dat ik mezelf even heb achtergelaten. Ik moest immers ook presteren, groter wonen, op tijd aan kindjes beginnen, weer meer gaan werken, er goed uit blijven zien, een gezellig huis hebben, schoon en fris..bla bla bla.
En dat is het vaak...bla bla bla. Want het leven is meer dan werken, meer dan een groot huis, meer dan een dure auto. Meer dan bla bla bla.
En zo is het op tv ook. Gelukkig zijn er nog wel realistische programma's tussen alle poep. Documentaires die je informeren, praatprogramma's over zaken die er wel toe doen.
En dan heb je nog de ietsjes overdreven realityprogramma's van bijvoorbeeld TLC. En eerlijk? Die bevallen me wel. Iets gewichtige dames die ook een mooie trouwjurk vinden. Mensen met gewone figuurtjes die een beetje hulp krijgen bij het samenstellen van een nieuwe garderobe of een kek kapsel. Programma's waarin onzekerheden worden benoemd en bejubeld. "Ben je onzeker? Why! You're beautiful!". TLC doet dat leuk. Chapeau!
Ik ga terug naar hoe ik was. En tja, dat is wel ietsjes anders dan wat ik dacht dat ik nu zou moeten zijn. Want het moederschap en het bereiken van een andere leeftijd betekent niet dat ik mee moet draaien in de malle molen. Ik lees ontzettend veel blogs en velen lijken op elkaar. Net als ik zijn deze bloggers zoekend, aftastend en onderzoekend. Veel van hetzelfde komt langs. Logisch, want we kampen allemaal met dezelfde probleempjes en gevoelens. En vaak komen ze aan het eind uit op een puur leven, gevuld met Yoga, mindfulness, bewustwording, veganisme, sporten, vasten, mediteren, geurkaarsjes enz. enz. enz. Ze worden bloggoeroe's over het perfecte leven met een sterk lijf en verre reizen enz. enz. enz.
En ik?
Zeg eerlijk. Je hebt stiekem gedacht dat ik vandaag om 6 uur op zou staan om de zon te begroeten met een beker magere Turkse Yoghurt en vers fruit. Waarna ik joggend broodjes zou gaan halen voor manlief en kids. Ik zou de tafel dekken, waarna ik met een huppeltje de douche in zou springen om daarna fris en fruitig in mijn nieuwe beige mantelpakje al zingend de kids wakker te maken.
HAHAHA! Nee.....dat gaat 'm niet worden.
Ik ga wel weer de creatieve losbol zijn. Ook al vindt je mijn overdreven ringen en mijn sneakers niet mooi..ik doe ze om en aan. Ik ga weer dansen door de kamer, want ja, dat is leuk. Mijn huis is niet standaard en niet overal even brandschoon, maar ja, het is zo. Clean Desk betekent rust in je hoofd? Jammer, maar niet bij mij. Moet ik nog een cursus leidinggeven nemen, omdat dat zogenaamd past bij mijn baan? Nee, ik denk het niet. Of nee, ik weet het zeker. Ik kan ontzettend goed samenwerken en weet wat er moet gebeuren. En dus, nee, ik hoef geen cursus. Als ik al moet leidinggeven dan doe ik dat vanuit de ziel, vanuit mijn gevoel. Daar kan geen cursus aan tippen.
Ik ga de dag weer plukken en ga op zoek naar meer creativiteit en neem weer de nodige risico's. Vroeger maakte ik mij niet druk om waar ik werkte, wie mijn baas was, waar ik woonde. Als ik maar mijn ding kon doen. Nu overheerst het plannen en de verantwoordelijkheden. Maar goed, dat regel ik ook wel. Maar dan van dag tot dag. Welke weg ik ga nemen, zie ik wel. Omkijken doe ik alleen omdat het soms leuk is om herinneringen op te halen.
Dus nee, ik word geen gezondheidsgoeroe. Ik ga terug naar mijn roots. Zingen, dansen, schilderen, schrijven, lezen, onderzoeken. Zo was ik toen ik amper kon lopen. Ontdekken. Ik wilde zo snel mogelijk leren praten, zodat ik kon communiceren. Ik wilde zoveel mogelijk boeken lezen om zoveel mogelijk te leren. Ik wilde fantaseren en fantasie omzetten in beeld en geluid. Ik wilde mensen laten lachen, mensen ontroeren. Zo klein als ik was, ik zocht het podium op. En zo wil ik weer zijn. Terug naar die kleine entertainer, met de rare pakjes en een flinke dosis humor.
Ik ben terug. Gelukkig maar. En ik verheug me op morgen.
Veel liefs van mij. xxx
Maar ik ben erachter.....ik ben erachter gekomen dat ik iets vergeten was. Iets belangrijks.
Ik heb het jaren geleden achtergelaten toen ik overrompeld werd door allerlei keuzes. Huis kopen, huis verbouwen, meer geld verdienen en dus meer werken, meer verbouwen, kindjes krijgen, groter wonen, doorzetten en doorbijten. Ik was op het lopend band van het leven terecht gekomen en tjonge jonge...de tijd begon om te vliegen.
Vroeger...vroeger kropen de dagen voorbij. Met 14 jaar kon ik niet wachten om 16 te worden, want dan mocht ik voor het eerst op stap. Maar ja...toen ik 14 was, duurde één week 3 en een half jaar...tenminste zo voelde dat.
Nu knipper ik een keer met mijn ogen en de week is om. We vliegen van school, naar werk, naar de supermarkt, met de hond door het bos, naar zwemles, naar voetbalclub, naar huis, onder de douche, op de bank en gauw naar bed.
En we leggen de lat hoog. We moeten scoren op het werk, we moeten ons huis schoon en ook nog eens gezellig hebben. We moeten strak in ons vel zitten en hipper dan hip uitzien. We moeten ons gezicht laten zien tijdens belangrijke gebeurtenissen en verplichte gezelligheden. We moeten dan fit, jong, sportief en succesvol uitzien.
Kijk eens een half uur echt goed naar de tv...analyseer wat je precies ziet. De reclame's zijn gevuld met perfecte gezinnen, huisvrouwen die met Dettol zorgen dat het huis steriel is, mooie madammen die met een zakje kruiden een geweldig diner op tafel toveren. Ik zie geen wallen, geen vlekken in de broek. Nope. Basic Fit roept ons op om van die bank af te komen en te gaan zweten en spieren te kweken "Kom op Nou!!". Niks uitrusten na een lange dag...nee...opstaan, want je moet strak en slank zijn. Doutzen Kroes huppelt nog even langs en vertelt je met haar mooie, perfecte lipjes dat ze een nieuwe sportkledinglijn heeft. Hieperdepiep Hoera.
Ik zap even. CSI....een mooie blonde dame onderzoekt een dood lichaam. Ze is gekleed in een prachtig beige mantelpakje en draagt torenhoge hakjes. Haar haar is net door de stijltang gehaald en haar nagellak lijkt nog nat. Ze gooit haar haar naar achter terwijl ze haar overdreven knappe collega bevallig aankijkt. De zon weerkaatst in haar zorgvuldig aangebrachte lipgloss.
"Hou op, zeg.....". Never...echt nooit verschijn ik zo op mijn werk. Laat staan als ik voor mijn centen overleden mensen op de plek van overlijden moet onderzoeken.
En die wereld waarin wij leven, die oppervlakkigheid, die snelheid, die nadruk op presteren, heeft er bij mij voor gezorgd dat ik mezelf even heb achtergelaten. Ik moest immers ook presteren, groter wonen, op tijd aan kindjes beginnen, weer meer gaan werken, er goed uit blijven zien, een gezellig huis hebben, schoon en fris..bla bla bla.
En dat is het vaak...bla bla bla. Want het leven is meer dan werken, meer dan een groot huis, meer dan een dure auto. Meer dan bla bla bla.
En zo is het op tv ook. Gelukkig zijn er nog wel realistische programma's tussen alle poep. Documentaires die je informeren, praatprogramma's over zaken die er wel toe doen.
En dan heb je nog de ietsjes overdreven realityprogramma's van bijvoorbeeld TLC. En eerlijk? Die bevallen me wel. Iets gewichtige dames die ook een mooie trouwjurk vinden. Mensen met gewone figuurtjes die een beetje hulp krijgen bij het samenstellen van een nieuwe garderobe of een kek kapsel. Programma's waarin onzekerheden worden benoemd en bejubeld. "Ben je onzeker? Why! You're beautiful!". TLC doet dat leuk. Chapeau!
Ik ga terug naar hoe ik was. En tja, dat is wel ietsjes anders dan wat ik dacht dat ik nu zou moeten zijn. Want het moederschap en het bereiken van een andere leeftijd betekent niet dat ik mee moet draaien in de malle molen. Ik lees ontzettend veel blogs en velen lijken op elkaar. Net als ik zijn deze bloggers zoekend, aftastend en onderzoekend. Veel van hetzelfde komt langs. Logisch, want we kampen allemaal met dezelfde probleempjes en gevoelens. En vaak komen ze aan het eind uit op een puur leven, gevuld met Yoga, mindfulness, bewustwording, veganisme, sporten, vasten, mediteren, geurkaarsjes enz. enz. enz. Ze worden bloggoeroe's over het perfecte leven met een sterk lijf en verre reizen enz. enz. enz.
En ik?
Zeg eerlijk. Je hebt stiekem gedacht dat ik vandaag om 6 uur op zou staan om de zon te begroeten met een beker magere Turkse Yoghurt en vers fruit. Waarna ik joggend broodjes zou gaan halen voor manlief en kids. Ik zou de tafel dekken, waarna ik met een huppeltje de douche in zou springen om daarna fris en fruitig in mijn nieuwe beige mantelpakje al zingend de kids wakker te maken.
HAHAHA! Nee.....dat gaat 'm niet worden.
Ik ga wel weer de creatieve losbol zijn. Ook al vindt je mijn overdreven ringen en mijn sneakers niet mooi..ik doe ze om en aan. Ik ga weer dansen door de kamer, want ja, dat is leuk. Mijn huis is niet standaard en niet overal even brandschoon, maar ja, het is zo. Clean Desk betekent rust in je hoofd? Jammer, maar niet bij mij. Moet ik nog een cursus leidinggeven nemen, omdat dat zogenaamd past bij mijn baan? Nee, ik denk het niet. Of nee, ik weet het zeker. Ik kan ontzettend goed samenwerken en weet wat er moet gebeuren. En dus, nee, ik hoef geen cursus. Als ik al moet leidinggeven dan doe ik dat vanuit de ziel, vanuit mijn gevoel. Daar kan geen cursus aan tippen.
Ik ga de dag weer plukken en ga op zoek naar meer creativiteit en neem weer de nodige risico's. Vroeger maakte ik mij niet druk om waar ik werkte, wie mijn baas was, waar ik woonde. Als ik maar mijn ding kon doen. Nu overheerst het plannen en de verantwoordelijkheden. Maar goed, dat regel ik ook wel. Maar dan van dag tot dag. Welke weg ik ga nemen, zie ik wel. Omkijken doe ik alleen omdat het soms leuk is om herinneringen op te halen.
Dus nee, ik word geen gezondheidsgoeroe. Ik ga terug naar mijn roots. Zingen, dansen, schilderen, schrijven, lezen, onderzoeken. Zo was ik toen ik amper kon lopen. Ontdekken. Ik wilde zo snel mogelijk leren praten, zodat ik kon communiceren. Ik wilde zoveel mogelijk boeken lezen om zoveel mogelijk te leren. Ik wilde fantaseren en fantasie omzetten in beeld en geluid. Ik wilde mensen laten lachen, mensen ontroeren. Zo klein als ik was, ik zocht het podium op. En zo wil ik weer zijn. Terug naar die kleine entertainer, met de rare pakjes en een flinke dosis humor.
Ik ben terug. Gelukkig maar. En ik verheug me op morgen.
Veel liefs van mij. xxx
Reacties
Een reactie posten