Verander je leven in 1.236.258 stapjes! Er is helaas geen afkorting, maar het is het waard!

Wees gerust. Het zijn er niet echt 1.236.258. Maar het zijn er wel veel en er komt soms echt een beetje bloed en zweet bij kijken. En soms, ja soms...vloeien er ook tranen. 

Toen ik in november 2016 begon met bloggen, wilde ik mijn leven ook veranderen. En ik dacht echt (hoe naïef kun je zijn) dat ik dat wel even binnen een paar weekjes voor elkaar zou krijgen. Het is nu maart 2018 en ik heb mijn leven inderdaad weten te veranderen. Maar ik ben er nog lang niet. 

Maar eigenlijk gaat het helemaal niet om het behalen van de einddoelen. Wat die einddoelen ook mogen zijn. Het gaat nu juist om het proces. Het proces van veranderen is de essentie van het leven. Dat klinkt heel zwaar, maar het is waar. Op het moment dat jij ervoor kiest om je beste leven te leiden en te werken aan je 'ik'....dan pas ga je echt leven. Dan pas daag je jezelf dagelijks uit. Dan pas ga je bewust met je voeding om, zodat je lijf zich optimaal voelt. Dan pas sta je stil bij wat er om je heen gebeurt. 

Vrijdagmiddag heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt om, samen met een geweldige vriendin, naar tattoo shops te gaan om te vragen of ik misschien genoeg talent heb om eventueel ooit aan de slag te gaan in een shop. Eerlijk? Ik weet niet eens of ik dat wel echt wil. Want mijn pijlen zijn nu immers gericht op een HBO studie. Maar de woorden "Nu of Nooit" spoken de laatste tijd hevig door mijn hoofd. 

 Het was een leerzame roadtrip. Van gesloten deuren via arrogante kwallen tot een goed gesprek met geweldige tips. Mijn doel op dat moment? Mezelf uitdagen en erachter komen welk pad ik nu echt wil volgen. Ben ik verder gekomen? Dat kun je wel zeggen:

• Doelgericht heb ik mijn comfort zone weer eens verlaten. Durf ik wel mijn tekeningen voor te leggen aan mensen die ik niet ken? Ik weet dat de tattoo wereld nu echt niet zit te wachten op een druif van 40 die net een jaartje tekent. Maar daar heb ik twee wijze woorden voor: "Fuck it!" (excusez-moi voor het taalgebruik, maar soms is dit gewoon nodig). 
• Ik heb dus mijn "Fuck it"(again....I'm sorry) mentaliteit wederom ontdekt en omarmd. 
• Arrogantie en desinteresse doen me niets. In een van de  shops wilde de eigenaar niet eens even een kijkje nemen in mijn map. Sterker nog: een andere medewerker mocht daardoor ook niet even kijken of mijn werk überhaupt enigszins goed is. Ik vroeg alleen om advies en ik kreeg een ongeïnteresseerd "Nee". En het enige dat ik kon denken is: "wat zielig en sneu". Die kerel is op de tattoo troon geboren natuurlijk. Die heeft het niet nodig om het voetvolk een stapje verder te helpen. Maar dat is prima. 
• Het besef dat ik dit soort dingen wat beter moet plannen. Het is misschien handig als ik van te voren precies weet waar iets ligt en wanneer het open is. Suf, maar een van de shops bleek alleen op afspraak te werken....resultaat: een gesloten deur. 
• Na een goed gesprek bij de laatste shop, bekroop me steeds meer het gevoel dat dit het toch niet is voor mij. Mijn werk is goed, maar moet nog beter. Mijn map is leuk, maar mist zo ontzettend veel. Ik moet digitaal gaan tekenen, meer tekenen en een stageplek vinden. Heb ik daar wel tijd voor? EN....heb ik daar wel zin in? 
• Het vak is zwaar. Lange dagen. Onzekerheid. Kritiek. Pijn aan je spieren en botten van de vreemde houding die je vaak moet aannemen. Ik heb toch wel meer respect gekregen voor die kunstenaars. Maar of het iets voor mij is?
• Vriendschap is zo belangrijk. Wat heb ik toch een fijne vriendin. Thnx Liefie voor je steun! Wat was het weer gezellig en fijn. En het gekke is... we zijn er weer achter gekomen dat ons pad zowat synchroon loopt. We nemen nu weer gelijktijdig een nieuwe aftakking van dat pad en dat is heel bijzonder. Succes lieverd! 

In november 2016 was ik een ander mens. Ik wilde veranderen, maar deed er eigenlijk niets aan. De mens wil wel veranderen, maar daadwerkelijk actie ondernemen is een heel ander verhaal. Het is gemakkelijk om te blijven steken in je oude ik. Maar echt veranderen vraagt om lef, uithoudingsvermogen en discipline. Ik dacht toen dat het leven geweldig zou zijn als ik fit, moedig en succesvol zou zijn. Maar de weg naar fit, moedig en succesvol is pas geweldig! 

Elke dag zie ik op tegen de pijn en de vermoeidheid van het sporten. Ik puf en zucht dan nog even als ieder ander mens, maar ik begin. En tijdens het sporten krijg ik energie, wil ik mezelf uitdagen en voel ik mijn lijf sterker worden. 

In november 2016 dacht ik dat de wereld aan mijn voeten zou liggen als ik elke dag vroeg op zou staan. Ik zou tijd hebben om de dag te beginnen met Yoga. Ik zou schrijven en mijn koffie drinken terwijl ik de zon op zou zien gaan. Ik zou de was al doen en misschien zelfs de strijk al weg hebben gewerkt. De realiteit is iets anders. Ik ben nog moe als de wekker gaat. Te moe om meteen aan de Yoga te gaan. De hond moet eerst uit, dus ik moet in m'n kleren springen en naar buiten met Lola. Ik ben 's morgens echt te suf om te schrijven en de zon gaat op als ik met Lola loop, dus die koffie kan dan wel vergeten. De was kan ik echt 's morgens niet doen, want in de tussentijd eist zoonlief mijn aandacht wel weer op. 

Maar het is mooi. De wandelingen met Lola maken me gelukkig. De koffie smaakt beter bij het ontbijt met de kids. De was doe ik 's middags als ik toch echt meer tijd heb. 

Je leven verander je dus in ongeveer 1.236.258 stapjes. Soms een stapje naar voren, soms een stapje terug. Je wordt niet ineens wakker als een fit, gezond, gelukkig en succesvol mens. Je moet er iedere dag aan werken. En dat is puur geluk. 

Liefs, 

Joyce