Hallo 2018! Hallo besluiteloosheid! Goede voornemens en moeilijke keuzes, het jaar begint al goed!

Kerstavond 2017. Mijn moeder is opgenomen in het ziekenhuis. Ze heeft een longontsteking en een infectie. Er wordt onderzocht of het om een virus of een bacterie gaat.

Eerste kerstdag. Het gaat slechter met mijn moeder. Ze gaat achteruit in plaats van vooruit. Ze wordt opgenomen op de Intensive Care afdeling.

Tweede kerstdag. De situatie is onder controle. Ik kan met mijn gezin uit eten. Beetje kerstsfeer proeven. Mams heeft het influenza virus. Daartegen bestaat geen antibioticum. Maar toch wordt het ingezet.

31 december 2017. Het jaar is bijna voorbij. Mams mag naar huis. Eindelijk. Het herstel gaat nog lang duren....maanden. Maar ze heeft het gered. Ze is er nog en ze is nog van plan lang te blijven.

3 januari 2018. Vanochtend hebben we de kerstcadeautjes bij mijn ouders uitgepakt. Lang kunnen we niet blijven. Maar dat maakt niet uit. Het is allemaal goud waard.

Dankbaar. Blij. Opgelucht. En besluiteloos. Het lijkt even alsof ik weer aan het begin van mijn reis sta. Mijn reis door de mysteries van het leven. Ik dacht dat ik al aardig op weg was. En nu weet ik het even niet meer. Het besef van de kwetsbaarheid van het leven heeft mij weer even van het spoor gegooid. Ik ben even van het padje af.

Ik realiseer me dat ik toch iets meer moet hebben. Maar wat dan? Ik voel het rommelen in mijn buik. en ik weet wat dat betekent. Nee, geen problemen met mijn spijsvertering. Dat rommelen is een teken van onrust. En die onrust wordt veroorzaakt door de honger naar verandering. Ik moet weer. Ik moet mijn leven weer omgooien. Het is niet genoeg. Nee, mijn brein wil nieuwe dingen ontdekken.

Maar wat?

En dan bespeur ik dat nieuwe gevoel. Dat gevoel van besluiteloosheid. Ik kan niet kiezen. Ik kan me even niet focussen. Alles spookt door mijn hoofd. Opleidingen, verbouwingen, reizen, uitdagingen.....maar mijn lijf en mijn brein weten beiden niet wat nu nodig is. Met als resultaat dat ik niks voor elkaar krijg. Hoe meer je wil, hoe minder je bereikt? Is dat waar?

Nee, als je teveel wil dan bereik je niks....toch?

Nee, als je geen keuzes maakt, dan bereik je niks. Dat is het. Je moet gewoon kiezen. Een foute keuze is beter dan helemaal geen keuze maken. Van fouten kun je immers leren, besluiteloosheid kan ervoor zorgen dat je alles verliest.

OK. Wat heb ik nodig voor het maken van een beslissing?

• Zoveel mogelijk informatie. Waar gaat het probleem over? Wat zorgt voor mijn rare onderbuikgevoel? Ik wil mezelf constant verder ontwikkelen. Ik moet nu de volgende stap kiezen. Dat vind ik lastig, want ik vind zoveel dingen ontzettend leuk. Ik hou van tekenen, maar wil ik echt elke opdracht aannemen? Of wil ik tekenen wat leeft in mijn ziel en dus op papier moet verschijnen? Wordt het tijd voor een volgende stap? En hoe zit het met de rest...muziek, schrijven? Laat ik dit vallen? Of kies ik nu eens voor heel iets anders en ga ik voor een opleiding die meer in lijn ligt van mijn huidige baan? Heb ik daar wel zin in? 
• Intuïtie. Wat zegt je gevoel? Wat zegt je onderbuik? Fladdert mijn gevoel wel bij het denken aan een HBO studie management of bedrijfspsychologie? Of ga ik dan toch meer voor de kunsten? Duidelijk....die studie over bla bla en bla bla doet mijn maag eerder samentrekken dan fladderen. Ook al is het beter voor mijn verdere ontwikkeling op mijn werk. Maar soms spreekt gevoel boekdelen en mept dit gevoel het verstand zo in de hoek van de ring van het leven. Mijn gevoel en mijn hart fladdert bij nieuwe uitdagingen. Nieuwe ontdekkingen. Die kant moet ik dus uit denken. Maar ik ben er dus nog niet. 
• Geduld. Soms moet je echt afwachten wat je gevoel je gaat leren. Soms moet je bewust wachten met het maken van een keuze. Soms gebeurt dat maken van die keuze namelijk onbewust. Een plotselinge ingeving, een bepaalde plaat op de radio, een film op tv of iets dat je kind tegen je zegt. Alles kan de besluitvorming op gang brengen. Ineens weet je het. Of beter gezegd, voel je het. De beslissing is dan genomen. Hoe mooi is dat dan? 
• Lef. Ook al ben je bang. Doe het. Durf risico's te nemen. Durf het leven te leven en neem soms beslissingen die je tot het uiterste uitdagen. 

Mijn beslissing is genomen. Ik ga in 2018 meer doen van wat IK wil. Ik laat me niet leiden door opdrachten en verzoekjes voor portretten. Ik zal ze zeker blijven doen, maar het is geen vereiste. Ik wil zelf kunnen kiezen welke opdrachten mij blij maken en wie ik blij mag maken met een tekening.  Ik wil beter worden...nee, ik wil zowat de beste worden. Ik wil meer technieken beheersen. Airbrush, olieverf, acryl, glas, sculpturen, whatever makes me happy. En daar gaat gewoon heel veel tijd in zitten. Maar die tijd is vrijheid, want ik doe immers wat ik wil.

En dat betekent ook meer schrijven, meer zingen, meer aan mezelf werken en meer genieten van mijn gezin.

Hoe ik dat voor elkaar ga krijgen? Door mijn prioriteiten te gaan verleggen. Door bij het invullen van mijn tijd bewust te kiezen. Is dit wat ik nu wil? Kan dit anders? Moet dit zoveel tijd kosten? Eigenlijk deed ik dit het laatste jaar sowieso al. Het besluit om mijn kunstzinnige vaardigheden nog verder uit te diepen stond eigenlijk al vast. Het besef dat het leven zo ontzettend kwetsbaar is, heeft dit besluit alleen maar bevestigd. Geen rigoureuze wijzigingen. Ik hoef mijn leven niet om te gooien om mijn rusteloosheid gerust te stellen. Ik moet alleen mijn hart en mijn gevoel volgen en heel hard doorwerken om mijn doelen te bereiken.

Met vallen en opstaan, met schetsen en gummen, zal ik bereiken wat ik wil. Ik kom er wel. En jij?

Ik wens je het allerbeste en het allermooiste in 2018. En weet je wat het leukste is? Hoe harder jij werkt hoe beter en mooier het wordt!

Liefs,

Joyce