Loslaten als je depressief bent....hoe kom je uit die put?

Ik weet hoe het is. Het zware gevoel van verdriet, nutteloosheid, eenzaamheid, zwaarmoedigheid. Ik ken het maar al te goed. Mijn manisch depressieve buien wisselden elkaar af en ik wist vaak niet hoe ik de dag door moest komen. Dan weer down en dan weer stuiterend van enthousiasme.

Nu moet ik eerlijk zeggen dat mijn buien altijd mild waren. Vandaar dat ik ook heel laat te horen kreeg dat mijn ups en downs onder de term manische depressiviteit vielen. Ik heb dus een milde bipolaire stoornis. En volgens mij hebben ontzettend veel mensen daar wel eens last van. Zij weten niet dat dat het "buienbeestje"dat ze zo van de wap maakt een officiële naam heeft.

Maar ook milde depressieve buien kunnen je leven flink lastig maken. Ik voelde me vreselijk slap, had allerlei lichamelijke klachten. Uit bed komen was niet altijd even gemakkelijk.

Hoe kan loslaten helpen bij dit vreselijk gevoel? Hoe kom je uit de put door je niet meer vast te klampen, maar te accepteren en los te laten?

Ik wilde lange tijd niet weten dat er iets mis was met me. Ontkennen, negeren en maar doorgaan. Pas toen ik accepteerde dat er misschien toch iets speelde en ik hulp zocht, kwam ik verder. Na onderzoeken kwam de diagnose. En dat was ook lastig. Het duurde dan ook even voor ik me realiseerde dat ik moest stoppen met vechten en maar eens mee moest deinen op de stroming. Ik was op dat moment depressief en wist niet meer hoe ik verder moest. Door met een psycholoog te praten, werd mij duidelijk dat ik zo niet verder kon. Ik moest afscheid nemen van mijn oude manier van leven.

Ik moest mijn oude gewoontes loslaten. 

Ik moest stoppen met mezelf ziek te voelen. Dat kon ik natuurlijk niet meteen. Maar ik kon wel net doen alsof. In plaats van zwaarmoedig in bed te liggen, ging ik dingen doen. Wandelen, zingen...en tekenen. Ik dwong mezelf weer aan het werk te gaan, ook al zag ik overal donderwolken. En weet je wat? Het hielp. Dit zogenaamde contra-gedrag (net datgene doen waar je absoluut geen zin in hebt) heeft ervoor gezorgd dat mijn stemming geleidelijk aan verbeterde. Als ik down was, moest ik juist actief bezig zijn. Als ik hyper was, moest ik zorgen dat ik rust nam. Ik ben er nog niet helemaal. Er zijn nog altijd een paar dingen die ik moet aanpakken. Maar ik voel me (redelijk) in balans). 

Gewoontes en gedachtes loslaten is niet gemakkelijk. Het is soms een lang en moeizaam proces. Wat mij erg helpt is de 5 seconden regel van Mel Robbins. 

Als je niet verder komt, als het even niet gaat, tel dan terug van 5 naar 0 sta dan meteen op en doe wat je moet doen. In die 5 seconden kun je voorkomen dat je brein in de veilige modus verder gaat. Je doorbreekt de gedachtegang en schept zo de mogelijkheid om de gewoonte te doorbreken. 

Depressie is geen lachertje. Je moet voor jezelf vechten. Je moet het zelf doen. Maar wat je eerst echt moet doen is hulp zoeken. Want je bent niet alleen. Ook al voelt dat wel zo. Ik ben zelf maar 4 keer teruggegaan naar de psycholoog. Niet omdat ik die man niet aardig vond of omdat hij niet goed was in zijn vak. Nee, voor mij was ineens heel duidelijk dat ik het allemaal zelf moest doen. En ik wist ook heel goed wat ik moest doen. Ook wist ik dat ik altijd rekening moest houden met mijn "aandoening". Ik zocht mijn eigen weg en ben nog steeds zoekende. En bij mij werkt dat zoeken nu juist bevrijdend. Ik heb mijn oude manier van denken (ik moet me niet aanstellen, ik moet net zo goed/ mooi/ slim zijn als anderen, ik moet boven het gemiddelde uitsteken) losgelaten en mezelf voorop gesteld en geaccepteerd. 

Depressie voelt als machteloosheid. Neem je macht terug door hulptroepen in te schakelen. Pak de oorzaak van jouw probleem aan. Geef het een plekje in je gedachten en in je hart en laat het los. Ontwikkel nieuwe, goede gewoontes en accepteer dat je niet altijd alles onder controle kunt hebben. 

Weet je niet zeker of je depressief bent? Doe dan deze simpele test. 

En onthoudt: kom je niet verder? Zit je vast? 

Ready for countdown...5, 4, 3, 2, 1......en onderneem actie!

Liefs, 

Joyce