I love being a freak. It's great! Laat los en en blijf trouw....
Blijf trouw aan jezelf. Laat je niet meesleuren in het zogenaamd "normale". Want "normaal" bestaat immers niet.
Ik had de laatste dagen even een schrijfdipje. Ik wist maar niet waar ik het over moest hebben. Want ik heb al zoveel gezegd, zoveel getikt.
Zou dat het zijn? De oorzaak van het inspiratieloos zijn? Ben ik klaar?
Maar vandaag, tijdens het werken aan een schets, kwam de golf van inspiratie dan toch eindelijk. Op dat moment kwam er een schedel op mijn papier tot leven. Nou ja, niet tot leven, want de schedel bleef zo dood als maar wat, maar hij werd tastbaar....bijna werkelijkheid. En toen dacht ik:
Mijn moeder vond het nogal wat. Waarom was ik toch zo bezig met negativiteit? Want dat was het toch? Negatief?
Ik was twaalf toen ik voor het eerst een boek van Stephen King las. Ik fietste elke week naar de bibliotheek en kwam dan met een flinke stapel boeken naar huis. Ik las geen romannetjes. Ik las Mary Shelley's Frankenstein en The strange case of Dr. Jekyll and Mr. Hyde van Robert Louis Stevenson voor mijn Engels lijst. Daarnaast vond je boeken als Alice's adventures in Wonderland en Alice through the looking glass van Lewis Carroll en The Hound of the Baskervilles van Sir Arthur Conan Doyle op diezelfde lijst. Die boeken herlas ik trouwens allemaal. Want ik had ze al voor mijn 14e in het Engels gelezen.
Mijn favoriete Duitse boek was absoluut Das Parfum van Patrick Süskind. Dat boek kreeg ik voor 14e mijn verjaardag. Ik verslond het.
Boeken over seriemoordenaars staan in mijn boekenkast naast filosofische boeken, zoals Sofie's Welt. Ik heb werken over vreemde experimenten en de wetenschappelijke ontwikkelingen door de eeuwen heen.
Geen enkel boek is veilig voor mijn leesgierigheid. Toen ik 12 was, had ik alle interessante kinderboeken al gelezen. Vandaar mijn vroege eerste kennismaking met Stephen King. Vriendinnetjes giechelden om meisjes dingen. Ik giechelde wel mee. Maar ik zat liever op mijn kamer met mijn geliefde boeken en mijn potloden en papier.
Een schedel staat voor mij absoluut niet voor de dood. Hij staat voor de schoonheid van de mens. De groeven, de donkere schaduwen tegenover de zachte tinten van beige en grijs. Prachtig. Een schedel in een schilderij staat vaak wel voor de dood, maar combineer 'm met een rode roos en hij staat weer voor het loslaten van de vreselijke dingen die je hebt meegemaakt. Je hebt de dood in de ogen gekeken en je begint nu opnieuw. Wat nu negatief? Wat nou eng?
Ik heb de dood zelf nog nooit in de ogen gekeken. Maar ik heb verloren en verdriet gehad. En als je dat hebt meegemaakt, waardeer je het leven veel meer. Dan is die schedel niet eng of freaky. Dan is 'ie gewoon een onderdeel van het leven. Hij maakt de cirkel rond.
Maar ik kan ook genieten van de verhalen van Winnie the Pooh en ik hou van de sprookjes van Anton Pieck. Ik zing veel en hardop. Ook in de auto, ook als mensen kijken. Ik doe graag gek en wat je dan van mij denkt, dat doet mij dan niet veel. Mijn dochter fluistert regelmatig "Mam, doe normaal" als ik naast haar loop in de stad.
Ik blog over levenskunst, over mindful zijn of juist niet.Over leven of overleven. Ik hoop dat ik het anders doe dan anderen. Want zo ben ik immers. En daar ben ik maar wat blij mee.
Liefs,
Joyce
Ik had de laatste dagen even een schrijfdipje. Ik wist maar niet waar ik het over moest hebben. Want ik heb al zoveel gezegd, zoveel getikt.
Heb ik misschien al alles gezegd?
Zou dat het zijn? De oorzaak van het inspiratieloos zijn? Ben ik klaar?
Maar vandaag, tijdens het werken aan een schets, kwam de golf van inspiratie dan toch eindelijk. Op dat moment kwam er een schedel op mijn papier tot leven. Nou ja, niet tot leven, want de schedel bleef zo dood als maar wat, maar hij werd tastbaar....bijna werkelijkheid. En toen dacht ik:
Vanwaar die fascinatie voor de dood? Voor het einde? De schoonheid van het verval?Jee....ben ik wel goed bij mijn hoofd? Toen ik een jaar of 17 was, heb ik ook al zo'n schedel getekend. Niet opvallend...nee, ik had 'm verstopt.
Mijn moeder vond het nogal wat. Waarom was ik toch zo bezig met negativiteit? Want dat was het toch? Negatief?
Ik was twaalf toen ik voor het eerst een boek van Stephen King las. Ik fietste elke week naar de bibliotheek en kwam dan met een flinke stapel boeken naar huis. Ik las geen romannetjes. Ik las Mary Shelley's Frankenstein en The strange case of Dr. Jekyll and Mr. Hyde van Robert Louis Stevenson voor mijn Engels lijst. Daarnaast vond je boeken als Alice's adventures in Wonderland en Alice through the looking glass van Lewis Carroll en The Hound of the Baskervilles van Sir Arthur Conan Doyle op diezelfde lijst. Die boeken herlas ik trouwens allemaal. Want ik had ze al voor mijn 14e in het Engels gelezen.
Mijn favoriete Duitse boek was absoluut Das Parfum van Patrick Süskind. Dat boek kreeg ik voor 14e mijn verjaardag. Ik verslond het.
Deze boeken zijn allemaal prachtige literaire werken. Mystiek, soms gewoonweg vreemd en vaak best eng. Daar hield ik van. En nu nog.
Boeken over seriemoordenaars staan in mijn boekenkast naast filosofische boeken, zoals Sofie's Welt. Ik heb werken over vreemde experimenten en de wetenschappelijke ontwikkelingen door de eeuwen heen.
Geen enkel boek is veilig voor mijn leesgierigheid. Toen ik 12 was, had ik alle interessante kinderboeken al gelezen. Vandaar mijn vroege eerste kennismaking met Stephen King. Vriendinnetjes giechelden om meisjes dingen. Ik giechelde wel mee. Maar ik zat liever op mijn kamer met mijn geliefde boeken en mijn potloden en papier.
Een schedel staat voor mij absoluut niet voor de dood. Hij staat voor de schoonheid van de mens. De groeven, de donkere schaduwen tegenover de zachte tinten van beige en grijs. Prachtig. Een schedel in een schilderij staat vaak wel voor de dood, maar combineer 'm met een rode roos en hij staat weer voor het loslaten van de vreselijke dingen die je hebt meegemaakt. Je hebt de dood in de ogen gekeken en je begint nu opnieuw. Wat nu negatief? Wat nou eng?
Ik heb de dood zelf nog nooit in de ogen gekeken. Maar ik heb verloren en verdriet gehad. En als je dat hebt meegemaakt, waardeer je het leven veel meer. Dan is die schedel niet eng of freaky. Dan is 'ie gewoon een onderdeel van het leven. Hij maakt de cirkel rond.
Ben ik een freak? Een buitenbeentje? Misschien omdat ik zweverig ben? Omdat ik me graag kunstzinnig uit?Ja? Dan zal ik maar niet vertellen dat ik hou van series als The Walking Dead en American Horror Story. Maar die kunnen niet tippen aan mijn all time favoriet Breaking Bad. Zombies, Freaks, Moord, Gruwel en een drugs dealende scheikundeleraar. I Love it.
Maar ik kan ook genieten van de verhalen van Winnie the Pooh en ik hou van de sprookjes van Anton Pieck. Ik zing veel en hardop. Ook in de auto, ook als mensen kijken. Ik doe graag gek en wat je dan van mij denkt, dat doet mij dan niet veel. Mijn dochter fluistert regelmatig "Mam, doe normaal" als ik naast haar loop in de stad.
Ben ik een aandachttrekker?Nee, ik leef wel graag hardop en vol overtuiging. Maar om de aandacht gaat het niet. Het gaat om de vrijheid. De vrijheid om te zijn wie ik ben.
Ik blog over levenskunst, over mindful zijn of juist niet.Over leven of overleven. Ik hoop dat ik het anders doe dan anderen. Want zo ben ik immers. En daar ben ik maar wat blij mee.
Liefs,
Joyce
Reacties
Een reactie posten