Vroeger was toch echt alles beter! Van buitenkinderen met vieze snoetjes naar gameverslaafde koters met overgewicht....
Ik ben geboren in de zomer van 1977. Het jaar dat Elvis Presley overleed. En het jaar dat Atari de Atari 2600 op de markt bracht. Dat was de eerste succesvolle videospelcomputer met een 8-bit MOS 6507 microprocessor. De 6507 moest op een televisie (in die tijd was dat nog zo'n lomp ding en niet zo'n gestroomlijnd schilderij voor aan de muur) worden aangesloten.
1977 was dus eigenlijk een zwart jaar.... vanaf augustus moesten we het doen zonder de King of Rock 'n Roll en het was het geboortejaar van de gameverslavingen.
Mijn jeugd was gevuld met gezelligheid. We ontbeten zo vaak mogelijk samen. Door de week met thee en brood en in het weekend met verse broodjes. Mijn moeder verwende ons vaker met wentelteefjes en er werd elke dag gekookt. We deden bordspellen, praatten veel en keken ook regelmatig samen tv. Het leven was gemoedelijk.
We hadden thuis één telefoon. Een grijze met een draaischijf. Die ging amper. Als 'ie ging, dan belde toch altijd wel iemand voor mijn moeder. Ik was als kind gewoon niet bereikbaar. En waarom zou dat ook anders moeten zijn? Mijn vriendjes en vriendinnetjes wisten immers waar ik woonde en als ze me nodig hadden, hoefden ze alleen maar op onze deurbel te drukken.
Ons huis was regelmatig gevuld met bezoek. We zochten elkaar nog op. We zaten bij elkaar aan de keukentafel en de moeders dronken koffie en ik kreeg siroop of limonade uit een blikje.
Mijn ouders organiseerden regelmatig dia-avonden, waarbij de vakantiefoto's één voor één de revue passeerden onder het genot van flink wat hapjes en drankjes.Ik weet nog goed dat mijn ouders een videospeler kochten. Wat vonden we dat luxe. Soms mochten we dan een videoband halen in de plaatselijke videotheek. Dat was geweldig.....en heel speciaal. Want het kostte nog best wel wat geld.
Ik had vaak de knieën van mijn broeken kapot. Vroeger was dat nog niet zo hip als vandaag de dag. Broeken waren duur en dus naaide mijn moeder leren appeltjes op de kapotte knieën van mijn broeken. Het maakte mij niet uit. Ik had geen idee van mode. Ik kreeg er amper iets van mee en trok gewoon aan wat ik leuk vond. En dat waren vooral praktische kleren. Mooi was niet belangrijk. Mijn haar bleef lang kort en werd later ingevlochten omdat dat ook gemakkelijk en veilig was. Vooral als je in bomen wil klimmen, wil je geen los haar hebben....Mijn moeder verzon allerlei mooie manieren om mijn haar in te vlechten. Dat deed ze gewoon zelf. Zonder google of Youtube.
Onze kasten stonden vol met boeken. Van encyclopedieën tot kookboeken. Als we het niet in de boeken konden vinden, dan moesten we het zelf oplossen. Ik was als kind heel creatief en mijn fantasie was eindeloos. Mijn fiets was mijn uitweg en achterom begon mijn vrijheid. Ik speelde in het gras, zonder na te denken over teken en akelige ziektes. Ik kwam weleens te laat en dan was mijn moeder ongerust en boos. Maar dit leidde niet tot een paniekerige zoektocht op Facebook, want tja, dat bestond (gelukkig) niet.
En zo was het bij alle kinderen. Iedereen had kapotte knieën in de spijkerbroek (wel of niet afgedekt door appeltjes). Iedereen was aan het einde van de dag moe van het spelen en ontdekken.
Maar geleidelijk aan veranderde dat. Ik werd natuurlijk ook ouder en ik werd op een dag geconfronteerd met het fenomeen "spelcomputer". En ik vond er geen ruk aan. Jammer, want vriendjes en vriendinnetjes vonden het wel leuk en waren soms niet bij zo'n ding weg te branden. En ik zat er dan naast. Van ellende begon ik maar met de franjes van het tapijt te spelen. Leuk....zo samen spelen.
En met de jaren werd het erger. En nu ben ik veertig en heb ik een zoon die niets liever doet. Hij is zes en hij vindt het geweldig. En ik snap het maar niet. Manlief heeft nietsvermoedend een Xbox aangeschaft. En toen begon de ellende. Van hoofdpijn tot scheldpartijen. Van slechte zin tot oorverdovende ruzie. En ik was het zat. Ik was al geen fan van die rot apparaten, maar nu is het echt over en voorbij.
Als ik nu door de straten rijdt, zie ik steeds minder kinderen buiten spelen. Ze zitten liever binnen, voor de pc, spelcomputer of laptop. Ze stompen af, weigeren naar buiten te gaan, willen niet meer sporten en hun wereld wordt steeds kleiner. En wat doen wij...de papa's en mama's? We doen er stiekem toch echt aan mee....want het is soms zo gemakkelijk om ze even te laten gamen of even een filmpje op Youtube te laten kijken. Want wat is het dan even heerlijk rustig! Ik heb me er ook schuldig aan gemaakt.....maar ik doe er niet meer aan mee. Deze mama gaat in verzet! Ik ga terug naar 1977.....naar gezellig en kneuterig. Naar 1 tv en 1 telefoon. Naar zand in het haar en kapotte knietjes in de broek van het spelen. We gaan terug naar vroeger en terug naar beter en gezelliger. De spelcomputer gaat in de kast en mag er heel soms even uit. We hebben een lekker ouderwetse huistelefoon, dus de mobieltjes gaan regelmatig gezellig bij de Xbox in de kast liggen.
Dia's hebben we niet meer, maar de vakantiefoto's van jaren geleden zullen dit weekend ook bij ons de revue passeren. Onder het genot van ouderwetse toastjes met brie en zelf gemaakte citroenlimonade. En de volgende dag wordt het tijd voor een avondje BBQ, Rummikub en als afsluiter een kampvuurtje voor het slapen gaan.
Er wordt samen aan tafel gegeten. In het weekend zijn er broodjes en op zondag zelfs croissantjes. De videotheek is er helaas niet meer, maar de dvd's liggen al klaar: het wordt tijd dat de kids kennismaken met ET, Back to the Future en The Ghost Busters. En....mama gaat weer ouderwets voorlezen. Ik deed dat wel....maar eigenlijk veel te weinig. Het eerste boek ligt al klaar.....
En de kids? Die vinden het geweldig. Ook al is het soms moeilijk om de computer weer weg te leggen. Maar dat is altijd maar even. Want elk kind houdt van aandacht en elk kind geniet van gezelligheid. Mijn mooiste herinneringen aan vroeger, zijn de momenten samen met mijn ouders en mijn broer en zus. Dat zijn de herinneringen die ik koester. Niet de films die ik zag of het boek dat ik las. Het samenzijn is waar het om gaat. Laten we ervoor zorgen dat onze kinderen net zo'n mooie herinneringen krijgen. Van gezellig op schoot of samen op de bank. Van potjes Triviant met kerst tot samen tekenen of kaarten.
Want vroeger hoeft het niet altijd beter te zijn...het ligt er maar net aan wat je er nu van maakt.
Liefs,
Joyce
1977 was dus eigenlijk een zwart jaar.... vanaf augustus moesten we het doen zonder de King of Rock 'n Roll en het was het geboortejaar van de gameverslavingen.
Mijn jeugd was gevuld met gezelligheid. We ontbeten zo vaak mogelijk samen. Door de week met thee en brood en in het weekend met verse broodjes. Mijn moeder verwende ons vaker met wentelteefjes en er werd elke dag gekookt. We deden bordspellen, praatten veel en keken ook regelmatig samen tv. Het leven was gemoedelijk.
We hadden thuis één telefoon. Een grijze met een draaischijf. Die ging amper. Als 'ie ging, dan belde toch altijd wel iemand voor mijn moeder. Ik was als kind gewoon niet bereikbaar. En waarom zou dat ook anders moeten zijn? Mijn vriendjes en vriendinnetjes wisten immers waar ik woonde en als ze me nodig hadden, hoefden ze alleen maar op onze deurbel te drukken.
Ons huis was regelmatig gevuld met bezoek. We zochten elkaar nog op. We zaten bij elkaar aan de keukentafel en de moeders dronken koffie en ik kreeg siroop of limonade uit een blikje.
Mijn ouders organiseerden regelmatig dia-avonden, waarbij de vakantiefoto's één voor één de revue passeerden onder het genot van flink wat hapjes en drankjes.Ik weet nog goed dat mijn ouders een videospeler kochten. Wat vonden we dat luxe. Soms mochten we dan een videoband halen in de plaatselijke videotheek. Dat was geweldig.....en heel speciaal. Want het kostte nog best wel wat geld.
Ik had vaak de knieën van mijn broeken kapot. Vroeger was dat nog niet zo hip als vandaag de dag. Broeken waren duur en dus naaide mijn moeder leren appeltjes op de kapotte knieën van mijn broeken. Het maakte mij niet uit. Ik had geen idee van mode. Ik kreeg er amper iets van mee en trok gewoon aan wat ik leuk vond. En dat waren vooral praktische kleren. Mooi was niet belangrijk. Mijn haar bleef lang kort en werd later ingevlochten omdat dat ook gemakkelijk en veilig was. Vooral als je in bomen wil klimmen, wil je geen los haar hebben....Mijn moeder verzon allerlei mooie manieren om mijn haar in te vlechten. Dat deed ze gewoon zelf. Zonder google of Youtube.
Onze kasten stonden vol met boeken. Van encyclopedieën tot kookboeken. Als we het niet in de boeken konden vinden, dan moesten we het zelf oplossen. Ik was als kind heel creatief en mijn fantasie was eindeloos. Mijn fiets was mijn uitweg en achterom begon mijn vrijheid. Ik speelde in het gras, zonder na te denken over teken en akelige ziektes. Ik kwam weleens te laat en dan was mijn moeder ongerust en boos. Maar dit leidde niet tot een paniekerige zoektocht op Facebook, want tja, dat bestond (gelukkig) niet.
En zo was het bij alle kinderen. Iedereen had kapotte knieën in de spijkerbroek (wel of niet afgedekt door appeltjes). Iedereen was aan het einde van de dag moe van het spelen en ontdekken.
Maar geleidelijk aan veranderde dat. Ik werd natuurlijk ook ouder en ik werd op een dag geconfronteerd met het fenomeen "spelcomputer". En ik vond er geen ruk aan. Jammer, want vriendjes en vriendinnetjes vonden het wel leuk en waren soms niet bij zo'n ding weg te branden. En ik zat er dan naast. Van ellende begon ik maar met de franjes van het tapijt te spelen. Leuk....zo samen spelen.
En met de jaren werd het erger. En nu ben ik veertig en heb ik een zoon die niets liever doet. Hij is zes en hij vindt het geweldig. En ik snap het maar niet. Manlief heeft nietsvermoedend een Xbox aangeschaft. En toen begon de ellende. Van hoofdpijn tot scheldpartijen. Van slechte zin tot oorverdovende ruzie. En ik was het zat. Ik was al geen fan van die rot apparaten, maar nu is het echt over en voorbij.
Als ik nu door de straten rijdt, zie ik steeds minder kinderen buiten spelen. Ze zitten liever binnen, voor de pc, spelcomputer of laptop. Ze stompen af, weigeren naar buiten te gaan, willen niet meer sporten en hun wereld wordt steeds kleiner. En wat doen wij...de papa's en mama's? We doen er stiekem toch echt aan mee....want het is soms zo gemakkelijk om ze even te laten gamen of even een filmpje op Youtube te laten kijken. Want wat is het dan even heerlijk rustig! Ik heb me er ook schuldig aan gemaakt.....maar ik doe er niet meer aan mee. Deze mama gaat in verzet! Ik ga terug naar 1977.....naar gezellig en kneuterig. Naar 1 tv en 1 telefoon. Naar zand in het haar en kapotte knietjes in de broek van het spelen. We gaan terug naar vroeger en terug naar beter en gezelliger. De spelcomputer gaat in de kast en mag er heel soms even uit. We hebben een lekker ouderwetse huistelefoon, dus de mobieltjes gaan regelmatig gezellig bij de Xbox in de kast liggen.
Dia's hebben we niet meer, maar de vakantiefoto's van jaren geleden zullen dit weekend ook bij ons de revue passeren. Onder het genot van ouderwetse toastjes met brie en zelf gemaakte citroenlimonade. En de volgende dag wordt het tijd voor een avondje BBQ, Rummikub en als afsluiter een kampvuurtje voor het slapen gaan.
Er wordt samen aan tafel gegeten. In het weekend zijn er broodjes en op zondag zelfs croissantjes. De videotheek is er helaas niet meer, maar de dvd's liggen al klaar: het wordt tijd dat de kids kennismaken met ET, Back to the Future en The Ghost Busters. En....mama gaat weer ouderwets voorlezen. Ik deed dat wel....maar eigenlijk veel te weinig. Het eerste boek ligt al klaar.....
En de kids? Die vinden het geweldig. Ook al is het soms moeilijk om de computer weer weg te leggen. Maar dat is altijd maar even. Want elk kind houdt van aandacht en elk kind geniet van gezelligheid. Mijn mooiste herinneringen aan vroeger, zijn de momenten samen met mijn ouders en mijn broer en zus. Dat zijn de herinneringen die ik koester. Niet de films die ik zag of het boek dat ik las. Het samenzijn is waar het om gaat. Laten we ervoor zorgen dat onze kinderen net zo'n mooie herinneringen krijgen. Van gezellig op schoot of samen op de bank. Van potjes Triviant met kerst tot samen tekenen of kaarten.
Want vroeger hoeft het niet altijd beter te zijn...het ligt er maar net aan wat je er nu van maakt.
 |
| Laarsjes en modder, daar kan geen Xbox tegenop...of? |
Liefs,
Joyce
Reacties
Een reactie posten