Ben jij ook besmet met het zeurvirus? Of heb je daar ook een smoesje voor? Tijd voor een keiharde confrontatie.

Ik heb het jarenlang gedaan. Mijn man werd er gek van. Urenlang in volledige onzekerheid en met een pruillip top op de grond. Ik kon het niet laten. Ik was moe, futloos, een beetje te dik op de verkeerde plekken, ik had vaak hoofdpijn en regelmatig buikpijn en mijn spieren deden eigenlijk altijd wel pijn.

Ik was voorzien van een aantal etiketjes. Manisch depressief, werkende moeder, chaoot, fibromyalgie patiënt, lichtelijke aansteller, parttimer. Ik was niet goed genoeg, een beetje vreemd, somber, ik had niets op orde, overdreef, kreeg niets voor elkaar, omdat ik alles maar half kon doen. Alles was tegen mij.

Samengevat: ik was een zeur.

Want ik was moe, omdat ik dacht dat ik alles perfect moest doen. Ik was futloos, omdat ik eigenlijk wel wist dat dat niet kon. Ik was ietwat te dik, omdat ik mezelf in het hoofd had gezet dat ik geen tijd had om te sporten en dat ik het geen vet was, maar gewoon een schadegevalletje door twee zwangerschappen. Ik had vaak hoofdpijn omdat ik het allemaal anders wilde doen. De buikpijn en de spierpijn kwamen doordat ik er niets, maar dan ook daadwerkelijk niets aan deed.

Ik kon niet stoppen met allerlei verslavingen, omdat ik dan stress zou krijgen. Ik kon niets veranderen omdat ik het te druk had. Ik had pijn omdat ik de pech had om chronische pijn te hebben. Die kon niet weggaan. Toch?

Ik was een chronische zeur. Dat was mijn probleem. Niet de drukte, niet mijn lijf, niet de uren die ik per week moest werken, niet de kids, niet mijn man, niet het huishouden en zeker niet de hond. Ik was het toch echt allemaal zelf. Ik was mijn probleem.

Geen zin om te veranderen. Geen puf om actie te ondernemen. De bank zat wel lekker en gezond leven was veel te duur.

Allemaal belachelijke smoesjes. Stuk voor stuk struisvogelgedrag. Dag in dag uit stak ik mijn hoofd in het zand en het ergste: ik was ook nog eens verbaasd dat er maar niets veranderde. Alsof er op een dag een of andere fee in een feestjurk met een flinke "Ploep" boven mijn bed zou verschijnen om me een superlijf, mega energie, torenhoog zelfvertrouwen en weet ik wat allemaal te schenken. Vergeet het maar. Het enige dat vanzelf tevoorschijn "ploept" is een vetrol vanonder een iets te kort en vergeeld truitje.

Wat ben ik blij dat ik dat zeurwijf achter heb gelaten. Ik heb haar op een dag gedumpt. Ze was een struikelblok...ik kon niet anders. Door te werken aan zelfdiscipline, door stappen te zetten, door toch echt gezonder te gaan eten en zo vaak mogelijk te sporten, ben ik nu wie ik altijd al wilde zijn. Ik durf meer, bereik meer, pas gemakkelijk in mijn kleren, voel me zekerder en ben een stuk rustiger. Geen stress, geen buikpijn, geen hoofdpijn, geen vetrollen, geen oververmoeidheid. Geen fibromyalgie, geen depressieve buien, geen manische perioden. Ik ben nog steeds een parttime werkende moeder. Ik ben nog steeds chaotisch. Ik kan soms nog altijd ietwat vreemd overkomen, maar zo ben ik gewoon en ik zou dat ook nooit willen veranderen.

Waarom deze preek over mijn chronische zeurverleden? Omdat ik de laatste tijd heel vaak wordt verrast door andermans of -vrouws zeurbuien. Soms vervelend, soms irritant, meestal heel herkenbaar. En wat ben ik blij dat ik me daar niet meer druk over hoef te maken. Want ik werk aan mezelf. Als iets me niet bevalt en ik kan het veranderen, dan verander ik dat. Ook al kost het bloed, zweet en tranen. Ik moet en ik zal er iets aan doen. Want dat en echt alleen dat, kan mij gelukkig maken.

Waarom zijn er vandaag de dag zoveel coaches? Stresscoaches, gelukscoaches, rouwcoaches, kindercoaches, beweegcoaches, vitaliteitscoaches....er zijn zelfs coaches voor coaches. En eerlijk? Ik wilde ook die kant uit. Ik wilde mensen stimuleren, motiveren, helpen om hun leven weer op de rit te krijgen. Ik ben het traject ingegaan en ik was super enthousiast. Maar aan het einde van mijn onderzoek, moet ik concluderen dat ik het toch niet zo zie zitten, dat coachen. Ik wil wel blijven overtuigen, motiveren en stimuleren. Maar ik ben toch echt van mening dat je dat helemaal zelf moet doen. Het is een zoektocht, een mooi avontuur. En dat kun je echt wel zelf aanpakken. Juist door het zelf te doen, word je moediger, slimmer, flexibeler.

Het gekke is....we hebben allemaal dezelfde problemen. We komen bijna allemaal met moeite van de bank. We zijn bijna allemaal ontzettend onzeker. We willen allemaal heel veel, maar slechts een enkeling werkt actief aan het vervullen van zijn of haar wensen. De rest legt zich neer bij minder of bijna niets. Accepteert een futloos lijf, een overspannen brein en minimaal zelfvertrouwen.

Ik kan nu ook de coachingskant uitgaan. In een zee van coaches springen en hopen dat je mij kiest om jou op je pad te begeleiden. Maar weet je? Ik vertik 't. Want ik zie het oprecht niet zitten. Waarom? Daar kom je nog wel achter. Er suddert een idee in mijn brein. Maar heb ik het lef om er daadwerkelijk iets mee te doen? Wat denk je zelf?

Liefs,

Joyce