Het bedrog van de liefde en waarom we romantiek naar de maan moeten schieten.

"Ik hou van jou met  heel mijn hart en ziel. Je bent mijn leven. Wat ben je prachtig".

Rozen in vazen en wandelingen langs stranden met ondergaande zonnen en de geur van een dikke scheet.

Sorry voor die laatste onverwachte wending.

Maar ik ben heel even heel realistisch. Want de liefde is niet altijd verse rozen en stranden en roze zonnen aan de horizon. De liefde is soms ook gewoon irritante en vreselijk stinkende scheten onder de lakens. Of irritaties en misverstanden.

Wikipedia zegt het volgende over Romantiek:

Romantiek is de gemoedstoestand van mensen die op emotioneel en/of erotisch vlak wederzijdse geestverwantschap ervaren met elkaar. Deze gemoedstoestand kan opgeroepen worden door een context die beide personen stimuleert exclusieve aandacht aan de ander te besteden en waarin beide personen zich behaaglijk voelen.

Geestverwantschap, soulmates, zielsverwantschap en meer van dat soort bla di bla.

Bestaat dat eigenlijk; een zielsverwant? Is het mogelijk dat je bij de eerste ontmoeting al meteen weet dat diegene voor jou bestemd is? Werkt dit echt zo magisch? Of moeten we dit toch gewoon terugbrengen naar een aantal fysiologische verschijnselen die voelen als heftige verliefdheid. Interpreteren we het opspelen van onze hormonen als het ontmoeten van een soulmate?

Het meest eerlijke antwoord is: "Ja". De magie wordt veroorzaakt door onze hersenen. Ons lijf reageert en hoppa: we zijn van slag. We kunnen amper eten, laat staan slapen. We kunnen alleen nog maar denken aan die ene, perfecte match.

Maar hoe perfect is die match eigenlijk? Waar baseren we die gevoelens op? En waarom resulteren die wonderbaarlijk magische ontmoetingen heel vaak in teleurstellende vechtscheidingen?

Omdat we de lat te hoog leggen. 

Als we nou gewoon beseffen dat romantiek een verkooppraatje van romanschrijvers is. Een sweet deal van regisseurs van Romcoms (die lekker, plakkerige romantische niemendalletjes, waarbij je ongemerkt en lichtelijk gefrustreerd een hele zak chips naar binnen werkt, omdat die knappe kerel wèl dapper zijn liefde in het openbaar verklaart aan die ene net iets te knappe dame, terwijl jij al eeuwen wacht op dat ene aanzoekje van vriendjelief). Echte romantiek is bijna nergens te vinden. Natuurlijk zijn er wel ergens van die echte romantici te achterhalen, als je misschien onder alle stenen op aarde zoekt. Maar wil je dat echt? Dat zoetsappige, net iets te lieflijke gedoe? 

Nou, ik niet. Dat is mij te onpraktisch. En dat is ook de beste benadering. Want die echte romantiek is ontzettend moeilijk in leven te houden in deze drukke wereld. Natuurlijk is het belangrijk om dappere pogingen te doen. Maar het zal je niet lukken om altijd en eeuwig die lieve partner te zijn. 

Want wij hebben allemaal onze schaduwkant. We zijn allemaal wel eens super chagrijnig. En wij kunnen allemaal wel eens bewust een ruzie uitlokken. We zijn stuk voor stuk heel erg vervelend en een nachtmerrie om mee samen te leven. Pas als je dat van jezelf kan inzien, maakt dit het aangaan van een serieuze relatie veel gemakkelijker. 

We zijn bij tijd en wijlen ontzettend egoïstisch en egocentrisch. Velen van ons hebben een chronisch snurkprobleem. Anderen hebben obstipatie, opgeblazen darmen of last van de maag, met alle leuke hoorbare en ruikbare bijverschijnselen. Vrouwen hebben menstruatieproblemen en mannen snappen vrouwen soms gewoonweg niet. Daarbij weigert het zaakje van de man regelmatig en hebben wij allemaal wel eens last van plasproblemen en aambeien. 

Kortom: we zijn niet altijd vrolijk. 

Maar weet je wat een wereld van verschil maakt? 

Begrip. 

Als we nu allemaal eens even beseffen dat die ander ook maar een mens is en dat een mens altijd van nature de neiging heeft om op zijn eigen manier zijn best te doen, dan is het opbrengen van begrip toch eigenlijk een makkie? Het is niet reëel om je leven te vergelijken met dat van anderen. Zeker niet met het leven van fictieve personen in een romantische film of boek. Maar toch leggen we die lat zo hoog. We kijken ook naar de gebotoxte hoofden van bekende mensen en we denken dat we achterlopen. We zien de strakke lijven van modellen en vinden dat we ook strak moeten zijn. We vinden overigens ook dat onze partner strak, fris en vooral ook nog eens fruitig moet uitzien. 

Maar hoe dan? Als je met moeite alle ballen in het leven in de lucht kunt houden...hoe kun je dan in godsnaam ook nog eens strak, fris, fruitig EN romantisch zijn? No way. 

We kunnen wel tijd voor elkaar maken en elkaar accepteren zoals we zijn. Met onze aambeien, obstipatie, pruillipjes, denkrimpels, opgeblazen buiken, puistjes, wallen en plasproblemen. Soms is het normaal om even ruzie te hebben. We zijn immers van nature gewoon niet altijd leuk. En dat mogen we best even van elkaar vinden. Als we daarna maar weer tijd voor elkaar maken en met elkaar kunnen lachen en elkaar gewoon kunnen liefhebben. 

En dat, lieve lezers, dat noemen we balans. En dat zorgt pas voor echte liefde. 

"En als we oud zijn en versleten, zelfs dan zullen we onze liefde niet vergeten. Dan loop ik samen met je naar de zee. Je loopt toch zeker met mij mee?".

Liefs, 

Joyce