Mind Full of What? Een blog over de kunst van het leven.

Why push through life when you can dance through it? Navigeren is niet mijn sterkste punt. Ho, wacht..dat klopt niet. Correctie. Navigeren is een van mijn zwakste punten. Nee. Correctie. Ik kan niet navigeren. Stop, stop, stop....dit klopt ook niet. Ik weet nergens de weg. Ik verdwaal nog in mijn eigen wijk. Das waarheidsgetrouw. Ik ben nu gewoon eerlijk. Maar ik weet één weg wel te vinden. Maar ook nu ben ik weer eerlijk. Ik heb er wel 40 jaar over gedaan om hem te vinden. Gelukkig blijft deze weg altijd op z'n plek. Geen wegomleggingen, geen blokkades. Nou ja, jawel. Eigenlijk zijn die er altijd wel. Maar vinden...het vinden van deze weg kan iedereen lukken. Het is mij ook gelukt. Na 40 jaar. Ik heb de weg naar wat ik wil gevonden. En ik weet nu ook hoe ik er kom...daar waar ik wil zijn. De uitleg is simpel. De weg erheen...de weg naar die weg is wel wat uitdagender. Maar het is een prachtige weg, vol vergezichten en hoge bergen. Vol verborgen putten gevuld met dikke m...

Op 't werk. Via vriendinnen en familie. Direct van het slachtoffer. Ik hoor ze overal. De lichtelijk gefluisterde verhalen. "Heb je het al gehoord van *piep* (Ik piep de namen even weg, das wel zo netjes). Hij is vertrokken na 16 jaar huwelijk. Zomaar. Het blijkt dat ie al een jaar lang een vriendin had in Groningen. GRONINGEN! Ze wonen nota bene in *piep*. Ze is gebroken. Kan niet werken. En die kinderen, hè. Zo sneu". Hij heeft geen vriendin in Groningen. Ze woont eigenlijk ergens anders. Maar ja, alleen piepjes..dat werkt niet. Ik ken hem niet. Ik ken alleen het verhaal. En het verhaal is al aangrijpend genoeg. 1 jaar leugens. Godsamme. Das een jaar lang hard werken om iemand van voren tot achteren te bedriegen. En het bleef natuurlijk niet bij handje vasthouden en lichtelijk nerveus samen op een bankje zitten. Helaas niet. In dit geval is de "dader" een man. Maar de vrouwen kunnen er heus ook wat van. Waar komt dit vandaan? In zijn boek The Ori...

Je kent het wel, frisse en fruitige kalverliefde. Die eerste grote liefde waar je alles voor zou doen. Wat ben je in de wolken en wat is hij of zij speciaal. Je weet het zeker; dit gevoel gaat nooit meer weg. Dit is je soulmate, je maatje, je prins op het witte paard of je prinses in het kristallen koetsje. Maar helaas. De meeste kalverliefdes groeien uit op niets. Je vindt hem of haar ineens maar een dom rund in plaats van een lieflijk kalfje of een stoere stier. Over en voorbij. Zo gaat dat als je heel jong bent. Mijn eerste liefde was gewoon lief en daardoor ging ik ook heel onbezonnen het serieuze liefdesleven in. Wat is het fijn om een goede start te maken. Handje vasthouden en gezellig samen zijn. Dat was prille tienerliefde. Dat het daarna zo duister en onheilspellend zou worden, daar heeft mijn moeder mij wel voor gewaarschuwd. Maar ja, een kalf stoot zich minstens 20 keer aan dezelfde verdomde steen. Ik sloeg de goede raad dus dapper in de wind en maakte ontelbare fouten...

Ik pruts regelmatig in de keuken. Ik pruts eigenlijk overal wel met enige regelmaat. Prutsen is namelijk ontzettend belangrijk in het leven. En dan bedoel ik prutsen in de betekenis van klooien, morrelen, rommelen, friemelen en keutelen. Want tijdens dit klooien, morrelen, rommelen, friemelen en keutelen ben je toch maar mooi creatief bezig. Je probeert en proberen is leren. Je kan beter proberen, daarbij fouten maken en daardoor weer slimmer en handiger worden, dan stilzitten en vermijden om ook maar iets nieuws te proberen. Prutsende mensen zijn keien in het vinden van nieuwe mogelijkheden. Ze hebben lef en gaan ervoor. Mensen zonder durf prutsen liever niet. Ze zijn perfectionistisch of maken hun kleren niet graag vuil. Ze zeggen al gauw: "dat kan ik niet, doe jij dat maar" en laten hun klusjes dus liever door andere mensen opknappen. Door dit prutsen ben ik er achter. Ik heb het gevonden: Het recept voor het goede leven! Uitzicht op zee, goeie koffie...is dat h...

Kerstavond 2017. Mijn moeder is opgenomen in het ziekenhuis. Ze heeft een longontsteking en een infectie. Er wordt onderzocht of het om een virus of een bacterie gaat. Eerste kerstdag. Het gaat slechter met mijn moeder. Ze gaat achteruit in plaats van vooruit. Ze wordt opgenomen op de Intensive Care afdeling. Tweede kerstdag. De situatie is onder controle. Ik kan met mijn gezin uit eten. Beetje kerstsfeer proeven. Mams heeft het influenza virus. Daartegen bestaat geen antibioticum. Maar toch wordt het ingezet. 31 december 2017. Het jaar is bijna voorbij. Mams mag naar huis. Eindelijk. Het herstel gaat nog lang duren....maanden. Maar ze heeft het gered. Ze is er nog en ze is nog van plan lang te blijven. 3 januari 2018. Vanochtend hebben we de kerstcadeautjes bij mijn ouders uitgepakt. Lang kunnen we niet blijven. Maar dat maakt niet uit. Het is allemaal goud waard. Dankbaar. Blij. Opgelucht. En besluiteloos. Het lijkt even alsof ik weer aan het begin van mijn reis sta. Mijn r...