Zin in het leven of de zin van het leven? Wat is jouw inhoud?
Het is weer een tijdje geleden. Ik was een tijdje niet hier. Ik had even geen zin. Want het leven slurpte mijn tijd op.
Geen zin om te schrijven. Waarom niet? Ik had de zin van het leven gevonden. De zin van mijn leven is mijn gezin (weer een zin), zin in het leven hebben en genieten van de mooie dingen in het leven. De zin van het leven is niet slechts één ding of één gevoel.
Het is zien, voelen, ervaren, geloven en houden van.
En schrijven is een mooie manier om de zin van het leven vast te leggen. Maar ik had nog een andere manier van vastleggen ontdekt. En ik heb de laatste maanden hard gewerkt om die vaardigheid te verbeteren.
Ik teken. Ik teken de mooie en lelijke dingen in het leven. Gewoon voor mezelf. Althans...zo begon ik. Na maanden hard werk, durfde ik het aan om in opdracht portretten te gaan tekenen.
En toen ontdekte ik een belangrijk aspect van het leven, de vluchtigheid van het bestaan. Ik had er nooit bij stil gestaan. Juist omdat ik er nooit tijd voor had. Ironisch, niet? De vluchtigheid maakte mij verdrietig. Het besef van de eindigheid....bah...Daar had ik nooit last van gehad. En nu ik de tijd nam om oude foto's te bekijken (op zoek naar nieuwe oefenvoorbeelden voor portretten), kwam ik mezelf tegen. Mezelf als baby...als peuter, als puber. Ik kwam mensen uit vervlogen tijden tegen. Mensen die er niet meer zijn. Mensen die ik mis.
Het besef sijpelde toen binnen. Mijn hobby, mijn afleiding, mijn "zin" kon nog weleens heel handig zijn bij het vangen van de vluchtigheid van het leven. Want tekenen geeft mij de eigenschappen van een camera. Net als een camera kan ik het moment en de eigenschappen van personen vangen op papier. Mijn potlood is mijn toverstaf. Net als de letters op mijn scherm verhalen kunnen vangen, kan de potlood een oogopslag of een glimlach vastleggen. Hoe mooi is dat dan?
Laat het leven niet voorbij rennen, maar sta stil en besef wat er gaande is. Leg het vast. Neem de camera en klik. Pak die pen en leg de gebeurtenissen vast in een dagboek. Voor wie? Voor jezelf en voor diegenen die je lief hebt. Want ooit is die tijd ook weer voorbijgevlogen.
Ik schrijf mijn eigen boek, ben mijn eigen verhaal. Mijn inhoud wijzigt nog bij elke nieuwe bladzijde. Ik maak het spannend en teken mijn eigen plaatjes erbij. Ik heb zin in het leven en geef zin aan mijn leven en het cirkeltje is rond.
Geniet van elke seconde, ook al is die ene seconde soms niet fijn. Want elke seconde heeft betekenis.
Veel liefs van mij, xxx
Geen zin om te schrijven. Waarom niet? Ik had de zin van het leven gevonden. De zin van mijn leven is mijn gezin (weer een zin), zin in het leven hebben en genieten van de mooie dingen in het leven. De zin van het leven is niet slechts één ding of één gevoel.
Het is zien, voelen, ervaren, geloven en houden van.
En schrijven is een mooie manier om de zin van het leven vast te leggen. Maar ik had nog een andere manier van vastleggen ontdekt. En ik heb de laatste maanden hard gewerkt om die vaardigheid te verbeteren.
Ik teken. Ik teken de mooie en lelijke dingen in het leven. Gewoon voor mezelf. Althans...zo begon ik. Na maanden hard werk, durfde ik het aan om in opdracht portretten te gaan tekenen.
En toen ontdekte ik een belangrijk aspect van het leven, de vluchtigheid van het bestaan. Ik had er nooit bij stil gestaan. Juist omdat ik er nooit tijd voor had. Ironisch, niet? De vluchtigheid maakte mij verdrietig. Het besef van de eindigheid....bah...Daar had ik nooit last van gehad. En nu ik de tijd nam om oude foto's te bekijken (op zoek naar nieuwe oefenvoorbeelden voor portretten), kwam ik mezelf tegen. Mezelf als baby...als peuter, als puber. Ik kwam mensen uit vervlogen tijden tegen. Mensen die er niet meer zijn. Mensen die ik mis.
Het besef sijpelde toen binnen. Mijn hobby, mijn afleiding, mijn "zin" kon nog weleens heel handig zijn bij het vangen van de vluchtigheid van het leven. Want tekenen geeft mij de eigenschappen van een camera. Net als een camera kan ik het moment en de eigenschappen van personen vangen op papier. Mijn potlood is mijn toverstaf. Net als de letters op mijn scherm verhalen kunnen vangen, kan de potlood een oogopslag of een glimlach vastleggen. Hoe mooi is dat dan?
Laat het leven niet voorbij rennen, maar sta stil en besef wat er gaande is. Leg het vast. Neem de camera en klik. Pak die pen en leg de gebeurtenissen vast in een dagboek. Voor wie? Voor jezelf en voor diegenen die je lief hebt. Want ooit is die tijd ook weer voorbijgevlogen.
Ik schrijf mijn eigen boek, ben mijn eigen verhaal. Mijn inhoud wijzigt nog bij elke nieuwe bladzijde. Ik maak het spannend en teken mijn eigen plaatjes erbij. Ik heb zin in het leven en geef zin aan mijn leven en het cirkeltje is rond.
Geniet van elke seconde, ook al is die ene seconde soms niet fijn. Want elke seconde heeft betekenis.
Veel liefs van mij, xxx
Reacties
Een reactie posten