Mind Full of What? Een blog over de kunst van het leven.

Ik ben geboren in de zomer van 1977. Het jaar dat Elvis Presley overleed. En het jaar dat Atari de Atari 2600 op de markt bracht. Dat was de eerste succesvolle videospelcomputer met een 8-bit MOS 6507 microprocessor. De 6507 moest op een televisie (in die tijd was dat nog zo'n lomp ding en niet zo'n gestroomlijnd schilderij voor aan de muur) worden aangesloten. 1977 was dus eigenlijk een zwart jaar.... vanaf augustus moesten we het doen zonder de King of Rock 'n Roll en het was het geboortejaar van de gameverslavingen. Mijn jeugd was gevuld met gezelligheid. We ontbeten zo vaak mogelijk samen. Door de week met thee en brood en in het weekend met verse broodjes. Mijn moeder verwende ons vaker met wentelteefjes en er werd elke dag gekookt. We deden bordspellen, praatten veel en keken ook regelmatig samen tv. Het leven was gemoedelijk. We hadden thuis één telefoon. Een grijze met een draaischijf. Die ging amper. Als 'ie ging, dan belde toch altijd wel iemand voor mij...

Ik ren door het bos. Achter me hoor ik voetstappen. Ze versnellen. Ik hoor takjes breken. Ze haalt me in. Weer....zoals altijd. Haar poten raken amper de grond. Ze sprint vooruit en kijkt om. Tong uit haar bek. Lola. Mijn lieve Lola. Harige Lola. Je snapt 't. Lola is een hond. En Lola is mijn beste vriendin. Ze is mijn trainer, mijn mentor, mijn trouwste kameraad. Zij alleen mag voorop. Ik volg niemand anders. Hoeveel ik ook van mijn man houd. Ik zal hem nooit volgen. Ik ben vrij en toch getrouwd. Ik blijf mezelf eerst trouw en dan hem. Nooit zal ik hem bedriegen, maar ik ben toch echt het belangrijkst. Ik zou sterven voor mijn kinderen. Alles doe ik voor mijn hartjes. Maar ik bepaal hoe ik leef, waar ik ga en waar ik sta. Jaren deed ik dat nu juist niet. En daardoor was ik mentaal kreupel. Als je leeft voor het geluk van een ander, leef je zelf niet voor de volle 100 %. Ik geef wat ik kan, maar ik neem net zo graag. Ik ben daardoor in balans. Laat je emoties nie...

Pfff......ik werk mezelf toch ook altijd in de nesten, hè.. Ik ook altijd met mijn grote mond. Gek word ik ervan. TSSSSS. Ik werk al een tijdje aan mezelf, hè. Discipline, geduld, uithoudingsvermogen...alles krijgt aandacht. En toch heb ik mezelf weer in de nesten gewerkt, ja. Ik ben ook maar een mens. Hoe? Ach man, het gaat altijd vanzelf. Altijd. Ik ben een verdomde jaknikker. Dat ben ik, ja. Zie, je....twee x 'ja' in 1 zin. Belachelijk. Ik ben er graag voor anderen. Ik ben een 'mensenmens' (en 'dierenmens'...niet zozeer een 'plantenmens'...planten en ik? Slechte match). Ik luister graag en ik help graag. Maar er komt altijd een moment dat ik in de problemen kom door mijn mensenliefde. Ik kom dan namelijk gewoon tijd tekort voor datgene waar ikzelf mee bezig ben. Mijn eigen plannen, huishouden, rust, studie, groei, relatie, vrije tijd worden in de diepvries geworpen om er maar zoveel mogelijk voor anderen te zijn. En wat gebeurt e...

Ik heb het jarenlang gedaan. Mijn man werd er gek van. Urenlang in volledige onzekerheid en met een pruillip top op de grond. Ik kon het niet laten. Ik was moe, futloos, een beetje te dik op de verkeerde plekken, ik had vaak hoofdpijn en regelmatig buikpijn en mijn spieren deden eigenlijk altijd wel pijn. Ik was voorzien van een aantal etiketjes. Manisch depressief, werkende moeder, chaoot, fibromyalgie patiënt, lichtelijke aansteller, parttimer. Ik was niet goed genoeg, een beetje vreemd, somber, ik had niets op orde, overdreef, kreeg niets voor elkaar, omdat ik alles maar half kon doen. Alles was tegen mij. Samengevat: ik was een zeur. Want ik was moe, omdat ik dacht dat ik alles perfect moest doen. Ik was futloos, omdat ik eigenlijk wel wist dat dat niet kon. Ik was ietwat te dik, omdat ik mezelf in het hoofd had gezet dat ik geen tijd had om te sporten en dat ik het geen vet was, maar gewoon een schadegevalletje door twee zwangerschappen. Ik had vaak hoofdpijn omdat ik het ...